Księżyc, tęsknię do Ciebie
chciałbym zadać Ci tak wiele pytań
i opowiedzieć tak wiele odpowiedzi

Księżyc, a jeśli miłość to myśl
jędrny pędrak
spulchniający wyobraźnię

Księżyc, a jeśli miłość to pragnienie
łezki piersi
zlizywane przy świetle

Księżyc, a jeśli miłość to słowo
co już dawno się go wyrzekliśmy
to, czy Ty też do mnie tęsknisz?

Księżyc
za parawanem z mgły
na prześcieradle w gwiazdy
nie śpisz Ty

i moje oczy nie chcą się zamknąć
czekają na światło
aż między niebem a ziemią
zaiskrzy.

Dziękuję Ci za wszystko,
co dziś mi dałeś, Panie ...
za wczesne rano wstanie,
za pracę, za śniadanie ...

Za zdrowie i nadzieję,
za to że jestem tutaj,
za czyste już sumienie,
za przebytą pokutę ...

Dziękuję też za wszystko
co w życiu mym przeszedłem
i że to już jest za mną
i wracał w to nie będę ...

Dziękuję również wszystkim,
co Ciebie są niegodni
za to że aż tak bardzo
są do mnie nie podobni.

Rozsypane orkiestry plaży,
Na wieczornym koncercie
Występują jako pierwsze
Dla słuchaczy głodnych wrażeń.

Bryza stroi struny wiatru,
Piasek sprawdza marakasy,
Wonią sosen dźwięczą lasy,
Fale pluszczą im do taktu.

Powolnym szuraniem za butem but [...]

Rozpostarty nad nami
dach świata potężny,
dostrzegalny oczami,
nocą gwiazd pełen pięknych ...

Za dnia niby niewidzialny,
lecz świadomość mam jego ...
od początku niezniszczalny,
nie dokonał nikt tego ...

Ktoś rozpostarł go tak by [...]

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

chronię moje oczy
przed obcym wzrokiem
w ciemnych krużgankach twarzy
i tak już nie rozświetlają drogi
nie błyszczą grudniowymi światłami

szarym chmurnym niebem
zasłony powiek zaciągam na nie
do snu zimowego szykuję
niech odpoczną
może we śnie stracą pamięć?

życzę im wraz z wiosną
jasnego spojrzenia na świat
odpuszczenia win sobie i innym
nowych fokusów
lżejszych powiek i pod nimi snów…

17.12.2021, 16.50

W tę noc
po ciężkim dniu
gdy na ustach
zawisło milczenie
zagadały się nasze oczy
twoje dłonie
głodne
powoli
zdejmują ze mnie
zmęczenie

iść przez życie nie marnujac chwili
zarzucając niepotrzebne myśli
zachwycać się kwiatem i jego kolorem
w źdźbłach trawy szczęście wypatrywać

ech - jakbym chciała

w tych dziwnych czasach wierszem
słowa kiścimi układać
ubrać wróblom buty
by boso po śniegu nie skałały [...]

Jest taka słodycz ust
która otarłszy się o serce

nie zostawia pustych rąk

Wyrwany z rąk diabła,
ocalony tak nagle ...
Bóg wsadził mnie w łódź swą
i dmuchnął w jej żagle.

To trauma zbyt wielka,
za cenę dziś wszelką
opuścić chcę miasto,
już skończyć to piekło!

Ta kartka z numerem
znaczyła tak wiele ...
On pomògł mi tak jak
by był przyjacielem.

Wołałem o pomoc
w tym strachu i trwodze
I bałem się strasznie,
że nikt nie pomoże.

Lecz On mnie wysłuchał ...
Nie umrzesz dziś jeszcze ...
Uśmiechniesz sie jutro,
lecz w innym juz mieście.

A jednak to chyba prawda,
choć zdawało się to niemożliwe ...
myślałem, że to był fatalny błąd
a okazał się czynem właściwym,
którego nie planowałem
i sam nie wiem co myślałem, że będzie
ale teraz widzę, że zanim to się stało
to żyłem w fatalnym błędzie ...

Tamto życie
może mieć sens dopiero teraz, [...]

bo w ciszy wszystko słychać
w niej zgiełk codziennego życia
tonie w podszeptach myśli dawnych
co lubią wychodzić z ukrycia

by najpierw sentymentem
obciążyć czaszkę siwą
a potem pod kołdrę czupryny bujnej
wciągnąć dziewczynę jak żywą

bo w ciszy nawet gwiazdy
migocą jakby większe
a usta twoje choć milczą jak zaklęte
od wina stają się mocniejsze

styczeń 2015

o nic nie muszę Cię prosić
wdzięczna
za wszystko co mam

a nawet cierpienia niedosyt
kiedy ofiarujesz
pragnę Ci bardziej zaufać

a może wtedy w sobie
bardziej czuję Twoje rany
poczerniałych sumień [...]

We­na cóż to ta­kiego
wy­daje ci się że jest wszędzie
a jak­by nig­dzie jej nie ma 
na ten bal mas­ko­wy
przychodzi
le­wym wejściem
w przeb­ra­niu przesłania
po czym wy­biega uk­radkiem
wersem
na złama­nie kar­ku
[...]