Zeszyt wszystko, realniggaz

„Udaję radość, której we mnie nie ma, ukrywam smutek, żeby nie martwić tych, którzy mnie kochają i troszczą się o mnie. Niedawno myślałam o samobójstwie. Nocą, przed zaśnięciem, odbywam ze sobą długie rozmowy, staram się odegnać złe myśli, bo byłaby to niewdzięczność wobec wszystkich, ucieczka, jeszcze jedna tragedia na tym i tak już pełnym nieszczęść świecie.” – Paulo Coelho

Każdego dnia, w każdej chwili staram się znaleźć jakikolwiek sens mojej dalszej egzystencji na tym świecie. Żyć dla innych? Po co, skoro inni nie żyją dla mnie? Jaki jest sens dalszego prowadzenia tej maskarady? Tego przedstawienia maskowego?
Noc przywodzi sen, moje wybawienie. Zamykam oczy, nie myślę. Każdego wieczoru mam nadzieję, że jutro wszystko się jakoś ułoży, że wszystko się zmieni, że [...]

Przez życie każdego człowieka przewijają się momenty, w których uświadamia sobie, że jest całkowicie do niczego. Że wszystko, co stworzył, to tak naprawdę wielka sterta nic nie znaczących bzdur, powstałych w wyniku dostosowywania się pod społeczeństwo. Pisz to, co ludzie chcą czytać. Nie wyrażaj siebie, tylko spraw, by im się podobało. Nie liczy się, że w tych tekstach nie ma ani krzty twojego serca. Ważny jest tylko prestiż.
W takich chwilach, kiedy z nudy i braku weny przeglądasz roje idealistycznych blogów, pisanych przez osoby nawet dwukrotnie młodsze od ciebie, zdajesz sobie sprawę, że pomimo aż tylu błędów ortograficznych, gramatycznych, stylistycznych nawet nie wspominając już o interpunkcji, ich teksty są lepsze niż twoje. Co z tego, że już w pierwszym rozdziale [...]

Znaleźć człowieka, z którym można porozmawiać nie wysłuchując banałów, konowałów, idiotyzmów cwaniackich, łgarstw, fałszywych zapewnień, tanich sprośności lub specjalistycznych bełkotów "fachowca", dla którego branżowe wykształcenie plus umiejętność trzymania widelca jest całą jego kulturą, kogoś bez płaskostopia mózgowego i bez lizusowskiej mentalności- to znaleźć skarb.

Nie przejmuj się, gdy krytykują cię za inność, bowiem znajdą się też i tacy, którzy obdarzą cię szacunkiem...za to, że masz odwagę być sobą...

Wyczyścić myśli i wyrzucić złudzenia – czasem to zbyt mało, by pozbyć się bałaganu w głowie.

Co by było, gdyby twarz człowieka mogła dokładnie wyrazić całe wewnętrzne cierpienie, gdyby zobiektywizowała się w akcie ekspresji cała wewnętrzna męka? Czy moglibyśmy jeszcze rozmawiać ze sobą? Czy nie musielibyśmy wówczas mówić, zakrywając rękoma twarz? Życie byłoby praktycznie niemożliwe, gdyby owa nieskończoność odczuć, jaką w sobie nosimy, uzewnętrzniała się w rysach twarzy. Nikt nie miałby już odwagi przejrzeć się w lustrze, bo w groteskowym i tragicznym zarazem wizerunku twarzy stapiałyby się w jedno plamy i wstęgi krwi, rany, co nigdy się nie zabliźnią i strugi łez, co nigdy nie będą powstrzymane.

– Dlaczego wszyscy tutaj są tak szczęśliwi, a ja nie?
– Dlatego, że nauczyli się widzieć dobro i piękno wszędzie – odrzekł Mistrz.
– Dlaczego więc ja nie widzę wszędzie dobra i piękna?
– Dlatego, że nie możesz widzieć na zewnątrz siebie tego, czego nie widzisz w sobie.

Stawiać sobie wysokie wymagania. Mały ideał niczego nie stworzy. Dzisiejszy ideał człowieka to wzór średniości, przeciętności i tzw. normalności.