Poczucie winy nie jest tak ciężkie jak poczucie straty, ale więcej ci zabiera.

jeśli byliśmy u miłości
to nic się nie skończyło
nie wyprosiła nas z pokoju

a jeśli jakimś cudem
coś ominęło was
wstecz wróćcie
po klucze
do spokoju

Wnikasz w moje myśli niczym duch
Wnętrze duszy moje widząc w negliżu
Dotykasz nie swoich snów i nie mam
Przed Tobą już żadnych tajemnic

Znasz każdy gest i sekret ukryty
Przed Twoim wzrokiem sokolim
Już nic nie ukryję rozumiemy się
Bez słów i zbędnych ceregieli

Dotykasz mojej rany która bardzo krwawi
Pomimo upływu lat tylko Ty Jesteś
Lekarzem opatrującym moje rany
Nikt nie zdołał wcześniej mi pomóc

Nagle odchodzisz ode mnie
Bez słowa „żegnaj” i znów legło
W gruzach całe to odbudowanie
Tęsknię nieraz za długimi rozmowami

Razem sam na sam z Tobą brakuje mi ich
Które były najlepszym antidotum dla mnie
Na samotne i smutne dni gdy świat był
Jak kolorowa tęcza przed burzą na długo

Uświtałem sobie pajęczynicę w skowronkach i miedzioszkach,
w pantafalełkach i skrzydlicach z brunatnawego zmierzchu witania.

Gdy oczytołezki w papierośnicy blasku i śmiechu parzą spojrzenia
i spopielałem palce na września porowatym grzbiecie,
przytuliłomisię chwil radosnych i chwil zasmutniałych
pęczki i garstki, ptaszydłom czasu rzucone na rozdziobanie.

I mimo wtuleń w chmurzyste wspomnienia, zajęczeń i skomlaków
w gardle, przepatrzyłem na wskroś szarugę serca,
gdy zdeszczony na kartce papieru traciłem grunt pod nogami.

Wyliniała, blada i zgnieciona szorowała skrawek biurka,
jakby przestrzeń pomiędzy nami zapowiadała romans.

Pozostało uniesień wyłącznie tyle, by wstać z krzesła,
rozprostować nogi, może dzięki temu uda się pójść prosto przed siebie

Jam jest paprochem marnym
Wiatrem miotanym w szaleństwie
Nie ma mnie tu choć jestem
Zatracam się w błazeństwie

Bo cóż mi innego zostało
Gdy los mój w wichru powiewie
Więc śmieję się ironicznie
I kocham się w jego gniewie

To dziwne się wydać może
Kochać się w gniewu bezkresie
Znam jednak smutną prawdę
Nikt mnie nie podniesie

Hej, czytelniku, czy to ty szeptałeś
kłamstwa w jej uszy na mój temat?
udało ci się, życzliwa duszo, nanieść
tyle trucizn, że zabiłaś w końcu kwiat.
Niestety, mój nieustanny cieniu,
nie ja upadłem na bruk szorstkich łez,
to jej głowa w strugach rynsztoka się mieni.
Tak, mówię ci otwarcie, mnie boli też,
ale mój los to mistrz kuźni kata,
zabrał córkę, zdradzał najbliżej,
hartował mnie przez te wszystkie lata.
Ja się, koleżko, spokojnie wyliżę.
To ona upada jak Ikar gdy wzlatał.
Ty wciąż w cieniu, martwy [...]