Zeszyt Wyniesione z zycia, Aga Słowik

W świecie jest kilka typów ludzi, którzy posiadają w życiu jedną walutę, między innymi materialiści i idealiści.

Zaczynasz czytać od pierwszej strony, tak samo robisz z ludźmi. Pamiętaj jednak, że trzeba przeczytać całą książkę, by móc ją dobrze ocenić.

kocham Ciebie
lecz inne gwiazdy na Twoim niebie
lśnią aniżeli ja jako anioł zstąpić bym miała
na Twoje powieki podczas snu
gładkiego i spokojnego kiedy
burze głośne targające Twoim ciałem
w jej ramionach konają
i jutro znów wzejdzie Wam Słońce
a Nam nadejdzie noc kolejna
reflektować milczenia dłużej zamiaru
nie mam ale jawa nakazuje samej
milczeć
nadzieja zdradzona i ufność pełna
noc nadchodzi znów noc

Pomogłeś jej i obiecała, że kiedyś pięknie się odwdzięczy,
że gdy będzie mogła mianem swym poręczy,
że zadba o Ciebie w zdrowiu i chorobie.
I wtedy w burzy myśli sam przysięgałeś sobie,
że pozna Twoją dobroć. I dałeś jej schronienie,
pod Twym dachem korzystne odkupienie.

Pokłada w dom Twój najszczersze działania i chęci.
I jest z Tobą z miłości, a nie dla pieniędzy.

A teraz stanę po stronie chwały,
przywdzieję skrzydła i kolor biały.
Wzejdę nad sobą by móc czas zatrzymać,
spojrzeć na świat trzeźwymi oczyma.
I wtedy wszystko stanie się jasne,
ujrzę porażki innych i własne,
zalety, wady, obawy, złudzenia.
Obaczę łan baśni bym w chwili tych krain zderzenia
mogła zacząć prawdziwy świat zmieniać.

Bezchmurne niebo, księżyc i gwiazdy błądzące,
a oto obok mnie najjaśniejsze Słońce.
Wschodzi wraz ze mną i znów ze mną ucieka,
wskazuje mi drogę, jest tym, na co czekam.
Raz mówi do mnie szelestem liści,
tak pięknie mówi: "Sen mój się ziścił.
Szukałem gwiazd największych na tym nocnym niebie,
lecz po cóż?- nie wiem... Wszakże mam Ciebie..."
Ja zaś mu pięknie promieniem odpłacam,
ja- dzień, po mej nocy. Zawsze z nim wracam.

Nie szukaj daleko, a na Twe powieki
złoży pocałunek- przysięgę na wieki.

Siedzieli w milczeniu i myśląc czekali.
Bali się, że cisza ogromna nie znajdzie swych granic.
Lecz żadne z nich pierwsze, bez uprzedzenia,
nie chciało pierwsze brzmiących słów zacząć wymieniać.
Trwali tak w ich wspólnym dźwięku samotności
traktując siebie wzajem jak losowych gości.
I tak mijały minuty, płynęły godziny,
a oni stali się sobie obiektem kpiny.
Dawna zażyłość w serca sztylety wbijała.
Prosili Boga: "Spójrzże tu na Nas!"
Lecz oni Boga wspólnego nie mieli, nie mieli go wcale...
I tak jedynie w sobie chowali swe żale.

Łud Nas opuścił, a pora rozstania
to wspólna mogiła wyłącznie dla Nas...