U bram ciszy

W tylu miejscach
tyle łez dawno zaschłych

ulicami
gdzie latarnie nie palą się wcale
biegną myśli uwięzione

od tygodni ta sama trasa

może lepiej gdyby zostały za kratami
mojej głowy

stoję sama pomiędzy domami z moich kości
pamiętam jak powstały

i pamiętam wydeptywanie dróg, i łzy
na zardzewiałych policzkach

i ten zapach.

dzisiaj wszystko płonie
nigdy nie było tu aż tak zimno

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

bądź jak noc
wgryź się niedopowiedzeniem
napój ciało gorzką kawą
porannego rozkwitu

bądź jak słońce
spłyń dreszczem rozbiegania rąk
zawładnij kształtem spłoszonego spojrzenia
w półśnie zostaw

bądź jak deszcz
spadnij wprost w moje usta
rozchylę je jak kielich kwiatu
na języku słodką przemilcz rozkoszą

Sylwia Pryga

Zagubiona w bezbarwnym świecie
z kruszejącej skały wyryta kobieta
pieści wzrokiem naturę
rozścielającą się pod jej stopami

rysy na twarzy zdradzają pasmo cierpień
wypisane trudami wydeptanej ścieżki
księga otwarta dla uważnych oczu
niszczony życiem majstersztyk

Grażyna Przybylska

nie mam głowy
do nieziemskich spraw
ale możesz oprzeć swój dzień
o moje czoło

nie powstrzymam
rozpędzonych przypadków
ale twój mogę wziąć w dłoń
i czuwać co noc

nie przerobię za ciebie
żadnej karty z kalendarza
ale jestem
tuż o każdy twój krok

nie pytam czy we mnie wierzysz
ja i tak nie mogę być dalej
od ciebie tylko o skroń

zanoszę się na deszcz
burzę

wszystko dookoła

kwitnie
świat wewnętrzny
staje się początkiem
tęczy

niema
słucham
jak płaczą kałuże
w których nie odbija się noc

dwa samotne księżyce
których nigdy nie przygarną
promienie

W dłoniach czasu
nie nasz - zasypia lęk.
Cichy Rzeźbiarz* chwil.

Insp. Ewelina Syrek

przecież kiedyś odejdę
świtem
lub nocą
spakuję duszę i pójdę gdzie oczy poniosą

to tylko 21 gram
więc udźwignę ten ciężar
(choć paradoksalnie, mój lekarz twierdzi, że mam się oszczędzać)

może być i tak
że zabiorę się z południowym słońcem
ciepło i wygodnie rozsiądę na skraju oddechu
(może będą wolne kuszetki, tak aby lędźwie nie ucierpiały)

potem stanę na wzgórku za miastem

popatrzę

pozwolę wyschnąć ostatniej łzie

prawdopodobnie będzie mi wszystko jedno
i już nie usłyszę jak pies szczeka ogonem.

28.04.2013 r

niedoczytane stronice
przewertowane dłonią wiatru
droczą esencjonalnie
kusząc rześkością deszczu

niedokończone zdanie
jak urwany dotyk
ilekroć spróbuję dopisać
- jawi się zniweczeniem

i jesteś już tylko oczekiwaniem
w wizjach kreacji
mącącym stabilność

słabnie sensoryczność
utykam siebie w bezczasie

zachodząc(y) bielmem nieobecności

nie ufam oczom własnym - bo któż im wierzy
i kto na różańcach pokutnych
dziś się doliczy
ile świtów jeszcze zapieje czerwonym kogutem

jesteś - czuję - przy mnie
mgnienie, widziadło, które puch swój gubi
iż lękam się pomyśleć:
to twoje kroki!

ja tutaj zostałem
tu stoję

nie wrócę śladem co został za nami
bo czego tam szukać - powiedz
i gdzie świeczniki Plejad wiodą
promieniem i smugą...

gwiazdy na pasie Oriona już rozsiadły się jasne
niczym tysiące minionych lat

zbudźcie się - martwi!
byliśmy - mówcie - daleko...

Wiem miałam tu
nigdy nie wracać

choć echo mnie woła
szeleści między słowami
to ja jak ptak niechcący
sfruwam by popatrzeć

wracam do swojego gniazda
chociaż prawie nic nie zostało
kilka starych zdjęć na strychu
pamiątek utkniętych po kątach

przenikają mnie
słowa
bez wyrazu
i sny

bez
nocy