Miejsce dla Twoich myśli

W woni jesiennej mgły
Szukam słów
Chłodnym wiatrem gnanych,
W kroplach deszczu cofam się myślą
Do dni niepożółkłych jeszcze liści
Ze snów Cię tylko wymyśliłam
W purpurze wstającego słońca
Blaskiem nadziei mi byłeś
Opadającym woalem babiego lata
Na kochające serce
Diamentem rosy spoczywającym
Na utkanych pajęczynach
Wciąż czekam na Ciebie

Jesienią spływają po szybie deszczu łzy
I zieleń nadziei jesienią umiera
Konary złoto liści słonecznie ogrzewa
Wiatr drzewa lubieżnie z liści rozbiera

Łąki przykryły już blade mgły
Ty jeden, moje myśli wypełniasz
Ukradkiem się wkradasz w sny
Osobą swoją mnie napełniasz

Uciszę w sobie każde westchnienie
Utonę cicha w myślach o Tobie
I dam odpocząć Ci ode mnie
Nie pozostawię nic po sobie

I nie poczujesz dotyku mej dłoni
A ja pobiegnę jak kiedyś do parku
Przed chłodem pożegnań się bronić
Odszukać okruszek Ciebie w zakamarku

Spojrzę w obłoki pędzące po niebie
Podrzucę Ci chwil ciepłych szal
Na naszej ławce krótko przysiądę
I zniknę odchodząc w dal

Złocisty dywan liści
w uśpionych dnia promieniach.

Preludium deszczu pobrzmiewa
wśród nagich drzew.

Szopenowski nokturn przenika
szarobiałą mgłę.

Nostalgia przeszłych dni
stuka do zamkniętych dawno drzwi.

pośród zbutwiałych liści
słońce gaśnie. mój nieprzyjaciel
dzień, w jesień wystrojony zagląda
w samotne okno.

imbirowe powietrze zadrgało pod
krokiem jesieni, otulonej resztą lata.
zdąsane niebo, kroplą deszczu
spłukuje ostatnie pocałunki.

na chłodniejsze dni, pająk
plecie szal.

Stoliczku, nakryj się
pełnym talerzem dla Wędrowca
co dociera do ciebie z daleka, słyszysz,
jego kroki miękkie jakby podszyte sianem
niosą dziecięce życie zawinięte w zwiewność godzin.
Każda jest jasna, jedyna. Każda
choinką rozświetloną w oknie.

Stoliczku, nakryj się
rumieńcem kandelabrów,
przy tobie dłonie Wędrowca,
złożone w cienką serwetkę
drżą. Na nich blady całun choroby,
a świece płomykiem niby gwiazda betlejemska
prowadzą już anielski pokłon przez noc.

Stoliczku, nakryj się
opłatkiem życia śnieżącym w małych palcach,
na nim biała łąka, po której biegnie dziecko
spieszące do ostatniej choinki migoczącej w oknie.
Ona mu bliźniaczką, gałązkami jak obłokiem
sięga do pustych rąk,
zmartwychwstaje zapachem świerku we włosach.

Dla nich
Co ciekawe
Wyklęci to bandyci
Tym co z czerwoną bandą zżyci
Dla nich to nie patrioci
Wolą kiedy żyd i kacap
Polski mundur nosi
Cicho siedzą kiedy zbrodnia rządzi
Kiedy komuch pałą goni
Kiedy księży mordowali
Morda w kubeł
Dla nich wrona ORMO ZOMO
Dla nich bracia to są kaci

Czekam i wyglądam
Dni wolno mijają
Liście już opadły
Pustką stoją gaje

Wyglądam i czekam
Nasłuchuję kroków
Cisza jest wokoło
I tonie w półmroku

Serce się wyrywa [...]

Lubię gdy
na mnie czekasz
bo wiem
że Twoje ramiona
zawsze gotowe
przytulić
ukoić duszę
zranioną

lubię kiedy
mnie witasz [...]