wiersze

Nie podzielisz mnie na pół
jak moje serce
odbijające dźwięk pustego echa

pod zmarzniętą skórą
niespełniony dotyk
powtarzających się dni

cicha szarość przy spadającym liściu
ostatniego wieczoru
gdzie zamiast rozpalić w kominku
wylałeś z mych oczu
morze zapomnienia

Zostawiłeś mi słowo
wypełnione kroplą
miłości
zawstydzone
z ust spłynęło

przedwcześnie
zabiły zegary
pulsując światłem
w źrenicach

dzisiaj mam tylko
powietrze
pachnące deszczem ...

2.10.2020
Malusia_035

Zapatrzyłem się
Na ciebie
Obudziłaś
Moje najlepsze uczucia
Gdy usta moje
Dobrze poznały
Jak smakujesz
Niczego więcej już
Nie potrzebowałem

deszcz
tłucze wściekle o szyby
nierównomiernie
wiatr
przerzuca śmieci
z miejsca na miejsce
słońce
wisi
wścibskie
wszędobylskie
na wysokości okien [...]

co prochem było - w proch się rozwiało
i nie moja to siła
o świcie - tędy - wyruszyć środkiem drogi
choć niebo się zdaje tak blisko - przed progiem

wirują cienie - po dniu który zgasł
a księżyc
w którym tak samo waży światło i mrok
zanurza je
zatapia
w błękicie oczu niepowszednim
szczęśliwych
oślepłych ludzi

poeto niebios!
który warkocz nocy gwiazdami upinasz
i język ludzi czerpiesz z aniołów słownika

klęknij tu ze mną
za ptaki wracające na ojczyste gniazdo
zmówmy pacierze

niechaj ich żagle
napnie pomyślny wiatr

porannego słońca
na niebie
rozkwitły rany
zatrzymał się czas
i wzrok
od wzruszenia
szklany

odkąd pamięcią sięgam
zachwycałaś się
najdrobniejszymi ze zjawisk [...]

Kusi mnie, by cię zdradzić
nonszalancko
albo nawet żałośnie

potem upiec ciasto z brzoskwiniami
jak lubisz
i rzucić w ciebie winnym słowem

rzucam więc
niech zawiśnie między nami

jak ta miłość zbyt dobrze wychowana

Przydrożny, omszały krzyż
Drewniany Chrystus
Spróchniały, zczerniały, zbolały
Zwiesił głowę
W ziemię wbił wzrok.

Próżny Ogrójec
Męka daremna
Boleść Maryi
i przebity bok.

Człowiek twarz odwrócił
Pyszny, zatwardziały
Zbrodnia w ręce klaszcze
Zelżywości pełne
Niepotrzebna śmierć.

I tylko ptaszyna
licha, niepozorna
W cierniach korony
gniazdo uwiła
I śpiewem kołysze
serce zbolałe żebraka,
co głowę do snu kładzie.

zmartwi niepewność chorujące korzenie
o dzień jutrzejszy
przed świtu zmianami

niegotowość za ciszy lamentem
na satynie ułoży
brązowiejących liści cień ostatni

wieczną rosę zostawię
na powiekach twoich martwiejących

( do K.)

wiatrem i chłodem
kolorem złota, miedzi
jesień nas raczy

płomień w kominku
długie, ciche wieczory
kot sennie mruczy

Budzisz mnie kolejny raz
Ile jeszcze razy zasnę tej nocy
By Cię zobaczyć?

Prągnę pozostać w tej wieczności
Niż co rusz zdawać sobie sprawę
Że to smutna nieprawda

Serce, Twą iluzją rozlane
Wyobraża sobie bóg wie co
Przemiłe ciepło...

Głowa powoli zapomina
Może lepiej zapomnieć?
Wrócić do świata bez Ciebie...

Spadającej Gwieździe...

Złapałeś mnie za rękę
wypełniając brakującymi słowami
niczym puste pola krzyżówki

rozwiązałeś zagadkę

Bym mogła o jesieni
opowiadać milczeniem

Innym razem

Umierać jest łatwo...?
Umieram każdego dnia:
W cichości serca, szumie morza....
Gdzieś w górach, w przestworzach
Z wyobraźnią i samotnie
Bez Twoich ramion silnych
Zachodem słońca czerwonym
Umieram spadającą gwiazdą
Nim w oczach Twych iskry zgasną
Jest łatwo...
Umieram liściem strąconym przez wiatr
Tak zwyczajnie...pospolicie, jesiennie tak
Umieram zmrożoną różą w rozkwicie
Czy tak miało wyglądać życie?
Zabrakło myśli ulotnej, ciepła Twojego

W umieraniu nic trudnego

....
17.10.2020
15:01

ile lat
- w strumieniu czasu -
przepłynąć musi

aby kamień - rzucony
kiedyś

nie ranił wody

utkwiły w mych oczach
liście
w złote rzeźby
pozamykane
na wietrze roztańczone

lecz któż
na tyle jest mądry
by ujrzawszy je pierwej
w moim spojerzeniu
mówić mi o tytułach [...]