lubię
kiedy deszcz
przez liście przenika
lubię deszcz
który ust dotyka

- lubię
gdy zbierasz
kroplę po kropli

Od wilczej bestii wyzywają mnie.
Odgryzłem własne łapy, byś myślał, że masz jakiś szansę, gdy spotkamy się.
Opary posoki otaczają mnie, dlatego czy to w dzień, czy w nocy czujesz swój koniec, przy mnie, nawet jeśli nie widzisz mnie.
A gdy już zauważysz, że skąpany we własnej krwi zostałeś, z czułych objęcia mych szczęk oddam, pod opiekuńcze skrzydła mrocznej kostuch twe ciało by w pył się rozwijało, ale twoją duszę wraz z krwią całą, wysę ja sam byś tak jak ja przeklętą bestią został i mógł rozkoszować się w moim bólu i mej rozpaczy razem ze mną i innymi przeklętymi psami w miejscu, które nawet szatan, że swoją armią omija z dala, bo nieważne czy to przed mym obliczem dostojnik, czy prostak stanie przymnie, bezbroną ofiarą zostanie.

na stromym brzegu czarna wierzba rośnie
z jednej gałęzi smętnie zwisa lina
pod drzewem wartko płynie struga srebrna
i żółte kwiaty wyzłacają zrąb
chmur brzuchy czarne przygniatają przestrzeń
tylko gawrony naruszają ciszę
dłonią dziewczyny rwane zioło złote
szepty zaklęcia i nuty bezgłośne
jego już nie ma zdjęli tuż po świcie
nocy przeklętej owoc nabrzmiały
została z miłością nigdy nie wyznaną
ustami spragnionymi ust marzenie grzeszne
gdyby wiedziała gdyby raz odważnie
wyznał pragnienie co spalało duszę
jego zabrali ona zbiera zioła
kiedy świt przyjdzie
ona go nie spotka

To było tam na dole
Gdzie w dymie od pokoleń
O Wielkiej Sztuki rolę
Straszliwy kipi spór

On przyszedł przed północą
Kiedy się diabły kocą
I właśnie z ich pomocą
przytaszczył bestii wór

A bestie jak to bestie
Dziwne głosiły kwestie
Nieczułe na sugestie
By przegnać pustki czad

Wszystkie żłopały wódkę
Z natychmiastowym skutkiem
Jak gdyby strach przed jutrem
Wypiął włochaty zad

Zjawiła się panienka
W talii bezczelnie giętka
Króciutka jej sukienka
Zastanowiła nas

Nadleciał Czarny Anioł
Z uwagą spojrzał na [...]

Znowu noc sie zaczęła,
znowu lecą łzy,
tak by cisza nie została przerwana,
jak moja dusza na wpół rozdarta,
tak by nie wiedział nikt.
Znowu noc się zaczęła,
znowu jutro wstanie słońce,
znowu "maska" mi potrzebna,
by iść nie pokazując nic, że ta noc była nie przespana co łzy wylewała,
by nie spostrzegł nikt, że ten człowiek już nie chce żyć.

Wiedziona żalem
pozwoliła miedzianym lokom
opaść na poduszki
jeszcze gorące od jego ramienia

uroczym gniewem
pozornie nadąsana, by wskrzesić słowa
te
co nie padły, a wryły się w pamięć

westchnęła tylko
jak się wzdycha gdy
dopiero co narodzona miłość
musi skonać

Powietrze iskrzy od mrozu,
aż ciężko się nim oddycha.
Ominąć - nie ma sposobu,
a wzrok bajkowość dotyka.

chodź...

Pójdziemy po skrzypiącym śniegu
w rozgwieżdżoną biel pod stopami.
Przyglądać się będziemy niebu,
znajdziemy gwiazdę nad gwiazdami.