wiersze

Podajesz mi kawę, gorzką
I dorzucasz plaster cytryny, jak lubię
Potem mówisz, że tak smakuje życie

A co mnie to...
Jeśli usta mam słodkie
Twoje
Przy sobie wciąż

Zatrułem się niesłowem
Niebyciem
Nieczasem Twoim

Nie bierze mnie na mdłości
Coś tylko ulatuje spod klatki
Przecież mogłaś zamknąć mnie na klucz
Nic bym nie powiedział
Nie Tobie

Potrzebuję spokoju
A przecież sam muszę go sobie dać
To chore

Gdybyś tylko była ptakiem
A ja kotem
Bardziej sprytnym
I krwiożerczym

Gdybym tylko był.

Spadającej Gwieździe...

Wyskrobali niebu sześć kolorów
siódmy podeptali
uciemiężeni, idole i święci inaczej

dołożę im jeszcze dwie szóstki
te, jeszcze nieskreślone losem
potem rozłożę biało czerwony parasol
i poczekam na słońce

długo jeszcze
jeszcze długo będę patrzył
jak niebo okradzione płacze

ile razy można szeptać twoje słowa
zatrzymywać - ile razy
przed oczami
chociaż sen powieki już zamyka
z bliska i z daleka dalej trwamy

myśli nić pajęczą snują
wychwytują drżenia - które dobrze znamy
tylko czas
tak dziwnie manewruje
raz przed nami - raz
za nami - czasem
z nami

Pamiętam jak matula
Napoczynając bochenek chleba
Czynila na nim znak krzyża

A na stancji, gdzie kwękaliśmy
Z głodu we trzech, czwarty mawial
Masz pajdę, toś bogacz

I nalewal do kubków
Zbożową kawę z mlekiem
[...]

biorę łyk gorącej kawy
czuję na skórze wrześniowe powietrze

znów założyłam na siebie niebo
i twarzą przy ziemi
jak jaskółki
zapowiadam deszcz

biorę łyk ciepłej kawy
widzę dumne drzewa
tkwiące w leniwym upojeniu napęczniałym końcem lata [...]

kiedy zachorował mój ojciec
dotarło do mnie że nie potrafię wypowiadać
najprostszych słów
takich jak wiara
nadzieja
siła

zapomniałem jak powiedzieć: kocham
zostań
potrzebuję

zbyt skomplikowane i splątane
pozostawały na końcu języka
ciężkie i nie do uniesienia

stanąłem przed nim
i ze wszystkich słów których mnie nauczył
potrafiłem nagle tylko to pierwsze:
tato

chciałem ci wybiec naprzeciw
nie znając granic wszechświata
lecz oto przyklękam

bo mnie czeka droga daleka

nie myśl że zapomnę
że nie jesteś ze mną

a choć imię moje mówić będziesz
głosem ściszonym [...]

Wmawiam sobie
że niczego nie potrzebuję
wystarczy księżyc
i parę gwiazd

ale czasem
tak, tylko czasem
czuję się jak puste naczynie
do którego ciepłe
jeszcze nienazwane
troskliwie dłonie
włożą serce

a wtedy moje wątpliwości
zapomną o mnie
na zawsze

Na końcu ciemnej uliczki,
gdzie się blask latarni boi
świecić
czasem słychać jakieś krzyki,
to może ktoś spojrzał w oczy
śmierci.

Nie chodź tam sama...

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

zbyt mało mnie
by z kimkolwiek dzielić
choćby na dwie połówki jabłka

i nie poruszysz mnie już
inaczej
jak tylko biodrami

czasem jednak gubię wstyd
- w pustej szklance -
gdy znów nie odmawiasz [...]

wiem

bo miałam wtedy w oczach
wszystkie wschody
teraz pozostały mi
zardzewiałe policzki od słońca

na spóźnionych porankach życia
nie dostaje się kawy
i nikt nawet nie pyta

wiem

bo codziennie widzę
jak na moich dłoniach
stygnie miłość

Przecież nie możesz być aż tak daleko
Gdzieś na wyciągnięcie myśli
Może ciebie też zostawił nawet pies
Może masz psa

W wyobraźni opowiadasz
Że masz
Że leży obok ogniska
Pod nogą

Mówisz też [...]