I wiem że z bólu, że czujesz to samo co ja.
Śnię o deszczu, który pada na liście,
Zmywając z nich kurz problemów,
A pęknięcia w ziemi, jak rysy w naszym życiu.
Zbyt głębokie...

Nieśmiertelna młodość spływa deszczem
Zmiatanym wycieraczkami czasu.
Siecze zasadą wymieszaną z kwasem.
Przed szybą goniącą sny mglista przestrzeń.
Stopy buńczucznie dodają gazu,
Strasząc kamienne krawężniki miasta.

Po chwili dorosłość zastąpi hultaja,
Grzęznąć w mulistym korku do autostrady.
Klaksony, zderzaki i miny bez ogłady.
Silniki markotnie marsza grają.

W końcu i dorosłość szarzeje kurzem.
Stygnie herbatą w termosie,
A świat gra na bezdusznym nosie,
Skreślając highway z mapy podróży.

Czasem widać jest cienie na poboczu.
Przez mgnienie pogarda popycha pychę,
Widząc stare nogi i buty liche.
Opona zgrabnie kałużą zamoczy.
Tylko wymięte serce usłyszy,
Jak niespieszny krok kołysze,
Horyzontem karmiąc zasypiające oczy.

Więc znowu piszę, bo chcę wierzyć
że nigdy tego nie przeczytasz.
A ja sumienie uspokoję
gdy o refleksje mnie zapytasz

Jestem bo w głębi duszy czuję
ciepło i radość pustych miejsc.
Owe wypełnisz gdy zrozumiesz
że razem nie możemy biec.

Plażą łąkami skompiąc słowa
w wyziewach wiecznych morskich fal.
Nie pozwolimy siebie pokonać
gdy odnajdziemy przyjazny ląd.

Do Ciebie piszę i rozmyślam
nad złożonością naszych wad
Gdy narodziny są miłością
a śmierć koroną naszych skarg.