spadają zbyt często gwiazdy
z własnego nieba droga bywa krótka
tak bardzo ulicą wyboista

po upale przychodzi deszcz
cały żar i bród
ten co z nieba nagle spadł

zmywa
do ciszy

gdy chmury kiedyś pękną chciałbym spojrzeć w niebo
które czystością poza szkłem lśni
zatęsknić za wyszukaną rysą nad ziemią

i wierzyć że nie jest tylko do patrzenia

gdy tnie czerń
i chyba chce spadając
spełnić marzenia

dlaczego nie śpisz
gdy przyjazny tobie mrok
otula cię ramieniem
czego ci brak
czyżby cisza już nie kołysała cię do snu
jak dawniej

czy ociężałe powieki stawiają opór
a serce nie zamierza zwolnić
może rwie się by żyć
i pragnie wykrzyczeć to wszystko
co w nim zapisano

jak uspokoić myśli
by na powierzchnię pozwolić sobie wypłynąć
gwiazdy wiernie współtowarzyszą
i koniec końców słowa same kołyszą

Przypominasz mi
barwnego motyla
który nieśmiało
siada na kwiatach

Tak Ty Skarbie
ukradkiem stałaś się
słodką trzpiotką
by rzucać czar

Pełny delikatności
zaplątany o nieufność
gdzie każdy uśmiech
to ulotna i piękna chwila...

24.06.2022

Stoję przed Tobą, ubrana jedynie
w czerwone gwiazdy, schwytane
Twoim sercem.
Światło księżyca odbija się we łzach.

Czy milczenie, które nam towarzyszy,
zamieni się w pokorę,
wstyd i obietnicę?
Czy strach kłębiący się w żyłach
powiedzie do półotwartych drzwi?
[...]

Nie obawiam się płynności, lepkości, lekkości jak lukru.
Nieograniczoności natchnień, nawet gdy nie trzeba.
Sprowadź mnie z nieba, daj klapsa, postaw do pionu.

Nie będę wiedziała co myśleć, co zrobić, co powiedzieć.
Będę udawała, że żyję.
Zawieszę zawieszkę jak amulet na szyję.
Wyryję tatuaż do krwi, wydrapię pazurem.

Ta miłość jest najbardziej autentyczna na świecie.

Więzi serce, plącze Dusze, zadaje katusze, nic nie
łagodzi a wręcz rozrywa, sączy słodycz w serce,
coś szepcze za uchem.
Mami.
Cierp - mówi, czułymi słowami, aż spłoniesz.

Krzyknę na nią, nie ucieka.
To może zobojętnieję,,, spróbuję.
Nic nie pomaga, chciałabym uciec.
Nic tu po mnie...Idę.

Może coś lepszego mnie czeka...

Mogę powiedzieć, że biegłem ile tchu
Jak mały chłopiec za lodami,
Z ręką wyciągniętą daleko i językiem na brodzie,
Próbując złapać ten najsmaczniej wyglądający
I gdy kładłem na nim koniuszki palców,
Wybudził mnie ze snu hałas rzeczywistości,
Lody opuściły scenerię zastąpione
Gorzkim wspomnieniem o twoim smaku.

We wzroku szklą się połyskują gwiazdy.
Na całym ciele grom! Trzęsienie drżenia!
Czym ono jest strachem? Czy podnieceniem?
Zatapiasz się w zwierciadle nie obcych ci źrenic.

Trzask rozlega się w szerokich objęciach wtuleniu.
Pierwszy płomień w sercu zaostrza się wybucha pożar!
Gorączka do cna pochłania każdy żar pragnień!
Niedosyt wzrasta pali w środku w całej intymności.

Spojrzeniem zagarnij wszystko w zasięgu dotyku.
Chęć dominuje, choć wstrzemięźliwość trzyma w ryzach!
Rozsupłaj miłości nić w zasznurowanym dotąd sercu.
Skradnięcie pocałunku z płatków ust to nic nagannego.

Usta nie są grzechem ani kwiatem niewinności.
Drogocenny skarb, którego nie wolno roztrwonić!
Bezsenność zmorą nocy roznieca płomień wnętrza.
Puszczając fantazji wodze, zamykają się oczy.

Zaczerpnięty łyk oddechu rozsadza płuca!
Namiętności lampiony w ciemności migocą.
Szelest spontaniczności pełznie znienacka.
W uwielbieniu roztargnione serce zgubione.

Nie boję się śmierci
wiem, że ona już czeka,
aż zaproszę ją na swoje
przyjęcie urodzinowe.