Jes­teś.
Jak kwiaty złotą ni­cią tkane na białej tka­niny tle,
która mnie całą okrywa tworząc kobierce nad podziw piękne.
Jes­teś.
Zielonym ga­jem oliwnym w cza­sie zbiorów i miłości śmiechem
co nig­dy nie ustaje.
Jes­teś.
Kolorami tęczy.
Jes­teś.
Za­pachem lata i da­rem wyczekanym przez długie lata.

Nie budź mnie ze snu gdy trwa.

Kiedy muskasz me usta
Cichym szeptem pocałunku
Rumiane Słońce speszone
Chowa się za chmury
Oślepione lśniącym blaskiem
Twoich kochających oczu

Może to zbieg okoliczności spotkać się z TobĄ .
Być może to los zdecydował .
Chcę znowu zasypiać na twojej piersi,
a potem by budziły mnie twoje pocałunki.
Ten figlarny uśmiech, który żyje ze mnĄ ,
wiem że wkrótce będzie na Twojej drodze.
Wiesz że jestem zawieszona na twoich rękach .
Wiem że nie pozwolisz mi upaść , bo moje serce
jest zawieszone na twoich rękach .
Wysyłam ci garść moich wierszy abyś pamiętała mnie i miała mnie na uwadze , bo moje serce nadal zawieszone jest na twojej ręce. OSTROŻNIE !!!! Nie pozwól mu spaść .
Nie tracę nadzieji że będe rozmawiać z TobĄ, bo mam w nosie co mówi LOS . To zabronione ???

Zamknij oczy
dotknij we śnie
poczuj usta
i pragnij mnie…

Rozpal zmysły
i zrób zamęt
bierz namiętnie
pożądaniem…

Otwórz oczy
i bądź blisko
dotknij ciała
powie wszystko…

Bierz namiętnie
jak marzenie
daj mi miłość
i spełnienie…

na każdej rabacie

Fijołek na plakacie,

a na objazdowej przyczepie

Ferenc Warchoła po plecach klepie

Leniart za każdym zakrętem,

też chce być Rzeszowa prezydentem

i jeszcze Braun na dokładkę

uzupełnia wyborczą zagadkę

a ja mam jedno pytanie skromne,

kto po zgaśnięciu kampanijnych fleszów,

pokaże naprawdę, że kocha nasz Rzeszów

Krótka uliczka, wąski chodniczek
Tak wąski, że minąć się nie sposób
I dwie koleżanki idące naprzeciw
Jedna drugiej uśmiech posyła
A gdy już są do siebie bliżej
Ta młodsza z szacunku dla pierwszej
Chcąc dać jej fory przejścia
Niebacznie zeszła z chodniczka
A że oczu nie miała z tyłu głowy
Nie wiedziała, że nieszczęście jest blisko
Nagle jak z procy chłopak wyskoczył
Zamachał rękoma jak zepsuty wiatrak
Coś krzyknął przerażony
Ona się obejrzała i dopiero zagrożenie ujrzała
Jadący jezdnią samochód
A koleżanka ta, co wszystko widziała
Nic nie powiedziała
Wyminęła ją łukiem i poszła dalej
A morał ze zdarzenia taki:
Uprzejmość nie zawsze popłaca!