przychodzę - po drogach nie równych
przygnany tęsknotą z najdalszych dali
Matko Boga-Człowieka
ja - dziecko Twojej Miłości

nie by patrzeć - w wieniec gwiazd nad głową
co piękność Twą wieńczy
lecz w ból zastygły łzami
jak żywicą duszy

skrzywdzona nad miarę
z włókien wszechcierpień Swą świętość tkająca
choć Ciałem z Twojego ciała - stało się Słowo

w morzu Swej głębi
rozproszone perły serc ludzkich
zbierz do skarbca Swych dłoni
lub je z nas wyrwij

jak cierń
z Chrystusowej skroni

czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
dzikim zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

podążam za myślą twoją
na długość cienia wyciągam ramiona
dogonić nie mogę ulotności wrażeń
oddechu, szeptu i drżenia

moje kroki mierzy obojętność
pomiędzy spojrzeniem i pragnieniem
niewykorzystana przestrzeń pozostaje
zapełnić ją chcę koniecznie słowami

słowa chętnie wyznaczasz, podajesz
nieustająco nakreślasz, przetaczasz
najważniejsze niewątpliwie w nich
że można je różnorodnie podawać

cała tajemnica polega zaś na tym
że masz wiedzę, iż zaciekawiona
będę się zagłębiać, poszukiwać
tak długo, długo tak, aż znajdę

spod przymkniętych powiek
liczyłam chmury
rozbiegane owieczki nie chciały iść spać
znużony księżyc
rozścielił złote wstęgi na łanach
gdzie dawno ucichły plotki
fale o zapachu skóry i włosów

szemrząc przemknąłeś cieniem
po zmarzniętym policzku
by rozetrzeć
resztki światła na zmęczonych skroniach

kocimy się
mruczymy

Sylwia Pryga

Zwabiony szelestem
Traw tataraku
Podziwiam z przerażeniem
Jak wzburzone fale uderzają o brzeg rozbijając wybujałe nadzieje

Jak kamień w wodę rzucony
Niczym kotwica
Ciągnie zbłąkane myśli na dno

Balansuję pomiędzy kroplami
Na pomoście [...]

Cóż znaczy moja samotność jasno określona
gdy tuż za ścianą, może dwiema
nocą śpią razem ścianą rozdzieleni
martwych tysiące światło zgaszone
tli się nienawiść, żarzy obojętność
przybiera niewierna rzeka w snach.

Słońce dojrzewa sny, rozpala świt
ręka dotyka chłód, trafia w nic
budzik dzwoni natrętny
w tysiącach komór domowych.

Cóż znaczy moja samotność
gdy dłoń dotyka światło.

Warkocz słońca fala niesie
Budząc w twarzy krew do życia
Rozlanego horyzontu w brzegi.

Podmuch wiatru w grzywach piany
Szeptem muszli brzask dotyka
Zatopiony w tęsknej łusce.

Wilgoć rozmazuje kształty
Napinając w żaglach oczy.

Znów zgubiłem ciało…

dobrze wiesz, jak to jest
przeciskać ostatni promień słońca
przez zbyt wąskie źrenice

i w nieuczciwym układzie ze światem
wciąż być tylko zamkniętym
w cudzej dłoni.

nie dzielić się i nie łamać z nikim
na nierówne połówki
grzebiąc wątłe sny w stertach listów
wypisanych z obietnic.

tęczyć się w sobie dzień po dniu
i kłamać - że to ostatnia chmura
kiedy mnie nie ma

cieniem kłaść się na skraju łóżka
lecz nie być już wcale

- ciemnością.

Co doradzić tym na bezdrożach
Tym co bez celu okrętu żagla i steru
Płyną gdzie pędzi wiatr co dnia
Za muzą w szkle chromą na dnie
Pieśń ryczy w zaułek drzemie pan brat
I tylko zmęczenie łka zapatrzone nocą
W odjeżdżający kolejny pusty pociąg
I tylko stukot kół przeszkadza w półśnie
Więdną przekwitłe przedwiośniem
Okryte bezradnie w śniegu puch
Gdzieś wzeszło słońce ciepło
Pod obłokiem szaleją dzwońce
Na wyciągnięcie ręki
Gdzieś
Zatrzepotał żagiel
Gdzieś
Wiara płynie rzeką
Gdzieś za daleko wszędzie.

Odnajdziemy się tam,
gdzie istnieje tylko teraźniejszość.
Gdzie łzy będą wspomnieniem jutra,
istniejącym już poza nami.
Gdzie smutki miną wraz z samobójczą śmiercią tęsknoty,
walczącej ciągle z wspomnieniami.
Odnajdziemy się tam,
na błękitnym ekstazy widnokręgu,
z tęczą pośrodku nocy i gwiazdami nad ranem,
i odnajdziemy się,
między cichą nienawiścią,
a głośnym kochających się serc kołataniem...

Kochana Czesiu,
U nas był złoty ostatnio wrzesień,
Potem była zima ze śniegiem,
Wiosna i znów lato biegiem.
Moja mama wspominała
Wojnę, kiedy była mała.
Zabrano wam kolory wtedy,
Dołożono mrozu do śniegu.
Rozsypano strach z popiołem,
Zostawiono puste stoły.
Kochana Czesiu, przykro mi,
Że zgasły wtedy Twoje dni,
Że Niemcy uderzyli Cię batem,
Że nie dostrzegłaś pokoju latem.
Przepraszam Cię za cierpienie,
Nie mogłem tego zmienić.
Wtedy mnie jeszcze nie było.
Choć… co by to zmieniło?..
Byłbym taki sam jak Ty, [...]

Wyciekam,przeciekam,przemijam
oddaję wszystko Bogu,
niewiędnące kwiaty spokoju
i łzy rozpaczy.
W zaufaniu zawisam i czuję ciszę,
jak pulsuje od rana w moich
ramionach rozedrgana.
Szmerem ust się staję.
Kształtem form ulotnych.
Zwijam skrzydła,
nie startuję do lotu.

Wiję gniazdo dla
doskonałej siebie.

90621

jest życie i śmierć
bezmyślna nadzieja
wyimaginowany świat
na lepsze ułożenie się z losem

jest noc i dzień
i czasem zmierzch się pojawia
by uładzić pomięte życie
okryć zapomnieniem
zbyteczność
[...]

chodźmy już spać
ptaki schowały w skrzydłach marzenia
po kieszeniach upycham
zapach kradzionego bzu
tamto spojrzenie
moje roztargnienie

jaka piękna cisza
przysiadała na brzegu dłoni pieszczota
może nam się przyśni
o splot bliżej

Sylwia Pryga

Jeden z tych demonów przestrzelił
Mi skrzydła anielskie
I przysięgę złożyć kazał na
Wszystko co najświętsze dla mnie
Że nigdy nie wrócę
Do ziemi obiecanej
Że już stopy nie postawię
Na ziemi świętej
Więc pozostałem tutaj
Jak pies bezpański cały w błocie
Bo nie mam już skrzydeł
Który uniosły by mnie wyżej