zakrapiam oczy by zwilgotniały
przesuszone zapatrzeniem w dal
widzę mgłę
zabłądziłam w niej

czasem nawet echo cichnie odpoczynkiem
po czym zrywa jak burza
w sercu rwie
choć przymknięte

niesie
miłości cień

© Krystyna Anna Szklarczyk
24.02.2018r.
wiersz z tomiku Chaos zamknięty w strofy

nie śmiem mówić ci o samotni mojej
gdy dla dni twoich
nie mają nic prócz szyb wysokich
przy których nie sięgasz nawet do siebie

z ramion zdejmujesz dzień
jak płaszcz mokry od śniegu
skapujesz stale czujesz odparowujesz

halka nocy pospolita koronka
w gwiazdy ubrana nie czujesz
jak mija chwila po dłoniach spływa skroplona

pytam
czy potrafię się zatrzymać
swoim nogom zabrać drogę
dłoniom dotyk

i znów
czy potrafię na chwilę umrzeć
bo zabrać to co prawdziwe
to jak zabrać życie

nie odpowiem sobie
ja to wiem

umrzeć można na całe życie

I znów rozmawiam
z nieprzespaną nocą o twarzach
na których gasną słońca

i żebram o litość Twą Panie
- porzuć Krzyż choć na chwilę
i bądź tu
gdzie szepty tracą głos
a ostatnie spojrzenie szuka Twych rąk

powiedz im Panie, że będziesz
gdy smutkiem stanie się piękno
a nad rzeką jeszcze będzie zielono

za każde Twe słowo zapłacę tysiącem zapomnianych spowiedzi
ale bądź

I chodź, chodź ze mną Panie

w sali numer pięć
w podartych płucach cichnie życie
znów

jak kamienie ciążą słowa - które kłamią
lecz są tu jeszcze drzewa
i będą - póki my
jak las który się ścina
na grobowe deski

lub na Krzyż
aż poczujemy w Nim
nasz ból
bo tęsknota - jak pień ścięty

polnej Madonnie pszczoły mód swój
prosto by do ust niosły
lecz Ona głodnym chleb wyprasza
- choć ptaki go zjedzą

matki - w oknach - z czołem u szyb
wypatrują nas
o całe niebo stąd...
bo ojczyzna nasza
znana nam - z niedosłyszenia

i tylko świece w kaplicy - jakby promień
gdzieś daleko wchodzącego słońca

Nie opadły jeszcze dębowe liście
Stróżują dzielnie
Jak najodważniejsi rycerze w i tak przegranej już bitwie
Czekają na śmierć
Niepamięć
Jak bardzo trzeba być wolnym
By dokonywać takich pięknych
Bezsensownych czynów?

Zapomniałem dziś o sobie
Jak drzewo z głową w chmurach [...]

jest rozstanie zawisłe pod zgięciem latarni
jak rybak nakłuty na srebrny hak nieba
i cyrkowa trupa szarpiąca go za kostki - zmarznięta ulewa
jest wilcza sfora tuląca się do ulic - czuwanie stęsknione
a samotność ma usta moje
nic więcej jej nie trzeba

"Nie widziałam Cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca.
Lecz widać można żyć bez powietrza."

— Maria Pawlikowska-Jasnorzewska *

***

piszesz że dobranoc
potem wkradasz się w moje sny [...]

Wy wiersze
Pazerne na słowa
Ból i samotność
Tak miło się was pisze
To jakby dusza łzę roniła

Niekiedy łudzę się
Że chciałbym, by słów zabrakło
Lecz mieć o czym pisać
To czasem mieć po co żyć

A mieć po co żyć
To dobra przerwa

utkwiły w mych oczach
liście
w złote rzeźby
pozamykane
na wietrze roztańczone

lecz któż
na tyle jest mądry
by ujrzawszy je pierwej
w moim spojerzeniu
mówić mi o tytułach [...]

wiesz, że czekam
na słów twoich naręcza

codziennie świeże
układam w ikebany
i chłonę zapachy

moje myśli
wydeptują nowe ścieżki

malują barwne obrazy
tam my objęci
nie odrywamy cynoberowych ust

a ja wieszam je potem
na mojej ścianie w tryptyki łzawe

12.10.2012