Wiersz o wiośnie
wybrykiem natury

kolorowe kredki rozsiane
na kocyku w kratkę

ledwo rzucisz słowo na wiatr, a już galopuje
na grzbiecie wróbla

słońce szczerzy złote zęby w uśmiechu
budyniowe niebo.

nie nauczył mnie nikt
że są takie "przepraszam"
które bolą mocniej niż inne słowa
i że wtedy nawet anioły są bezsilne

nie ostrzegł mnie nikt
że kiedyś pęknie aureola
i skrzydła zmokną w deszczu łez
gdy niebo zapłacze
bo wie
że Ty Cały Mój Świecie [...]

Przyczłapał
po pogodnych poprzednikach
pochmurny
przymęczony piątek
pogderał
pomarudził
pomyślał

po południu
przeszedł przemianę

pojawił się
prześliczny piątunio
posłodził przemijanie

Jest jak rzep co mami –
pokarmem dla jaźni
pojawia się i znika

jak bańka mydlana
torturuje myśli
a nuż

zbuduje pozytywizm
do tego gwiazdorzy
że bez niej nie poniesiesz [...]

nie chowajcie mnie
w ziemi brunatnej
nie chowajcie mnie
pod brzozą płaczką
spalcie moje włosy
spalcie moje dłonie
niech popiołem się wiatry
nakarmią

Czwartek czasem
częstuje czekoladą
czaruje
czerwieni czupryny czereśni
czule czesze czeremchy
czeka
czerwcowego czasu

26.05.

Nie odwiedzaj mnie na grobie
Przyjdź do mnie teraz
Kiedy jesteś
Kiedy jestem
Wypij ze mną kawę
Zróbmy byle co
Niech to się dzieje
Nie odwiedzaj mnie na grobie
Chwile samotnie spędzone
W trosce o savoir vivre
Bo nie tak dziś wyglądam
Bo jest mi nie po drodze
Nie zostaną w pamięci
Nie odwiedzaj mnie tylko na grobie