Oda do Nocy

Nocy, och, Nocy! Moja kochanko
Coś panią mroczniejszą, sprytniejszą od ranków
Coś siłą nieczystą, acz wielce szlachetną
Tyś panią przemyślną, acz przy tym sławetną

Za sznurki pociąga snów naszych i marzeń...
Widząc splot wszystkich podgwiezdnych wydarzeń
Czarując swe pieśni w naszych sercach i głowach
Każda znana gwiazda co noc jest mi nowa...

Roztańczona jest senność chłodu nocnego...
I choć pojona marzeniem, blaskiem ducha mrocznego...
To przecież pociągająca jest wielce, Królowa Demonów!
Jam wierny jej rycerz, choć nie wymaga pokłonów

Gwiazdy ognikami anielskich dusz w pamięci
Wszechświata ogromnego, w zimnie wieków zaklęci
Melancholią splecione są struny nocnych widoków
Światłem łez wypełnione, acz nie stronią od mroków

Noc świętą jest siłą, magii drogą i dziełem
I właśnie w Nocy ramionach z dziką żądzą spoczęłem
Z radością nieskromioną, rozgwieżdżoną fantazją
Nocy pieszczot zawsze, zawsze jestem upragnion!

Niechaj zatańczy ponownie w snach mych, czarnoksięskich
Niechaj da mi napoić się smakiem zwycięstwa i klęski
Ażebym ujrzał przez fałsz przyziemnej ciemnoty
Że piękno Nocy ważniejsze, niż tony ludzkiej miernoty!