Za kartek zapisanych tysiące
za rumiany pachnące na łące
ja oddałam siebie pozorantom
którzy w pas się kłaniają dewiantom

Którzy pokłon biją hipokryzji
tej co rządzi w sądzie i w oberży
tej co ludzi skazuje za wolność
tej co potwarz wymierza za wersy

Tej co świętą udaje w kościele
tej co prawych wyklucza od stołu
tej co nocą przeprowadza czystki
kpiąc z wolności w knajpie przy kieliszku

Tej co kłody rzuca innym pod nogi
tym samotnym wrażliwym ubogim
tym co walkę o kasę i sławę
zamienili na walkę o zdrowie

Tym co wolność cenią sobie bardziej
od zapędów panów pozorantów
tym co chronią ponad wszystkie dobra
swoją godność-wewnętrznego dziecka

Jego wysokość kościół

powstał na górze w Chełmcach

Być może

w miejscu dawnego kultu

Zapewne też

wielką zmianę przyniósł [...]

Oto jestem
Wróciłem
Biedny robaczek
Czerw drążący ziemię

Nieśmiało i z zalęknieniem spoglądam nieraz
na głęboki kosmos
na to przedszkole światów
To gniazdo gwiazd niczym szerszenie
lecących w niemym gniewie ku katastrofie
Wiem że jestem jak one
w odwiecznym kręgu nieustających narodzin
Odwiecznej zagłady
Och jakże ciasnym
z mniejszych jeszcze ułożonym kręgów
och jakże pełnych cierpień miałkich i jakże zbędnych
których sam jestem sprawcą przyczyną i skutkiem
Ukradłszy szept ze szczytu niedosiężnej góry
Rzucam wyzwanie stworzeniu
Lecz widzę jedynie uśmiech tygrysa w gęstwinie
Lecz sam niedowierzam
że mój rodzaj przetrwa
kolejne tysiąclecie

A co jeśli wreszcie nauczymy się
Nie zwracać uwagi na ten Mrok?
Kiedy życie będzie się układać na tyle
Że zdołamy o nim zapomnieć?
Czy przestanie w końcu nas dręczyć?
Czy odpuści?
A może odejdzie, ale tylko na jakiś czas
Zbierze wszystkie siły jakie posiada
I wróci
Wtedy nie ukryjemy się już
Będziemy musieli walczyć
Albo poddać mu już na zawsze
Ale
Może on nie wróci już nigdy
I co jeśli
To my będziemy za nim tęsknić?

Krucha skorupa, co okrywa życie,
słaba o zmroku, w pełni sił o świcie...
Do wieku czasu sprawna być może,
choć bywa i tak, że do dekady nie dotrze...

Krucha skorupka, tak silna zarazem-
niezbędna do spełnienia przyziemnych marzeń.
A gdy skorupka pęknie na pół...
Spełni marzenia swe tam, nie tu...