Słabe słońce wypada z trasy
myszkuje za starym telewizorem
w gratach znajduje wyłom
rusza w dalekie strony

Siedzi dookoła nas w ławkach kościoła
W chustach czapkach beretach toczkach i bez
Nadaje siłę i energię religijnym pieśniom

Spotykamy ją na chodniku w drodze do kościoła
Powoli drepta piękna dumna czasem dywagująca
Z uśmiechem odpowiadająca dzień dobry

Potem się smucimy bo już jej nie spotykamy
Wiemy że gdzieś tam już tylko w radiu słucha mszy
Wreszcie wychodzi do nas w treści klepsydry

W poświacie księżyca
zarys ciał przypomina

dwa półcienie
którym tylko dotyk
pozwala widzieć
kształty i miejsca

gdzie na wyciągnięcie dłoni
pasma i ścieżki
na dolinach i wzgórzach [...]

Nic ci nie będzie oszczędzone.
Już ci niespodziewane skacze do gardła,
już cię odziera ze złudzeń jak ze skóry.

Wszystko nie jest możliwe.
Dostępne jest jedynie to i owo,
trochę i na chwilę, pokornie, krucho, niekoniecznie.

Nawrócenie, sakramenty, wieczność.
Reszta jest milczeniem
cichszym, niż chciał
Szekspir.

J. S. 4.03.06

w półświetle na ścianie
cienie się imają ku sobie
tuląc się pnącza wieńca
łączą się w jedność czule

w uścisku zbliżenia
chemia je przyciąga
potęga rosnąca iskrzy
wzajemnie na miarę uczuć

ciśnienie krwi wzrasta
patrząc jak na seans
w kinie wdzięk magii
przedstawia ciszy

sentymentalny spektakl
zakochanej pantomimy
na białym płótnie ściany
miłość maluje obrazy

ona
patrzy zamglonym spojrzeniem
i zamyśla się pod powiekami
kiedy drżącą dłonią
zatapia bursztyny w filiżance
z jaśminowym naparem

wciąż zadurzony w dźwiękach
majowych nocy prowadzi przez życie
i tańczy z nią białe walce
a przytulenie zaplata w najpiękniejsze
struny zaszeptania

nieustannie bawią się jesienną miękkością
i zanim zmierzch nadejdzie
pogodzą się z przygasaniem
a skłębione zasłony
odejdą w zapomnienie

To, że w dzień jest
pochmurno nie znaczy, że
słońce zbłądziło

Śmiech niemal się wyrwał z gardła
W garderobie cieni.
Kolczyk się rozpromienił!
Znam skrytkę! Tak łatwo wpadłaś.

Noc wytęża uwagę, puszcza gończe mgły.
Serce już ciche, pewne siebie dłonie.
Odkryję schowaną na zabawy koniec.
Niemal słyszę jak skrywając śmiech drżysz.

Sekundom krok popsuła trema,
Już wystarczy, już chcę Cię odnaleźć.
Do wtopionej w cienie tchnieniem niesie balet.
Ha! Ujawniam mroki!... A tam… Nic nie ma.

Sprytna! Lśnieniem się oszukałem!
Następna odkryta… Pustka. Poddaję [...]