Boże, piszę te rzeczy i przeglądam fejsa, połowa 50+ użytkowników wrzuca te śmieszne zdjęcia z tekstami typu: "Niech ci spokój sprzyja, a radość zagląda do ogródka" i boję się, że mnie to za jakiś czas czeka, że przeczytam za mało, mózg mi zdziadzieje i zacznę spamować te infantylne stwierdzenia, więc szukam głębszego sensu istnienia, jakiejś molekularnej reguły istnienia, doznania, które wykracza poza ciało, dotyka najgłębszej ze strun i rozbrzmiewa jednostajnie; a potem tym bardziej się lękam, ze tak na prawdę sensem życia są te infantylne pierdółki i nie ma żadnego, zjawiskowego sensu, żadnej, złożonej teorii życia, żadnej, życiowej prawdy za wyjątkiem banalnych stwierdzeń, a wszystko, bardziej złożone, jest tylko czczym życzeniem intelektu i jego kłamstwem, bo gdyby prawdy były tak proste, intelekt przestałby być przydatny w poszukiwaniu objawienia.