Zeszyt Życie malowane w słowach~, Fałszywa pamięć.

Problemy najbliższych są tak przygnębiające, że stają się częścią naszych własnych cierpień.

Ludzkie łzy to z jednej strony wyraz ogromu cierpienia, lecz z drugiej także ulga. Razem z łzami wypływa cierpienie, by zrobić miejsce na nową, kolejną falę bólu. Inaczej ból przestałby się w nim mieścić.

Człowiek najwięcej się nauczy, kiedy to, co zrobił boli najbardziej.. Wtedy zapamięta, wtedy jest w stanie zrozumieć wiele.. Mówisz, że wszystko u Ciebie dobrze, nie wierzę.. I wszędzie tylko maski, nie ma prawdy.. Ach, gdybyś tylko wiedział jak ciężko jest oddychać.. Mówią, że jesteśmy ważni, potem odchodzą.. Nadzieja czasem rozrywa płuca.. Cii, nic nie mów, wiem, że płakałaś..

Przyzwyczajenie do samotności bywa z reguły niebezpieczne.. Zresztą jak każde przyzwyczajenie.. Ach, gdyby jej zimny oddech mógł musnąć Twą szyję, wiedziałbyś, że tak trudno jest być.. Czasem zostajesz z niczym, bo wszystko oddałeś tym, których kochasz... Pamiętaj, przyjaciele nigdy nie odchodzą.. A Ty? Czułeś kiedyś ból tak wielki, że zabierał Ci oddech i zatrzymywał serce? Bezradność nas przygnębia, wiem..

Czasem zbyt duża wrażliwość sprawia, że czujemy się bardziej samotni.. Samotni pośród innych..

Słowo z natury zdaję się być czymś słabym, niepozornym niczym kropla wody. Lecz kropla tak jak i słowo, pomimo swego marnego „wyglądu” względem ogromu skały, oraz nieustraszoności silnego człowieka ma ogromną przewagę. Kropla jest w stanie skruszyć wszelki byt, tak jak słowo może złamać każdą psychikę.
Dlaczego siła tkwi w czymś pozornie słabym ?
Czy ta moc ma granice ?

Przestałam wierzyć w obietnice. Każda z nich i tak zostanie złamana, a me serce nie jest wystarczająco silne, aby utrzymać tak wiele cierpienia.

Może kiedyś ludzie docenią,
Tych których stracili głupotą.
Może gwałtownie przemienią,
Tęsknotę za tęsknotą.
I czasami upadając,
Pomyślą, czemu sami teraz,
Na odludziu stąpają.
W środku każdy się zmienia.
Raz widać to mniej,
Raz bardziej, jeśli zależy.
Radość zapada ciemniej,
I spada tam gdzie nie należy.
A teraz marzenia odlatują,
Także z ludźmi aniołami.
Niektórzy przecież tak traktują,
Jak by byli niebieskimi stróżami.
Mgła przysłania nawet wspomnienia,
Najsilniejszą część ludzkiej pamięci.
I niektóre słowa wymagają odsłonienia,
By ujrzeć to, co się w nich mieści.

Tak na prawdę, Tak z całego serca,
Pragnę Ciebie i Twojego szczęścia.
I mimo wszystkich przeszkód,
Jak smutek, Jak mgła łez.
I wciąż radosna przeszłość,
Ma moc silniejszych też.

A zapach czarnego,
Koloru pomieszczeń serc.
Tak dobrze znanego,
Nie pamięta słów i miejsc.
I twe oczy, nawet przez,
Mrok miejskich ulic pięknych.
I pocałunki pierwszych trzech,
Dni, Razem w dal uciekły...

Spójrz na fakty - dobro jest tematem satyrycznym
Zabieram Ciebie w podróż , witam w miejskiej dziczy
Tu Artemida krzyczy , kradnie ludziom ich marzenia
Śmierć tak jak Goethe pisze epicki poemat
W swoich korzeniach człowiek jednak ma podstawy dobra
Rodzina oraz przyjaźń oświetlając drogę jak pochodnia
Bezinteresowna pomoc zwróci Tobie wszelkie koszty ,
A nie o pieniądz chodzi , też o Ciebie ktoś się troszczy
Nieznany jest plan boski , nie wiesz co Cię jutro spotka
Lecz rodzina i przyjaciel , życie za Twój uśmiech odda
Promień słońca przeszywa smugi dymu wojennego
Białe niebo życia , a ziemia jest koloru czerwonego
To ego dyktatorów , każdy myślał że jest wielki
Matki klęczące w kałużach krwi własnych dzieci
Lecz pokój zwycięży tak jak Dawid z Goliatem
Bo czułość oraz dobro , są całym naszym światem .