Zeszyt warte..., abcdz

Wszyscy myślą że jestem smutna bo mnie zostawiłeś ale to nie prawda. Jestem smutna bo zdałam sobie sprawę jaka jestem bez ciebie.

w pogubieniu mieszamy uczucia

a potem chowamy się
za płaskim ekranem

jakby miał nam uwypuklić
każdy dzień
dodać smaku chwilom

mówiłeś, że czujesz
czułam że chcę wiedzieć

Potem, przez następne miesiące wydawało mi się, że żyję za karę. Nienawidziłam poranków. Przypominały mi, że noc ma swój koniec i trzeba znowu radzić sobie z myślami.

Zegarek tykał równo i bezwzględnie, a ona z każdą minutą bardziej tęskniła. Wiedziała, że może to głupie, że pewnie absurdalne, ale jakoś tak ciężko i samotnie patrzyła w przyszłość. Chyba już było za późno. Za późno spostrzegła się, że to zrobi jej krzywdę. Jeden uśmiech za tysiąc łez? Chwila zrozumienia, za puste życie?
Tak będzie lepiej, powtarzała sobie, patrząc nieobecnym wzrokiem w ścianę, a jesień jak kat stała za oknem i uśmiechała się szyderczo. Gorzkie są deszczowe dni i jakże gorzkie są rozstania.

Wieczory są ciężkie, a najcięższe wtedy kiedy siadam by ostatni raz posłuchać melodii dwóch połamanych serc.

lecz nadzieję mam
chociaż czasem przybłąka się
wątpliwość.
Staram się wierzyć
w lepszy dzień
aby się pozbyć
monotonności melancholii.

Siedzę teraz otulona nocą, pomiędzy Twoimi niesłowami i tęsknię za tym czego nie powiedziałeś.

Chcę Ciebie chłopcze
Proszę podejdź tu
Złap mnie
Szybciej
Mocniej
Zaskocz mnie
Użyj energii
Przekaż mi cząstkę
Czekam
Czuję ją tuż tuż
Przed dotykiem
Gra zmysłów
Dopada mnie bardziej
Mocniej niż kiedykolwiek
Jak nigdy dotąd
Dreszcze ogarniają całość
Komórki Ciała
Krok po kroku
Muśnięcie po muśnięciu
Bliżej
Dalej
Uhh
Zaciskając wargi
Tracę oddech
Serce bije
Szybciej
Mocniej
Mocniej

Trwa
Wciąga bez reszty
-----------
I znów
Znów
Mocniej
Jeszcze raz
Rozpad na milion kawałków
I scalenie w jednej chwili
Głębie obu dusz
Spenetrowane
Doszczętnie
Byliśmy wzajemnie
Sobie oddani
Wtedy
To tylko my

albo pęknie mi serce albo przeżyję najpiękniejszą miłość, nie przekonam się jeśli nie spróbuję

Coraz częściej ludzie oczekują ode mnie bycia jak maszyna...
Dobrze...
Mogę stać się nieczuła...
Mogę odrzucić od siebie wszystko...
Mogę utracić swoje człowieczeństwo...

'Ale...
Nie oczekujecie wtedy krzty uczucia,
Jakiegokolwiek zrozumienia; wyrozumiałości...

To będzie koniec.

i znów nadchodzi ranek
znów wszystko jest po staremu
a to co było wczoraj
tego już nikt nie pamięta
bo po co pamiętać
to co wyrwane z kontekstu