Miejsce dla Twoich myśli

Liczę

każdą myśl Twoją o mnie
każde słowo w którym zawieram się
każdy dotyk Twój kojący
każde zerwanie darni

Moja wina

Zmiażdż swą głowę
wyrwij język
odetnij prawą rękę i odrzuć od siebie
na czarnoziem

Zanim znów Cię namaszczę

do trzech.
Wciąż od nowa.
Zabijam koguta
Nim wstanie.

Idę po schodach mej wyobraźni
staram się w górę wciąż wyżej i wyżej
widoku ciekawy z ostatniego schodka
lecz czasem ku uciesze tłumu zejść muszę
o kilka stopni w dół celu jednak nie tracąc z oka
i wspinam się sapiąc, a czasem po dwa stopnie skaczę
nikogo nie mijam bo w mej wyobraźni każdy ma swoje schody

słońce wali do drzwi
i okien smutnych ludzi.
niewzruszeni, niepewni, pokonani
wypadli z życia. na zakręcie.
chcieli wejść w głąb siebie
dowiedzieć się - co potem

idą w pojedynkę z kroplą
goryczy pod językiem. zasznurowane
usta, odcięte powietrze. zacerowane
serce, ślepe źrenice. [...]

“Walcz, bo ja nie mam już szans…”
~ Sarius

słowa odlatują jak jaskółki
wybierając cieplejsze miejsce
niż dłonie

które są zbyt puste
by objąć czyjąś obecność

ona?

od dłuższego czasu
milczy

i stawia cicho stopę
poza krawędź ostatniego piętra
w którym mieszka.

chciałaby umieć latać.
lecz spada.

Morze
to dla Małego Latarnika zbyt daleko.
Słyszy tylko jego szum,
w muszelce przykładanej do ucha
rozpoznaje śpiew syren,
wyobraża sobie wtedy
marchewkowe nosy pienistych bałwanów,
niknące grzbiety ryb jakby gasły gdzieś
światła Atlantydy.

Z łóżka,
morze widać na olejnym obrazie
i w matczynych lokach o barwie piasku,
co pochylone muskają delikatne policzki.

Kiedy Mały Latarnik zasypia,
okręt jej dłoni podpływa łagodnie, kotwiczy,
ucisza zmącone fale na jego czole.
Obserwuje, jak pod tlenową maską
kłębi się spokojnie
obłok dziecięcego oddechu.