Zeszyt Wyróżnione, beatricci

Zamknij oczy, ale nie umieraj. Masz prawo do płaczu. A potem wstań i walcz o następny dzień.

(...)
To dziwne... ich zniszczyła Twoja choroba,
nie Ciebie.
Pamiętaj, że ja zawsze przy Tobie będę,
a Ty nie waż się przy mnie liczyć na palcach ręki swoich dni
i kazać Cię zostawić.
Pamiętasz, co sobie powiedzieliśmy, jak byliśmy jeszcze mali?
Nie kochać za mocno, poświęcać się dla przyjaciół
i zawsze patrzeć tylko przed siebie.
Przepraszam Cię i proszę o rozgrzeszenie,
bo nie mogę nie spojrzeć w tył.
Tam zostałeś Ty.
A ja tak bardzo chcę, żebyś ze mną był.
Targa mną wściekłość i przerażenie,
bo czuję, że się od siebie oddalamy.
Czy jeszcze kiedyś się spotkamy?