Tworzę obrazy na twe podobieństwo
gdzieś na zakręcie
wypalonej codzienność

mielizna myśli
emocjonalny bałagan w głowie
trąca duszę w zawieszenie

tak bez końca [...]

Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

Spotkałem się ze śmiercią,
na łące, w połowie drogi.
Nie miała kosy i oczodołów,
nie dostałem palpitacji serca,
była piękna, jak u Malczewskiego,
z twarzą anioła, kogoś kochanego,
oczy miała spokojne, oczy samego Boga.
I gdy uklękłem żeby zamknęła moje,
jak sen wracający wcześnie o świcie
ona mi je otworzyła, i zobaczyłem życie.

Miłość
moja piękna
to, co znamy tylko z opowieści

spójrz w lustro wody
Słońce i narcyz
mają się ku sobie

miłość
moja miła
żyje chwilą

narcyz wnet przekwitnie
a Słońce
znajdziesz ją skaczącą z kwiatka na kwiatek wiśni

miłość
Amor zdziwiony
unosi łuk brwiowy.

noc rzuca monetą
ulatują barwy
wsiąkając w zapach księżycowego kwiatu

jesteś blisko
dalekiego
budzisz by wyszeptać że chcesz
zasnąć
we mnie

niczym zmęczony kamień
czekam
trzymając się niebieskiego światła

daleko w czasie
na który nie natrafiła
żadna z dróg

za drzewa
które się zielenią
za czterolistną
koniczynę
i krzew forsycji
co cieszy oczy
za mlecze które
zakwitły w nocy
za kwiaty białe
i te różowe
co majestem
okryły
drzew korony
za całej wiosny
tak piękną postać
dziękuję Panie

Panie dziękuję
za moje oczy
które to wszystko
mogą zobaczyć

Za moim domem rosną góry
zaglądają mi do okien gdy śnię
wtedy wyciągam dłonie
i obmywam twarz księżycowi
z moich grzechów i marzeń
a on tylko wykrzywia uśmiech
jak stary Gazda
- jesce cie wiater nie wykołysoł
na te miłość co wyrośnie tu na hali

Sen mokrego poniedziałku

w moim ogródecku
zielona stoi studzienka
pójdzze dziewce ku mnie
to cie wodom oblejem
twoje krasne lica i warkoce długie
na spaniu i we dnie zawse przy mnie som
- dziewce na te słowa złapało za ceber
anim sie obejzoł, miłości nabrało :
w twoje serce chlup! kochanecku mój!

bądź moim światłem
które rozjaśnia mroki
dni ciemnych
gdy brak odwagi

bądź mym pragnieniem
które napełnia
serce tęsknotą
miłości spełnionej

niech ciepłe spojrzenie [...]

Nie rozmawiamy o miłości
Nasze dusze nie potrzebują słyszeć „kocham”
A jednak za każdym razem umieram i spalam się w pył
Czując twoje skrzyła rozkładane na mym ramieniu

Umiem rozmawiać z tobą bez słów
Tak pięknie można to czynić
Zachować w sercu spojrzenie oczu
I duszy skrawek czuć w swojej dłoni

Każde twe słowo w myślach kreślone
Jak dłutem wyryte na skroni
Nie zginie
A jeśli miałbym kiedyś ogłuchnąć…
Niech spłonę!
I Bóg jeden niech wtedy ochroni...

Lubię kiedy na mnie patrzysz
- z przyzwyczajenia
i choć ci już nie wierzę
rodzą się we mnie dobre owoce

i choć światła coraz mniej
nie budzą się już demony

bo ta miłość łaskawą jest
otwiera dla mnie swe rzeki
zaprasza i szumi

żegluję więc w zapomnienie
nad twoją głową, wolna

więc zostań na brzegu i patrz, jak lubię

i wybacz, że do szczęścia chcę dopłynąć
sama

Przed budynkiem rozsypały mi się kredki, mazaki,
i wylały farbki, tak bardzo chciałam narysować obraz, który widzę, gdy zamykam oczy…
Tak po prostu skończył mi się czas, innego nie dostanę, ten się nie zatrzyma jak słój wewnątrz drzewa.
Rozlega się ciężkie westchnienie chmury, ni stąd ni zowąd zaczyna wylewać tony, jakby
wzbierała przez cały miesiąc.
Po deszczu zawsze wychodzi słońce i wysychają wykopki kretów, gdzieniegdzie widać
i żółty odcień skromnego mleczyka…

Delikatnie otworzyłam serce
Z wrażenia usiadłam
Z oczu popłynęły łzy
Potok wzruszenia
Ciepło dębowej kory
Zapukało do mego wnętrza
Wielkie pragnienie
Spadających gwiazd
W końcu się spełniło
Lecz czemu tak późno?
Może to nie był koniec
Tylko początek
Czemu tego nie wiedziałam?
Wybacz moje zamknięte oczy
I mgłę
Która mi je zasłoniła…

Wystarczy podzielić czas na dwoje
by zbliżyć świat do siebie
o czyjąś samotność
skromnieć w objęciach spojrzeń
aż po lustrzaną ciszę objęć
gubić rozstaja
drogowskazem splecionych dłoni
okradać z siebie ciemność
cichym szczęściem zasypiania przy sobie
darować sobie słońce porankiem uśmiechu
zawstydzać zmierzchy [...]

Lubisz patrzeć na wiatraki
- zbierają wiatr i mielą zboże
wiesz?
tam dobro staje się nawykiem

kim jestem? pytasz
i kładziesz ciszę na ustach zła
jak bohater w niemym kinie

uciekinier, odpowiem
z transportu zmęczonych aniołów
i ślepy i martwy i godny życia
i piękny i byle jaki...

drugim życiem
będziesz lubił patrzeć na wiatraki
jak zbierają wiatr i mielą zboże

ale tobie nie urosną skrzydła
bez powodu

( dedykowane pacjentowi po przeszczepie szpiku, który... uwierzył...)

Patrzysz na to prosto,
Twardą włócznią bólu.
Wszyscy Tobą broczą
W kakofonii chóru.
Jedno wielkie słowo
W orkiestrze głuchych drwali.
Rytm bity miarowo
Mroczny bębniarz wali…
A Ty przecież jesteś…
Jak garść ziemi z serc usypanej,
Miłością śniące dziewczę.
Dlatego Tobie klęczę!
Słowami okładam niezliczone rany.
Do sadu pójdziemy jeszcze,
W pszczół tętno się wsłuchamy,
Twarz niosąc wysoko i prosto,
Od naszej bramy do bramy,
Jak wielka jesteś nami - Polsko.

Quid Quidem