Zeszyt Wiersze cudze, urocze i inspirujące, Witold

...podtrzymuje życie ,podpięte do respiratora
wspomaga zawężone tętnice,przesilony mózg
umęczone rozczarowaniami...serce... nie sługa

...pobudza do pracy nerki ,zakwaszony żołądek
rozprostowuje kręgosłup ,koryguje wzrok
daje kopa ,gdy postój zaczyna się przedłużać

...rozjaśnia przyziemnego trwania cienie
strach pomyśleć ,gdyby Ciebie zabrakło
Moje Ty...Pozytywne Myślenie...

Przykuły mnie łańcuchy
do skały obojętności.
Po co mi ten ogień
skoro tylko we mnie gości.

Zgłodniałe sępy ranią
zbolałe wnętrze moje.
Szarpią krwawiące serce
i wspomnień całe zwoje.

Straszny jest ból co odrasta
za karę, za marzenia.
Jestem ogniem na skale
co miłość w popiół zmienia.

chciałem zostać patriotą
wśród glorii i chwały
zostałem idiotą
zawstydzony cały

wziąłem krzyż do ręki
chcąc pojąć cierpienie
nie widziałem męki
tylko ukojenie

usiadłem na ławce
przeglądając życie
poddałem się czkawce
myśląc o korycie

Chciałbym,
nauczyć się szybciej rysować.
By młodą naturę,
na kartce zachować.
Kilka owoców,
na misie drewnianej.
Od szkicu,
do obrazu świeżo malowanej.
Młode kolory,
owoce coraz starsze.
To czas je postarza,
nawet na mej kartce.

Nie potrafię używać wielkich słów
ani obietnic składać na twojej dłoni
słowa pozostawiają zbyt wielki chłód
gdy obietnice nie mogą być spełnione…

Pragnę cię kochać skromnie, tak zwyczajnie
cichym zamknięciem sypialnianych drzwi
umyciem pleców, gdy czekasz na mnie w wannie
i zapatrzeniem się w ciebie, gdy słodko o mnie śnisz…

Pragnę cię kochać herbaty podawaniem
gdy leżysz przeziębiona na ulubionej sofie
i kocem cię ciągłym przykrywaniem
i pomaganiem ci gdy zbyt dużo masz na głowie…

Wiem, to nie wiele, ale tak tylko kochać umiem
być blisko w zwyczajnej i szarej codzienności
niczego nie obiecywać a wszystko rozumieć
i poświęcać się radośnie w służbie tej miłości…