Miejsce dla Twoich myśli

Świt wisiał na włosku, my byliśmy
tacy nie gotowi. Jeszcze
serce drżało i lekki zawrot głowy.
Doskwierał.

Czułam się bezpiecznie.
To co gnieździło się w głowie
nie było prawdziwe. Przy tobie.

Czas nas zdradził. Myślał
tylko o sobie. To nie maraton
lecz kradzione chwile. Zagubione.

Bałam się tego dnia. Przyszedł
z nienacka. Potknął się o nas.
Już nie zasneliśmy obok.

Z innych okien patrzymy na gwiazdy,
za którymi ciągnie się ogon niedorzeczeń.
Coraz to od nowa cisza z balkonu wyskakuje

Był wrażliwy
jak mak przy drodze
znajomi szydzili z niego
i słabo szło mu w szkole

Kiedyś znalazł bąka
wyrzuconego na śmieci
i zaczął go puszczać na stole [...]

czuwając na szpitalnym krześle
dotykam worka drenażowego
zawieszonego na białej ramie łóżka

myślę o powrocie ojca do domu
wiele lat temu
chłodnym wieczorze po śmierci jego matki
być może po raz ostatni widziałem w nim dziecko [...]

w kieszeni obracam ulotny paciorek
zmięty rachunek ze sklepu spożywczego
powtarzam sobie w duchu:
jestem człowiekiem
najwyżej rozwiniętą formą życia
to dodaje odwagi
jesteśmy równi

kiedy ci odmawiam
mówisz: myślałaś że jestem silny
(myśląc – zdrowy)
ale brakuje mi psychotycznego spojrzenia
by móc opisywać inne rzeczywistości
daleko poza pełną chusteczką na chodniku
jak martwy ptak jednorazowego użytku

zmuszam się do prawdy
jestem człowiekiem
najwyżej rozwiniętą formą życia
na ziemi nie mam przed kim
podkulać ogona