słów dwa tysiące
wypowiedziałem zaledwie kilka z nich
wywołały płacz chichot i złość
częściej niezrozumienie

moje kocham cię
nie trafiło tam gdzie miało
nie wiem gdzie jest teraz - pobłądziło
między ludźmi żywymi
pośród liści na grobach
[...]

w poezji słowem ostatecznym jest miłość
z nim przechodzę do porządków dziennych
pisząc miłość można już napisać śmierć
i miłość ten wiersz przeżyje

cofnie się do początku
zatrzyma w środku
otworzy okno w strofie - wychodząc
wejdzie do innych oczu
by w nich zamieszkać

używam więc słowa ostatecznego
niech będzie zapamiętane ponad obecność śmierci
niech mnie znajdzie kiedyś w cudzych oczach
niech powie że jest i było moje

(2020)

wybiegasz z miejsca
które kiedyś nazywałeś
domem

dałeś z siebie wszystko
znów
natłok myśli
emocjonalna sinusoida

gorsza jest nienawiść
czy gorzej byłoby
już nie czuć
nic

obojętność

spójrz, już świta
a przecież jeszcze wczoraj
kończył się świat

całuj mnie tak
bym zasmakowała nieba
pomiędzy
oddechami
chcę wykrzyczeć
imię każdej z gwiazd

to dziś

jutro znów możemy być
nieszczęśliwi

Sylwia Pryga

Czy znasz ją
Czy wiesz czy szczęściu zagląda w oczy
Czy wysuszone oczy przeciera po nocy

Nie widziałeś
wyrazu jej twarzy
w pełnym smutku i radości
Nie poznałeś
tajemnic które skrywają jej oczy
Nie wiesz nic
o bliznach którymi pokryte jej serce

Być może widzisz tylko to
co chce ci pokazać ona
Lub tylko to
co sam chciałbyś w niej widzieć
Bo przecież tak łatwiej

Nie znasz jej
choć trudno jest ci to przyznać
przed sobą
Bo być może kochałeś kobietę
która okazała się całkiem inną osobą.

Póki serce mam letnie
I jeszcze szadzią nie zaszło
Z kropel łez zimnych
Miłuj

Nim popiół spalonych uczuć
Jeszcze dymi nadzieją
Miłuj

Dokąd tli się jeszcze cień
Na pogorzelisku
Niedogaszonych chęci
Miłuj

Rozpal na nowo tę pożogę
Dziewczyno z zapałkami
Zachwyć się czerwienią płomieni
Poczuj ciepło

I miłuj

Przyjdę z wyżem nad Twe chłodne ciało
I gorącym oddechem
Zimne ciarki przegonię z szyi
Wtem iskrzyć zacznie na styku ciał
I wilgotność
Bezwzględna się stanie
W końcu spadnę gradem pocałunków na zroszoną już talię
A oczy błądzić będą we mgle uniesienia
Aż w wichurze doznań
Piorunami plecy przeszyje
By tęczę ujrzeć nad splecionymi duszami
Przy pierwszych
Promieniach słońca

Gdybym mogła przeskoczyć mur
obojętności, wielkości chińskiego,
zrobiłabym to zaraz, natychmiast,
w oka mgnieniu, by zmienić w
jednym momencie bezmiar
cierpienia wokół.

Gdybym mogła rozdałabym każdemu,
kto zadaje cios obojętności, ten sam
los, którym obdarza drugiego.
Nie to nie prawo Hammurabiego, [...]

Złamano tyle serc
co przed burzą
chowają swoje skrzydła

poranione,rozbite
kawałki dawnego człowieka
co słońce widzi z daleka

a dziś pięknie jest
pod niebem wyłania
się tęcza,co spod powiek
spływa do serca

na firmamencie nocą
gwiazdy płaczą
a księżyc to wszystko widzi

T(on)ą w swym krzyku
Spojrzenie w żalu skąpane
Próbując udowadniać
Dopasowanie….

Niezależnie od wyniku
„za łatwo przyszło”
ściemniałeś o relacjach
o tym, że bardzo kochałeś…

Mówiłeś o rzeczach [...]

Czuję jak nawołują do pisania,
Mimo lęku przed słowami,
Wręcz rozdzierają mi serce,
Bezsennymi nocami.

Najpierw chciałam z nimi walczyć,
Powiedziano mi: - zaakceptuj!
A one nachodzą mnie niechciane,
Jakby los mnie zjadł i wypluł.

Gdzieś po drodze zgasł entuzjazm, [...]

Jego ojciec zbierał złom
żadnej rurce nie przepuścił na śmietniku
z belki wyssał gwóźdź
a także przydała się mu szprycha

Przed wozem koń u dyszla
jak przy poręczy zmęczony człowiek
a on powietrze batem ciął
w marynarce od pieca przypalonej

Szmaty butelki skupuję [...]

Rozpostarty nad nami
dach świata potężny,
dostrzegalny oczami,
nocą gwiazd pełen pięknych ...

Za dnia niby niewidzialny,
lecz świadomość mam jego ...
od początku niezniszczalny,
nie dokonał nikt tego ...

Ktoś rozpostarł go tak by [...]

szukam siebie w labiryncie luster
wszedzie postacie bez twarzy
myśli jak podmuch wiatru
uderzają by nagle przeminąć

skrywam twarz w dloniach
marząc by odnaleźć oczy
wciąż nie wierzę choć muszę
czas wyrył swój wyrok w kamieniu

moje własne serce stało się moim katem

Codziennie
kroisz się na kawałki.
Jak słodki torcik,
ostrym nożem rozcinasz
swoje nagie ciało.
Tu ręką, tam noga,
a dla ciebie wątroba.
Oko, ucho, usta,
Nerki obie, oba płuca.
Dzielisz pomiędzy wszystkie
spotkane kobiety

A serce też juz oddałeś.
Tylko komu dałeś, zapomniałeś.
Bo glowa też zostala
dawno już ofiarowana.

Zbieram okruchy,
Ochłapy twego
skrojonego ego.
I pięknam, I gładkam
po tych twoich ostatkach.
W brzuchu mi burczy.
Znowu się nie najadłam.