Miejsce dla Twoich myśli

Gdy ok­na prze­cierają sen­ne oczy
Roz­kwi­tasz krop­la­mi deszczu
Nie wiem jeszcze, czy przy mnie stoisz
Cho­ciaż noc jest z na­mi i w nas gości

Lu­bię gu­bić się w twoim uśmiechu
Gdy sa­mot­ność leczy lęki
Siada­my na pe­ronie wszechświata
Ob­serwując zbliżające się prag­nienia

A marze­nia jak słowa piosenki
Za­pisują się w naszych spoj­rze­niach
Tych nie ujaw­nionych jeszcze
Niepew­nych wspólne­go istniena

Okowy strachu moje serce oplatają,
Nie czuję, nie widzę, i nie słyszę jak kołatają,
Coraz bardziej się ogniwa zacieśniają,
Teraz czuję jak lęk i niepokój się uwalniają,
Już za późno, już spętały me serce,
I teraz jestem w ciągłej udręce,
Tak wielu różnych rzeczy się boję,
Sam nie wiem jak serce ukoję,
Tak wiele sprawia mi teraz trudności,
Położenie się spać w swojej banalności,
Boję się tego co jutro będzie,
Stach jest już w sercu... wszędzie,

Wyrzekam się ciebie w imię miłości,
ty diable przeklęty, zwodniczy i nędzny
i wszystkich wyznawców się twoich wyrzekam
co dusze sprzedali dla twoich pieniędzy.

Wyrzekam się fałszu, obłudy i pychy
i braku szacunku dla życia świętości
i tych którzy krzywdzą i niszczą bez serca
niewinność i piękno tak źle, bez litości.

Wyrzekam się ścierwa, co krzywdzić chce tylko
i strach budzić w ludziach mianując się Bogiem
i woli co świata zarazą jest wszelką ...
złej, podłej, ohydnej, nikczemnej i wrogiej.

Wyrzekam się chamstwa, głupoty i chłamu
i kłamstw co ma dureń za wszelkie świętości
i wszelkiej religii a zwłaszcza islamu,
bo wszystko to warte jest mniej od miłości.

Jesteśmy tacy nadzy
Jak strumienie.
Lustra nami krzyczą
Sklecone kawałki.

Nacieramy w siebie ciszę
Ona krzyczy
Wczorajszym deszczem
Wbitych w bogactwa lekkości

Cierpień, które błyszczą szeptem.

Marta Jacko
Dulcedelilah, 20.08.17

to wystarczy
- powiedział i położył się na zimnej podłodze

otulił się własnymi rękoma
w geście bezwzględnej rozpaczy
podkulił kolana pod sam podbródek

to wystarczy
- ta zimna podłoga i ciepło tylko mojej skóry
te echo drażniące moje uszy i ta jedna myśl
w której siebie zamknąłem - szeptał latami

choćby znalazł drzwi
nie próbowałby nawet szukać kluczy

to wystarczy
- na wszystko inne
nie zasłużyłem.

Z serii rozmów antyterapeutycznych

Nie wróg to
Ni obcy
Co nocą przychodzi pod dom
Zagląda przez okno
Unosi lekko zasłony
I patrzy z zazdrością
Na życie rodzinę i dom

Po chwili odejdzie
Głęboko w swój cień
Poburczy do siebie
Coś zaklnie
I przełknie tą gorycz i sól
Odejdzie powłócząc swą duszą
Daleko hen precz

Na rano widać
Jak ślady na szybie
W słońcu się tlą
Ni ręce to ludzkie
Ni szpony od wron