widać to magia, mała odrobinka
co zapada w serce
ogrzewa czasami, ale...
częściej rani
a może inaczej...
do cna duszę
z radości wysusza
karmiąc ją tęsknotą
a najczęściej łzami

Każdy mój ruch
czy upust emocji
zawsze są brane
pod lupę przez ludzi

Trudno jest znieść
przykre uwagi
a jeszcze trudniej
zostać człowiekiem

Pełnym cierpliwości
kiedy nawet "Pechowa"
może zacząć bunt
o dobre swoje imię...

11.11.2022

rozpieszczony wielkością rzeczy
zapominasz jak kruchy
jest człowiek i jego
uśmiech

zbyt często ciążą łzy
na rzęsach nie twoich

nieprzyswojone dobro
oswaja zło
a ludzie przechodzą
przez ciebie bez pukania

ubogie korytarze twojej duszy
zakręty pytań bez odpowiedzi

i ty
kat własnego wnętrza
z wyrwanym sercem
na bruku

wspomnij
gdzie leży niebo

powiewem wiatru mnie otulasz
szeptem skrzydeł motyli
ja
przechwytuję twoje drżenie
by je zatrzymać
na chwilę chwili
ty
wchłaniasz tak powabnie

czy ja istnieję dla ciebie
czy tylko ty
- dla mnie

czy chcę to - właściwe,
zielony świat
zbierać w garść

czy chcę to - możliwe
skórę dotykać
brzegiem rozpisywać

gdyby przestać dziś wieczorem
- czy byłoby dobrze ?
powstrzymać światło

* o poranek po prostu odmierz mnie na dzień

De­likat­ny diament
przej­rzys­ty w tęczy
za­pisa­ny ta­tuaż motyla
18.01.2014

nie żal słów
powołanych do wiersza
gdy myśli marzną w przestrzeni
snem o nieśmiertelności

ta droga choć z wiatrem
wiedzie pod słońce
z sercem na dłoni
zmęczonych oczu

a jedno westchnienie
nad tysiąc oddechów
nadaje im smak

wypłakane jeziora oczu

między brzegami serc
rozdartych bezczuciem
krew miłości płynie rzeką
wieczność nie ma granic

jeśli chcesz kochać
raz jeszcze
kochaj

Moją ostatnią myślą jesteś
zanim sen nasyci marzenia
ale i on nie chce przyjść
gdy Twoje dłonie zbyt daleko są

I noce bez gwiazd
i gwiazdy bez Twoich oczu...

I nie ma na ziemi świętych miejsc, gdy nie ma ze mną Ciebie...

dzięki tobie
chcę oglądać poranki
położyć myśli na ramieniu
i otulać
- dotykiem czułości

Przypadek wątpliwym doradcą
Czy stać czy iść też nie wiadomo
Czy zbiec czym prędzej szybko
Czy pod górę wspinać się ścieżką stromą?

W którą stronę patrzeć
Czy to nie jest wszystko jedno
Czy w słońce, które oślepia
Czy zachwycać się księżyca stroną ciemną?

Gdy burza na horyzoncie, gdzie szmer niepokoju
Czy łapać ten wiatr w żagle i poddać się sile
Czy stanąć wbrew prądom
By przełamać los choćby na chwilę?

Czy słuchać tych szeptów
Osób emocjonalnie niezdrowych
Czy kochać tak, jak rzeczywiście się czuje
Nie bronić już uczuć anonimowych?

Wielu odpowiedzi nadal nie znajduję
I nieustannie szukam, którą pójść drogą
Ale dzięki temu, że Cię spotkałem
Nareszcie mogę być sobą

Czekać to rzeka niepamięci
która kołysze się
na żaglach
to cud, który pojawia się znienacka
to przeszłość bez życia
i kwadrans ułomności
to wielka przepaść
z mrokiem na swoich barkach.