Patrz Europo.

Tu, gdzie żelazo kują charaktery,
ziemia studzi spracowane dłonie.
Gdzie Patria to stan nieustannie szczery
I wciąż modlitwa płynie na dnia koniec.

Tutaj rośnie wraz z dębu drzewem
Półcieniem malowana brzęcząca lipa,
Z nich wypływa miłość z uczciwym gniewem,
Kiedy u ciebie po sercach stypa.

Pochyl więc głowę nad historii kartą,
Policz ile już stawali Tobie w potrzebie,
I spróbuj z nich czerpać, bo naprawdę warto,
To właśnie oni wciąż ratują ciebie.

Nie pleć mądrości lisim urzędem,
A zwyczajnie doceń zwyczajność taką,
I szczerze podaruj im konia z rzędem,
Bo każdy dziś widzi, jak to być Polakiem.

Quid Quidem

aromatyczny poranek
powolne opadanie na jawie
patrząc nadal snom w oczy

otoczeni porcelaną
słodko mglistą tajemnicą
mentalnie skraplani

o świcie wyglądamy
jak kawa z mlekiem

smakując sobie
każdego poranka

wiatr
który z mojej duszy strącił mgły

nigdy już nie powieje

i nie otworzy się serce
jak różany pąk

bo choć pamiętam ogrody
koniczyn stulistnych

skąd gwiazdom spadającym
drogę chciałem wskazać

powrotną w niebo

słońce ostygło
a księżyc zgasł

dni już tylko są
i moje pójścia do przodu
nie pozbierały się do drogi

jak boży palec
chwalę się zaledwie paznokciem
że coś jeszcze zadrapię

ale ja nie umiem zostawiać
nawet śladów
- ciało poza grawitacją -
nie unoszę się
wyczekując nazajutrz

Nieugięta moc
Do pamięci włamuje
Ani śni zasnąć

Krystyna A.Sz.21.02.2017r.

Noc wypełnił sen
Ptaki rozśpiewały świt
Szczęściem nasze dni

"bądź przy mnie blisko
bo tylko wtedy
nie jest mi zimno"
-H. Poświatowska

podobno nadzieja umiera ostatnia

nie wiem
może nie byłeś niczyją nadzieją
bo zamiast imienia
dostałeś noc bezsenną
zamiast dotyku matczynych rąk
foliową torbę
zamiast domu
wzmiankę w gazecie
że na wysypisku znaleziono
byłe życie

gdzieś na świecie
ktoś umiera z miłości
ty umarłeś tak zwyczajnie
z zimna

a we mnie
jest tylko pęknięte drzewo
któremu próbuję nadać życie
krwią rozdrapaną do białości

dotykiem zbyt cichym
by nie zapomnieć

miłością -
rozbitym oknem
na bezgwiezdną noc

to najtrudniejsze
przeżyć cudzy ból
w swoich oczach
i mieć jeszcze serce
by go unieść

nie dorównam aniołom
kolorem oczu
błękitem koszuli

już nie dla mnie ta radość skrzydlata
która zniknęła ulotnością cienia

wbrew wschodom wszystkich słońc
serce i księżyc
z tego samego są kamienia

i coraz trudniej mi iść przed siebie
środkem spopielałego nieba

Wracam z otchłani
ponurych myśli
strącona gniewnym wzrokiem

zostawiam w tle
wyblakły obraz

zaćmione serca ucichło już
rozmyte słowa
nie palą w duszy

wiaterek powiewa
na horyzoncie On
mój promyk istnienia

życiodajna woda
na spękane rany

Dziękuję Ci ... N ღ

14.02.2017
Malusia_035