Zeszyt Ulubione., rubinowa

spójrz mi w oczy, w ich otchłań, a dostrzeżesz w nich przepaść, lecz dopiero wtedy kiedy będziesz w nią spadał i wyciągniesz dłoń by złapać się moich rzęs... a ja jedynie mogę pomóc Ci wstać i opatrzyć Twoje rany...

.. a ja ciągle wierzę że spojrze w twoje oczy, otworze na piątym rozdziale i przeczytam : Kocham Cię. Wtedy zamknę księgę i powędruję z Tobą przez życie.
To będzie nasza osobista bajka...

Ukochałam Cię każdym sklepieniem serca, odkrywałam wiarę w każdej kropli deszczu i choć czasem nadzieja poczuła się senna, to nie zaprzestałam czekania. Któregoś dnia po prostu wróciłeś słowem. Od tamtego momentu nadzieja jest wciąż jak pędzący pociąg z dozą szaleństwa i ani na chwilę nie muszę usypiać jej śpiewem.
Nie potrafię jeszcze wytłumaczyć tej miłości, ale mamy cały boski czas, aby opowiedzieć o Niej naszym oczom. Choć może wcale nie musimy? Bo przecież, Ona sama jest naszą historią, wspólną bajką, choć trochę krętą pośrodku, z rozstaniem oddzielonym już treściwym akapitem, jednak z jasną pochodnią na przyszłość.
Każdego wieczora zbliżałam swą twarz do Gwiazd i mówiłam do Ciebie tak, abyś choć usłyszał mój szept, że one wciąż dla mnie świecą. Ale czy słyszałeś? Czasami też pisałam do Ciebie listy i wyrzucałam je jak najmocniej w stronę słońca z nadzieją, że je dostaniesz - ale one wciąż wracały.

Teraz już nie muszę do Ciebie pisać. Nie muszę patrzeć ślepo w Gwiazdy i posyłać im słowa do Ciebie. Za jakiś czas prawdopodobnie powiem Ci wszystko widząc Cię przed sobą, na nowo kochając Twoje oczy i siedząc obok Ciebie - choć jeszcze nie tak blisko. A przecież to taki niedaleki czas...

Często nie potrafię wytłumaczyć co czuję, choć dobrze wiem jak powinno to brzmieć w moim języku. Często nie jestem w stanie okazać uczuć i współczucia tak jak chciałabym to zrobić. Często jestem, choć tak naprawdę czuję, że mnie nie ma. Często patrzę na ludzi myśląc, że są najpiękniejszymi stworzeniami jakie kiedykolwiek byłabym w stanie zobaczyć, choć z drugiej strony są tacy nieludzcy. Często myślę, że widzę coś, czego nikt inny nie widzi. Często chciałabym być sobą, ale częściej nie potrafię odpowiedzieć na pytanie: "kim jestem?". Często myślę o miłości, choć nie zawsze wierzę w jej niezawodność i bezinteresowność. Często czuję, że żyję, ale częściej myślę o śmierci, bo ona jest tak blisko. Często chciałabym kogoś zabić, nawet siebie, ale wiem, że choć nieludzko pragnę zemsty jestem człowiekiem, który nie potrafi jej dopełnić.
Często cię kocham, choć częściej nie wiem czy potrafię kochać.
Często patrzę w lustro i myślę, że twoje oczy pasowałyby do moich, że mógłbyś być obok a wszystko idealnie wtapiałoby się w jedno. Gdy tak często patrzę na moje odbicie chciałabym zobaczyć twoje tuż obok mojego, dotknąć twoich dłoni, popatrzeć na twoje obgryzione paznokcie.
Często chciałabym czuć, że jesteś, ale wiem, że rzadko ktoś taki jak ty może patrzeć w oczy nieidealne - w oczy człowieka, którym często jestem, choć naprawdę tak rzadko.

Chciałam być częścią Twojego serca,
Chciałam być sensem Twojego życia,
Chciałam być kobietą, do której się wraca,
Chciałam być odpoczynkiem po trudnym dniu,
Chciałam być radością w smutku czas,

Kochałam Twoją twarz i oczy,
Kochałam Twój głos i dotyk,
Kochałam Twoje włosy i dłonie,
Kochałam Twoją osobowość i duszę

A dzisiaj?.. Dzisiaj za tym wszystkim tęsknię ogromnie..
Chciałam i Kochałam za bardzo...

Zawsze możesz odejść. To były trzy słowa, które wpajał mu ojciec przez całe życie. Nigdy do końca nie mógł zrozumieć, dlaczego to było takie ważne, by nauczył się właśnie tych słów. Minęło kilkanaście lat. I dziś stoi przed obliczem, wyboru. Iść do przodu. Zabrnąć w pułapkę, z której nigdy więcej może się nie wydostać. Czy też odejść. Ta druga perspektywa była taka banalna. Prosta. Nie wnosiła nic do życia. Po raz kolejny przypomniał sobie twarz ojca. Pomarszczona skóra, zmarszczki, starość i te śmiejące się oczy. Ten błysk, kiedy znów nauczał go życia. ZAWSZE MOŻESZ ODEJŚĆ- słowa wyryte niczym na skale. Echo głosu ojca. I to coś.. czego dotąd nie zauważył. Co było przedtem nieistotne. A dziś stało się kluczem, do rozwiązania zagadki... Możesz... Nie musisz. Nie powinieneś... ale możesz. Wybór, który zawsze należy do Ciebie, a nie do innego człowieka.
Zawsze możesz odejść. Bo zawsze masz wybór. Nigdy nie ma tylko jednego wyjścia. To Ty na zawsze zostajesz odpowiedzialny za swoje czyny. Za miłość, którą utracisz idąc inną ścieżką. Za brak intymności, gdy wybierasz kierunek sławy. Za słowa wypowiedziane zbyt szybko. Za to co robisz, i czego nigdy nie zrobiłeś. Możesz, bo to jest Twoje życie. I nikt inny za Ciebie go nie przeżyje...

nie powiem, że masz piękne oczy. Nie powiem, że zakochałam się w twoim promiennym uśmiechu. To takie banalne.
Uwielbiam zaś Twoje krzywe literki, Twoją białą koszulę i to, że ściągasz na siebie wszystkie nieszczęsne wypadki denerwując się przy tym, gdy ze słodkim uśmieszkiem nazywam Cię kochaną kaleką.

Bym nigdy nie musiała zapomnieć zapachu Twojej skóry, który wsiąkł we mnie z każdym Twym dotykiem, abym nigdy nie zapomniała słów, które pozwoliły uwierzyć, że miłość jest wtedy gdy spojrzę w Twoje oczy...

Powinnaś usłyszeć siebie kiedy o nim mówisz. Cały świat przestaje się dla ciebie liczyć. Twoje oczy błyszczą, ust mimowolnie się uśmiechają. Jesteś rozmarzona, zdekoncentrowana, po prostu... szczęśliwa.

tylko na chwilę
szczerość ramion zastyga
a ja nawet pod uśmiechem chmury

widząc cię…
- płonę śmiałym rumieńcem

i gdy jesteś w pobliżu moich ust
tak zalotnie oddychasz
jak wiatr, melodią głosu uwodzisz

dłonie splecionych szans…
- kładąc przy sercu

czuję ten dotyk - idąc w nieistnienie
gdy łzy, jak perły zbierasz wargami
spełnieniem uchylając rąbek nieba

i kocham twoje oczy…
- wpatrzone w moje pożądanie

Z każdym kolejnym dniem jestem świadoma tego , że możesz znaleźć sobie inny obiekt zainteresowań. Jesteś w końcu zmienny jak pogoda w marcu... Więc czemu Cię pragnę? - Nie wiem.
To chyba przez te Twoje karmelowe oczy...

A między Nami było tylko kilka pięknych nocy i iskierki nadziei, które widziałam patrząc w Twoje oczy [...]