Kwintesencja rozpaczy: dusza krzyczy, serce boli, a oczy nie płaczą.

Odkąd zamieszkał we mnie smutek, w moich oczach częściej pali się światło.

Nadmiar realizmu ma fantazję zabijać marzenia. Jednak na dnie wspomnień jakaś ich cząstka chce się tlić.

Listopad jest z odwróconych spojrzeń. Deszczem, co wraca ostatnim pociągiem, wróblem tulącym się do zimnej szyby. Listopad jest nauką puszczania dłoni, pozostawiania ciepła na nieznanym płaszczu. Jak zmęczony dozorca, przysiada przy furtkach zmokniętych domów, i przetrząsa kieszenie w poszukiwaniu klucza.
Jak dobrze, że będzie listopad. Tyle jest zimna do opowiedzenia...

Nieważne ilu ludzi wokół nas i z kim akurat dzielimy codzienność - prawdziwą wędrówkę przez życie i tak zawsze odbywamy w samotności naszych wnętrz, gdzie tylko sami sobie jesteśmy nieodłącznym towarzyszem, przyjacielem i wrogiem, podporą i słabością, przeszkodą i wyzwaniem.

Często dużo łatwiej jest nam otworzyć się przed kimś obcym i powierzyć mu swoje najgłębsze pragnienia i tęsknoty, niż przed kimś, kogo kochamy. Odrzucenie i obojętność takiej osoby to zbyt wysoka cena do zapłacenia za danie jej dostępu do całej prawdy o nas samych.

... taki paradoks...
głowa pusta, a nic się w niej nie mieści

Jeśli to, czego mocno pragniemy, pomimo naszych starań i wysiłków, nie staje się naszym udziałem, to oznacza, że kiedyś w przyszłości powiemy sobie: „Całe szczęście, bo w końcu zamiast tego nadeszło coś dużo bardziej właściwego dla mnie i mojego życia”.

Żeby zaplanować przyszłość, warto zrozumieć swoją teraźniejszość, zaś w tym celu trzeba zrozumieć swoją przeszłość…