Zeszyt Wszystkie, Wogrog

To nie strach przed wyśmianiem powstrzymuje od wyznania miłości, tylko lęk przed utratą przyjaźni.

Mimo, że kochałam, nigdy nie wyznałam tego na głos. Chociaż nie nienawidziłam, często to słowo przemykało się przez moje usta.

Tak bardzo chcę znów poczuć się komuś potrzebna... chcę podejść do ciebie, wyznać co czuję i chcę aby było to odwzajemnione uczucie aczkolwiek boję się odrzucenia, boję się że mogę stracić najlepszego przyjaciela a z drugiej strony mogę zyskać to na co czekam od dwóch lat.

Zastanawiam się, czemu jest tak, że łatwiej przyszłoby mi zaczepić obcego mężczyznę na ulicy i powiedzieć mu: "kocham cię!" niż wyznać swe uczucie tej jednej, jedynej osobie, dla której gotowa jestem oddać całe życie?

Witam w moim świecie:
- uczuć sprzedanych na straganowym bazarze,
- miłości rozłożonej na teatralnych deskach,
- werterowskich nadziejach, zabitych strzelbą fałszywych wyznań.
- przegniłych marzeniach ukrytych na dnie skrzynki.
- utracenia siebie pośród poszukiwań wartości ważnych i mniej ważnych.

W dzisiejszych czasach wyznanie uczuć drugiej osobie bywa coraz częściej głupotą a nie odwagą...

najpiękniejsze wyznanie jakie słyszałam:
,, [...] nie wiem co to jest miłość, ale chyba właśnie to czuje do Ciebie. Myśl o tym co chcesz."

I nie mów mi kolejny raz, że wyznanie uczuć nic nie zmienia. Bo zawsze to robi. Zmienia na lepsze lub gorsze, ale zawsze zmienia.

To takie ironiczne, zakochać się w przyjacielu, nie powiedzieć mu tego i żyć ze świadomością iż jeśli wyznasz swoje uczucia, wasza przyjaźń na zawsze zostanie skończona...

Gdy widzę miłosne opisy na gadu gadu lub wyznania na murach, żałuję że żyję w tych czasach gdzie miłość jest na pokaz.