Osiem cyfr z myślnikiem.
Zamknięta szczelnie całość.

Znam tylko pierwsze cztery,
Ledwie mogę określić kolejne,
Nie wybiegając zbytnio w przyszłość.
To byłoby niedorzeczne,
To obrażałoby rzeczywistość.

Nie dowierzam cyfrom, choć stoją sztywno
Niezmienne, nieubłagane wyrokiem losu. [...]

uśmiech opuścił już te oczy
a może nigdy się w nich nie pojawił
tak naprawdę
zatracić się w tych oczach zbyt łatwo
jakby z premedytacją ukazywały
półprawdę
to one Cię pochłonęły do reszty
Ty wciąż wierzysz im na tyle
by nie odwracać wzroku
co jeśli
tkwisz w amoku

Kosmiczna struna szczęścia drga
trącona
różdżką Maga.
To dla jej brzmienia warto trwać
jak mgła,jak sen,jak zjawa
w cieniu wielkiej góry żalu.

Nie zdołał mnie pożreć
jej megahardkorowy kłam,

jej groza nie istnieje.

Jest jeszcze niebo,
jest Słońca żar i tańca szał
jest we mnie.

I porwie mnie natchnienia dźwięk
i pęknie smutek i pryśnie żal...

Zakocham wiatr,zatańczę świat -
na wieczność co jest we mnie.

Jaka jest moja nadzieja?
Ma granice, czyli skończona.
W zasadzie i tak zrobi co chce.
Wbrew mojemu sceptycyzmowi.

Nadzieja prawdziwa jest nieskończona,
A nadzieja mojego rozumu
I mojej samooceny
Podpowiada nie zasługujesz
Być poza tutaj kres.

Dlatego jestem spokojny
I przede wszystkim proszę ją
O zdrowie i święty pokój.
We mnie. W nas dwoje. Ludziom wszem.

Zdrowie.
Krócej pracować, wcześniej być emerytką.
Żeby każdy umiał potępić chciwość.
Zwalczyć w sobie pogardę dla skromności.
Oddać przynajmniej połowę szaty [...]

ostre słowa roszą łzy
płaczą wodospadem myśli
ostre słowa łkają w ciszy
z nadmiaru ich wciąż mży
ostre słowa mają tyle możliwości
zamieniając się w strugi kropli
ostre słowa przezroczyste jak perły
milczą mój cały świat ryczy
w takt melancholii o szyby
moje ja w zwierciadle zaparowanym
od grochów niesfornej nostalgii
siąpi i siąpi...