Wygaszam siebie jak ekran
Zostawiam ślad zagubiony
Sen dotknie skrawka tych ran
Co kawałkami jest kruszony

Dzień już światła nie wnosi
Przychodzi szarość i ból
Uśmiechu już twarz nie znosi
Wszystko to rana i sól

Ciężko jest podnieść wzrok
Otrzepać niechęć i nicość
Unieść chęć i zrobić krok
By nastał dzień i wszystkość...
************************

Na głodzie niedostępnych myśli,
trudno jest marzyć.
Na głodzie niespełnionych marzeń,
trudno jest sobie wyobrazić.

Na głodzie tęsknej słoty,
pusta jest rzeczywistość.
Na głodzie niedostępnych pragnień,
śni się na skraju zjawy.

Nigdy nie wiadomo czym jest
prawda, a co jest kłamstwem?
Na skraju nadmiar myśli
wywołuje frustracje.

Na skraju czarnej rozpaczy,
wisi się nad przepaścią desperacji!
Na skraju silnych emocji,
jest się wrakiem człowieka.

W sieci pajęczyn, w których ciągle się zaplatam, straciłam siebie.
Obwiązane wokół mojej szyi, uciskają z wszystkich stron.
Każda osoba, którą spotykam, pociąga za sznurek w innym kierunku.
Duszę się, choć oddycham pełną piersią.

Widzę znajome twarze wśród miliona nitek,
Wszystkie powiązane ze sobą.
Czuję, że chcą pomóc, jednak zabijają.

Ich obecność dodaje siły, po to, aby po chwili zabrać powietrze, którego jest tak mało.
Każdy dodany sznurek odejmuje cząstke emocji, które pozostały.

Skupiona na znalezieniu początku całego splotu,
nie zauważam węzłów, zniewalających mnie z innymi.
Rozwiązując swoje, zaciskam pętle na ich ciałach.

Podduszam ich.
Pomału zabijam.
Jestem taka sama jak oni.
Ślepa na cierpienie innych.