Nie powiem Ci, jak się boję
że wyfruniesz mi z ramion za wcześnie
- zanim nauczę Cię latać
że moje dwoje rąk i jedno serce
to zbyt mało, żeby wyrzeźbić w Tobie dobrego człowieka

- że jestem spaloną ziemią czekającą deszczu
i zimą jestem marzącą o wiośnie...

Nie powiem Ci, że mój ból to moje szczęście, że Twoje małe sprawy są dla mnie wielkimi...

Z miłości... Synku
Nie powiem Ci jak często
odwracam głowę, gdy w błękicie nieba szukasz objęć Mamy...

Jestem Pana bardzo ciekawa
Choć tak często się mijamy
Zatrzymać chciałabym się na chwilę
Zagadnąć, zapytać, zrozumieć

Świat pędzi, kręci się w koło
Umyka tak wiele zdarzeń i ludzi
W natłoku spraw ważnych i pilnych
Tak niełatwo dotrzeć do innych

Gdy nie można usłyszeć głosu
Spojrzeć w oczy, uścisnąć dłoni
Można przyjaznym ciepłem towarzyszyć
Dobrą myślą i zawsze pamiętać

Dedykowane

Pytasz mnie
ile to już lat
jesteśmy za daleko

nie potrafię
słowom wybrzmieć
cisza między nami gra

dziś kolejny zachód słońca
zawisł pod tym samym niebem

a ty jesteś
po drugiej stronie
I nie masz już sił
unieść tego

I pewnie wyruszyć mógłbym w świat
Cóż straszniejszego może być niż samotność
- samotność ociupinkę tylko samotniejsza
Bo jakże źle wysiadywać noce przy ognisku samemu
I jakże źle mówić do siebie na głos
A nie już tylko w myślach
Szmer ludzi zastąpić szumem drzew
A rzadki dotyk muskaniem wiatru
I tylko ta pewność
Że byłbym sam jak samemu tylko być można
Wyzwala czy upokarza bardziej?
Bez krzty nadziei i wiary grama
Czuć się można tak lekko
Jak nic
I jak nic zniknąć można
I w tej nicości
Niczym puch
Unosić się
Odlatywać
Tam gdzie nic
Znaczy wszystko

słów dwa tysiące
wypowiedziałem zaledwie kilka z nich
wywołały płacz chichot i złość
częściej niezrozumienie

moje kocham cię
nie trafiło tam gdzie miało
nie wiem gdzie jest teraz - pobłądziło
między ludźmi żywymi
pośród liści na grobach
[...]

w poezji słowem ostatecznym jest miłość
z nim przechodzę do porządków dziennych
pisząc miłość można już napisać śmierć
i miłość ten wiersz przeżyje

cofnie się do początku
zatrzyma w środku
wychodząc otworzy okno w strofie
wejdzie do innych oczu
by w nich zamieszkać

używam więc słowa ostatecznego
niech będzie zapamiętane ponad obecność śmierci
niech mnie znajdzie kiedyś w cudzych oczach
niech powie że jest i było moje

(2020)

wybiegasz z miejsca
które kiedyś nazywałeś
domem

dałeś z siebie wszystko
znów
natłok myśli
emocjonalna sinusoida

gorsza jest nienawiść
czy gorzej byłoby
już nie czuć
nic

obojętność

spójrz, już świta
a przecież jeszcze wczoraj
kończył się świat

całuj mnie tak
bym zasmakowała nieba
pomiędzy
oddechami
chcę wykrzyczeć
imię każdej z gwiazd

to dziś

jutro znów możemy być
nieszczęśliwi

Sylwia Pryga

Czy znasz ją
Czy wiesz czy szczęściu zagląda w oczy
Czy wysuszone oczy przeciera po nocy

Nie widziałeś
wyrazu jej twarzy
w pełnym smutku i radości
Nie poznałeś
tajemnic które skrywają jej oczy
Nie wiesz nic
o bliznach którymi pokryte jej serce

Być może widzisz tylko to
co chce ci pokazać ona
Lub tylko to
co sam chciałbyś w niej widzieć
Bo przecież tak łatwiej

Nie znasz jej
choć trudno jest ci to przyznać
przed sobą
Bo być może kochałeś kobietę
która okazała się całkiem inną osobą.

Póki serce mam letnie
I jeszcze szadzią nie zaszło
Z kropel łez zimnych
Miłuj

Nim popiół spalonych uczuć
Jeszcze dymi nadzieją
Miłuj

Dokąd tli się jeszcze cień
Na pogorzelisku
Niedogaszonych chęci
Miłuj

Rozpal na nowo tę pożogę
Dziewczyno z zapałkami
Zachwyć się czerwienią płomieni
Poczuj ciepło

I miłuj

Przyjdę z wyżem nad Twe chłodne ciało
I gorącym oddechem
Zimne ciarki przegonię z szyi
Wtem iskrzyć zacznie na styku ciał
I wilgotność
Bezwzględna się stanie
W końcu spadnę gradem pocałunków na zroszoną już talię
A oczy błądzić będą we mgle uniesienia
Aż w wichurze doznań
Piorunami plecy przeszyje
By tęczę ujrzeć nad splecionymi duszami
Przy pierwszych
Promieniach słońca

Złamano tyle serc
co przed burzą
chowają swoje skrzydła

poranione,rozbite
kawałki dawnego człowieka
co słońce widzi z daleka

a dziś pięknie jest
pod niebem wyłania
się tęcza,co spod powiek
spływa do serca

na firmamencie nocą
gwiazdy płaczą
a księżyc to wszystko widzi