Pewnego dnia Oko powiedziało: „Tam, za dolinami, widzę górę spowitą błękitną mgłą. Czyż to nie piękne?” Ucho natężyło słuch i po chwili rzekło: „O jaką górę chodzi? Wcale jej nie słyszę”. Na to przemówiła Ręka: „Na próżno próbuję ją wyczuć i dotknąć. Nie znajduję żadnej góry”. Wtedy wtrącił się Nos: „A gdzie ta góra, w ogóle jej nie czuję”. Oko popatrzyło w drugą stroną, a reszta zaczęła rozprawiać o jego dziwacznych ułudach. W końcu stwierdzono zgodnie: „Coś chyba jest nie najlepiej z tym Okiem”.

Mało dajesz, gdy dajesz tylko ze swego bogactwa, ale jeśli dajesz siebie samego, wtedy dajesz naprawdę.

Nie rezygnuj z nadziei, nie daj się ponieść rozpaczy z powodu tego, co się stało. Opłakiwanie tego, co nie wróci, co zostało stracone bezpowrotnie, jest najgorszą z ludzkich słabości.

Przyjacielu mój, nie jestem tym na kogo wyglądam. To co widać jest tylko przebraniem - misternie utkaną szatą chroniącą mnie przed twoimi pytaniami, a ciebie od mojej nieuwagi.

Bowiem ci, którzy nas rozumieją, biorą w niewolę część nas samych.

Najważniejsze jest zwycięstwo nad małym, czymś niesłychanie małym - nad sobą.

Zycie jest darem, który trzeba zwrócić, a z jego posiadania winna brać się radość.
Jest diabelnie krótkie, to fakt.
Trudno się pogodzić z tym, że ta ziemska procesja ku ostatecznej ciemności jest podróżą odbytą, kręgiem zamkniętym, dziełem sztuki wyidealizowanym, melodii słodkim rytmem, bitwą wygraną...

[...] Jednak miłość nie daje i nigdy nie dawała szczęścia. Wręcz przeciwnie, zawsze jest niepokojem, polem bitwy, ciągiem bezsennych nocy, podczas których zadajemy sobie mnóstwo pytań, dręczą nas wątpliwości. Na prawdziwą miłość składa się ekstaza i udręka.

Zakochany jest jak człowiek w lesie - zapatrzony w jedno drzewo.

Egzaminy napełniają lękiem każdego, nawet dobrze przygotowanego, ponieważ najgłupszy może zapytać o więcej, niż najmądrzejszy jest w stanie odpowiedzieć.

Dzisiejszy człowiek, który żyje miłością i pięknem, to dziecko, które wczoraj żyło radością.