Zeszyt Wszystko i nic, xAilis

W końcu przychodzi taki moment, że zaczynasz tęsknić za życiem, którego nigdy nie miałaś, a które mogłabyś mieć, gdybyś tylko poszła w innym kierunku. I żałujesz, że tego nie zrobiłaś.

Są takie chwile gdy nawet wśród tysiąca osób jesteś zupełnie samotny, i mimo twojego wyrazu sprzeciwu, nikt nie jest w stanie zburzyć tej ściany wybudowanej między tobą a resztą świata.

Chciałabym Cię znienawidzić, bo to oznaczałoby, że Cię kochałam.
Ale nie czuję nic...

Zwyczajna obojętność uświadamia mi, że to co uważałam za miłość było jedynie złudzeniem.

Prawdziwa przyjaźń sama w sobie nie jest tylko przyjaźnią.
To rodzaj miłości- tej najszczerszej i najczystszej.
Jest prosta, naturalna, piękna.

PRZYJAŹŃ to więcej niż litery są w stanie powiedzieć.

W.G dziękuję za to, że jesteś

Można rozmawiać w ciszy.
Można powiedzieć sobie wszystko nie otwierając ust.
Współczuję tym, którzy nigdy nie doświadczyli takiej rozmowy.
Dla mnie cisza jest najpiękniejszą formą komunikacji.

Dlaczego?

Bo nie ma w niej miejsca na kłamstwo.

Utwierdziłam się już w przekonaniu, że nigdy nie przejdę obok ciebie obojętnie. Twój widok zawsze będzie powodował przyspieszenie pracy mojego serca a każde dźwięcznie wypowiedziane przez ciebie słowo będzie dreszczem przechodzącym przez całe moje ciało.
Pogodziłam się już z wolnością którą mi dałeś, jednocześnie zgadzając się na uwięzienie w stanie zawieszenia.
O nic cię nie winię. Nie czuję żalu.
Jedynie życiu nie potrafię wybaczyć tego, że nie mam za czym tęsknić, tylko wiecznie pragnę.

Nic o tobie nie wiem, a ty odkrywasz mnie z taką łatwością. Docierasz do najgłębszych zakamarków mojego nieuporządkowanego umysłu. Wpływasz na moje zachowania. W ciągu sekund łamiesz zasady, których ściśle przestrzegałam przez całe życie. Sprawiasz, że czyny z kategorii ,,niedozwolone" stają źródłem radości bez poczucia wstydu. Zmieniasz mnie. Łamiesz tę osobę, którą kształtowałam od momentu narodzin. Zatracam się w twojej przestrzeni. Wciągasz mnie w twój świat pozbawiony wstydu, cielesnych zahamowań, o ograniczonym systemie emocjonalnych wartości, świat, w którym rządzi fizyczność, pojęcie potrzeby i zaspokojenia. To proces, który nieświadomie rozpocząłeś poznając mnie. Czuję jego trwałość, zdaję sobie sprawę z tego, że za jakiś czas zniszczy wszystkie cechy określające osobę którą jestem. Utracę moją tożsamość jeśli nie wyrzucę cię z mojej codzienności.
Tragiczny jest fakt, że świadomie zbliżam się do przepaści trzymając twoją dłoń i nie chcę się zatrzymać, wyłącznie dlatego, że teraz już tylko twój dotyk pozwala mi oddychać pełną piersią.

Zwykły, grudniowy wieczór. Może bardziej mroźny niż inne, ale nic poza tym. Nic? A może wszystko? Jak zwykle przemyślenia przychodzą kiedy, wskazówka ulubionego zegara zbliża się do północy. Czy jest coś, co trwa wiecznie? Coś, co nie przynosi rozczarowania? Miłość, przyjaźń? Niestety. Nic na tym świecie nie trwa wiecznie. Wszystko dobiega końca. Rozczarowują nas ludzie, za których dalibyśmy sobie rękę uciąć. Nasuwa się jedno pytanie, jak żyć? Jak radzić sobie z tym natłokiem emocji i zdarzeń? Jak czuć się bezpiecznie, gdy tuż za rogiem czai się niepowodzenie? Ma ktoś jakąś radę? Ludzie pochłonięci w tym okropnym wyścigu szczurów zapominają o tym, o co najważniejsze. Zapominają o tym, jak kruche jest życie. Odkładają wszystko na jutro, na za tydzień, na za rok..., ale nie wiedzą, że to może nigdy nie nadejść. Zapominają o tym, że wszystko trzeba pielęgnować, inaczej po prostu zwiędnie. Przyjaciel, który potrzebny jest tylko wtedy, gdy czegoś potrzebujemy, albo wtedy gdy nam się przypomni, po prostu stanie się nam obcy. Cisza jest głośniejsza niż niejeden krzyk, lecz trzeba umieć zauważyć, kiedy zamienia się w zapomnienie. Życie to nie amerykański serial, gdzie prędzej czy później wszystko dobrze się kończy. To szara codzienność, która dotkliwie nas doświadcza. Nie przebiera w słowach, gdy daje nam jakąś lekcję.

Życie usłane jest problemami, mimo to jest piękne.
Dla ludzi, którzy cały czas pracują nad sobą, by kroczyć właściwą ścieżką - do nieba.