To takie śmieszne
kochać się z tobą, gdy myślę o nim
śmieszne, płakać dla niego
i nie widzieć w tym wszystkim ciebie
ta twoja zazdrość przypina mi kolczyki
niemocy

Odnajdziemy się tam,
gdzie istnieje tylko teraźniejszość.
Gdzie łzy będą wspomnieniem jutra,
istniejącym już poza nami.
Gdzie smutki miną wraz z samobójczą śmiercią tęsknoty,
walczącej ciągle z wspomnieniami.
Odnajdziemy się tam,
na błękitnym ekstazy widnokręgu,
z tęczą pośrodku nocy i gwiazdami nad ranem,
i odnajdziemy się,
między cichą nienawiścią,
a głośnym kochających się serc kołataniem...

O wpół do dwunastej,
rodzą się tęsknoty,
z rykiem wskazówek zegara, dostają nowego tchnienia.
O wpół do dwunastej,
jesteśmy w pół drogi do odnalezienia siebie.
Półprzytomni, otuleni kocem zatroskania,
ze spuszczonymi powiekami,
dotykamy swej duszy na jawie.
O wpół do dwunastej,
po kątach, tłamszą się smuteczki,
półnagie, odsłaniają swe najbrudniejsze łona.
W świetle księżyca, przechadzają się koty, od lęków czarne łudzą się,
że nikt nie dostrzeże ich świecących oczu.
O wpół do dwunastej,
na pół brzemienni liczymy,
że północ odrodzi nas znów na nowo...

nie pytaj
gdzie jest mój świat
tylko spojrzyj wokoło

nie pytaj
czy słyszę ptaków śpiew
gdy słowika słyszysz trel

nie pytaj
czy u mnie za oknem deszcz
gdy słońce muska twą twarz

nie pytaj
czy kocham
tylko w serca wsłuchaj się rytm

(1988)

Gdybyś tylko pragnęła być
blisko
niepotrzebne byłyby słowa
niewypowiedziane
ani pachnące wiosną listy
wysyłane donikąd
gdybyś tylko pragnęła być
blisko
byłabyś wszystkim dla mnie
całym światem...
lecz ty wolałaś być tylko
myślą…

Nie pamiętam światła
które nauczyło mnie wierzyć
w mrok
i zapomniane też to
co ciebie mi przypominać miało

Nie znam imienia łez
by cieniem wspomnień
rozświetlić wzrok
między kałużami
moich oczu

lubię, kiedy masz mnie dość
i sprężystością słów
unoszą się twoje niebiosa

nierozdzielnością gestów
lśnieniem
tworzą półmrok
spłoszonej ciemności dnia

moje rzęsy, twoje usta
zamykasz monografią błękitu
i dłonie, nie moje, nie twoje
- nasze

lubię ten grzech
między pragnieniem i cenzurą

za dobry na winę szeptów
co rozprawiają między sobą

za późno na zmierzch

Cały mrok nocy
powoli ugasza resztki szeptów
o które wciąż żebrze
komnata miłości

kruszy się biały papier
cieniem kładąc dzień
na skrzydłach zmęczenia
wagi grzeszków
starannie usadza
gładząc chłodem skronie
nie znające jutra

sen nie jest marzeniem
a jawy nie umiem nazywać

Nie widzę w sobie szans
By być równym ludziom
Więc walczę o szacunek
sam przed sobą ze sobą

Samotność, jedyne co mam
Dzieląc się nią pomnażam
Próbuje zrozumieć siebie.
Naprawiam dach
niszcząc fundament
[...]

Tyle jest jeszcze do zrobienia.
Człowiek wciąż czyni wiele zła.
Kosztem drugiego się wzbogaca
lub z uzależnień sięga... dna.

Tyle wciąż głodu jest na świecie
wojen ,rozbojów jak i chamstwa.
Chcesz wiarygodnych polityków
miast tego język pełen kłamstwa.

Cierpienie w oczach małych dzieci. [...]

jakże piękne są słowa
te nieśmiało przemilczane
te gdzieś zapodziane
te…

jakże piękne są słowa
które kryją się w spojrzeniu
uścisku dłoni
dotyku warg

jakże piękna jest cisza
między szczęściem a wiecznością
cisza
która kryje w sobie
miłość

Zbyt naiwna wierzę
wciąż od nowa
że kiedyś dojrzejesz
do tego
co dziś nazywasz miłością.

Miłość jak woda zatacza koło
Kropelki płyną po morzu dusz
Nie pytasz wtedy co to się stało
Po prostu kochasz kochasz i już

Gdyby odeszła tamtej jesieni
Nim serce dało wyraźny znak
Gdyby zamknęła się w niemej przestrzeni
Ach gdyby! Dziś jaki byłby twój świat?

Rozbija się falą po klifie zdarzeń
I tak swój żywot kończy ta toń
Lecz gdzieś na skraju ludzkich marzeń
Twe serce woła: Miłości! Miłości płoń!

Chmury pływają w wodzie
Woda lata w chmurach
Róże herbaciane są w ogrodzie
A w herbacie różany zapach

Czas bezlitośnie szybko mija
Wspomnienie czas przewija
Fotografia czas nam chwyta
Na zdjęciu czas już nie umyka

Płyną chmury, tworzą ulewy
A z ulewy, kałuże, rzeki i zalewy
Wlewam w termos różaną herbatę
Pójdę czas zatrzymać, z aparatem