Życie to nie film
Nikt nie złapie za ramię
By szepnąć zostań

Głupia sznurówka powiedziała to
Czego Ty nie potrafiłaś
Ona się dla nas rozerwała
I zginęła na marne
Bo kto słucha takich znaków

Naiwność jest jak tunel
W którym wciąż ogląda się wstecz

A buty
Są po to by iść
W rytm zamykanych wrót
I serc

nie musisz być oceanem
aby poczuć ogrom wody
bądź kroplą - która
zaspokaja pragnienia

Na imię masz wieczność, wieczność przeklęta
I nie mogę cię wydrzeć z serca pamięci -
Jakby mnie ciężar z otchłani opętał,
Jakby mnie wszyscy opuścili święci.

Biegnę myślami w strony modre, błogie,
Wierząc, że zaraz je w uścisk pochwycę -
Ty z czarnej przeszłości zachodzisz mi drogę,
Głuchnę, milczę, krzyczę, nie słyszę, nie widzę.

Zawsze gdzieś kluczysz na końcu języka,
Ktoś twoim głosem zabrzmi, ktoś spojrzy jak ty,
Gdzieś między palcami wiecznie umykasz,
Pierzchasz zawzięcie jak najprawdziwsze sny.

Więc zmlicz albo przemów, zostań lub odejdź,
Przepadnij, niech zapomnę, że zrodził cię Bóg -
Chcę jeszcze raz wierzyć, że serce mam młode,
Że mogę z kimś pobiec w tę najlepszą z dróg.

podzieliła nas noc
ciężka od spadających gwiazd
których smaku nie zdążyłeś poznać
stadem runęły
do progu

podzieliła nas
przepełniona po granice pustka
by obdarzyć obosieczną miłością
pamiątką po ranach
celnie zadanych

podzieliła nas strata pustkowie
i nadzieja
elementy niepasujące do układanki
z nieludzkich słów
niedopasowanych myśli

podzielił nas mur światła
przez szpary przesącza się
śmierć
upstrzona bliznami
po krzykach ofiar

podzieliła nas samotność
rozrzuciła zamierzonym przypadkiem
po meandrach [...]

Ty czytasz moje usta. Wklęsłem w Twoje ciało. Zgubiłem dłonie, gdy cały świat jest na pstryknięcie palców. Jak zwierzęta w roju, naciskamy stare struny. Wibracje słyszalne w powietrzu rozciągają się jak pajęczyny.

Przynoszę Ci w pysku kilka słów o miłości. Rzucam jak pies truchło pod stopy pana. Gdybyś umarła, z Twoich kości zbuduję pomnik. Nazbierałbym w polu kwiatów, rozpalił ognisko, krzyczał, piszczał, klaskał w dłonie i martwił się, że bez Ciebie nie przeżyję; jesteś na wyciągnięcie języka, a ja zaniemówiłem.

Dłubiemy sobie w sercach jak w nosie. Moje dłonie wyłaniają się spod Twojej skóry. Po omacku jesteśmy siebie bliżej.

Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

Spadła na mnie kropla zimnej wiosny
Przewiał lekki, chłodny wiatr
Słońce nieśmiało zatańczyło na licu
Szepcząc: "połóż się"
Czy to już chce mnie ziemia?

Żeby ktoś tę kroplę starł ze mnie
Szyję otulił szalikiem
Ja sam nigdy tego nie zrobię
Nie pozbawię Cię tych romantycznych gestów
Możliwości, byś mi rzekła:
"ta ziemia to zdrada"
Jak matka
Moja kochana
Ostatni bastion dzieciństwa

Ach serce, serce!
Żałosny głuptasie!
Wierzyłoś w miłość,
a ona jest ptakiem...
Rajskim.
Co w słońce leci ślepa i goła
na moment
piękne skrzydła rozkłada.
A potem...

Ginie w popiołach...

Lubię gdy zakładasz
swoją maskę ciemności
udajesz wtedy
złego i bezwzględnego
raduje cię widok
przerażonych dusz

ale kiedy tylko
wstaje świt
znowu pragniesz
wtulić się w moje
motyle skrzydła

4.07.2017
Malusia_035

Tworzę obrazy na twe podobieństwo
gdzieś na zakręcie
wypalonej codzienność

mielizna myśli
emocjonalny bałagan w głowie
trąca duszę w zawieszenie

tak bez końca [...]

Są takie dni
gdy pióra
przerastają ramiona
wzdłuż i wszerz

Kiedy do chmur
tak blisko
jak do kapelusza

Wtedy ziemia
staje się niepotrzebna
krokom

i skowronki fruwają
pomiędzy słowami

Autor: Małgorzata Orawska (wiersz z tomiku „Margerytki” 2005)

Podzieleni
tym samym jabłkiem
pchają do nieba
Syzyfowy kamień

Czasem
zza chmury
uśmiechnie się Anioł
a spod kamienia
wyrośnie stokrotka

Chwila szczęścia
jak oddech motyla

Autor: Małgorzata Orawska (wiersz z tomiku „Margerytki”2005)

W najczulszych słowach ukryj
mój strach, bym już nie łapała
motyli nocy.

Gdy zacznę przygasać pozwól
tlić się snom w dziurawym
prześwicie powietrza

W zakamarkach życia
nie ma miejsca dla męczenników
wstrzymujacych oddech
w bezsenne noce

Nie ma życia na próbę
jest tylko jedna szansa

Najczulszym gestem powiedz mi

świat przywdziewa kolory
otula się szalem tęczy
kołysze znużoną zimę
nadzieją pachnie i się wdzięczy

przebiśnieg zerka nieśmiało
spod brudnej już pierzyny
gdzieś indziej krokus flirtuje
z pajęczycą w pajęczynie

budzą się uśpione pragnienia
ukryte w zmarzniętych skibach
słyszę nieśmiałą pieśń wiatru
czule szeptaną drzewom

chcę tańczyć boso na trawie
w takt kwileń co w uszach gwiżdżą
poczuć pieszczotę słońca
co w tęsknocie za tobą się mieści

Sylwia Pryga

noc rzuca monetą
ulatują barwy
wsiąkając w zapach księżycowego kwiatu

jesteś blisko
dalekiego
budzisz by wyszeptać że chcesz
zasnąć
we mnie

niczym zmęczony kamień
czekam
trzymając się niebieskiego światła

daleko w czasie
na który nie natrafiła
żadna z dróg