czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
dzikim zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

W odbiciu jego oczu zniknęła bezpowrotnie...
ODESZŁA, najczulszy szept już jej nie wskrzesi,
bolesnymi wspomnieniami usłaną ma przeszłość,
powracał do nich, zawsze raniąc serce do krwi.

Cierpienie łzami rzeźbi mu nowe blizny,
dusza jęczy raniona kolejnymi cierniami,
ogień mrocznych myśli parzy jego skronie,
popiół z uczuć przesypuje między palcami.

Okryty szczelnie boleści płaszczem, [...]

Kwiateńki dla Gosieńki.
Mam,
cacuszka i cudeńka.
Dam.
To tylko chwilka i już wiem
gdzie serce ulokować chcę -
Wiem...
będzie, ciepło, miło
wzruszająco
jak nigdy z nikim
pod Słońcem.
Nie tylko kwiatki
Mam...
dobre myśli i uczucia
Dam...
serce na wyciaągnięcie
dłoni.
Cukierki dla Gosieńki
mam...
I
czekoladki też.
Wiem,,,
każda by tak chciała mieć.

wszystkie dotychczas wypowiedziane słowa
dokonane czyny
oddzielić samosiejki – chwasty urodą wabiące

zasiać zalążek dobroci
zebrać kłosy wspaniałomyślności
w pożądaną szlachetność

wówczas wylewałyby
miłosierdziem do bliźniego
ach gdyby tak…

© Krystyna Anna Szklarczyk
27.04.2020r./ 00:10

Tworzę obrazy na twe podobieństwo
gdzieś na zakręcie
wypalonej codzienność

mielizna myśli
emocjonalny bałagan w głowie
trąca duszę w zawieszenie

tak bez końca [...]

zakrapiam oczy by zwilgotniały
przesuszone zapatrzeniem w dal
widzę mgłę
zabłądziłam w niej

czasem nawet echo cichnie odpoczynkiem
po czym zrywa jak burza
w sercu rwie
choć przymknięte

niesie
miłości cień

© Krystyna Anna Szklarczyk
24.02.2018r.
wiersz z tomiku Chaos zamknięty w strofy

nie śmiem mówić ci o samotni mojej
gdy dla dni twoich
nie mają nic prócz szyb wysokich
przy których nie sięgasz nawet do siebie

z ramion zdejmujesz dzień
jak płaszcz mokry od śniegu
skapujesz stale czujesz odparowujesz

halka nocy pospolita koronka
w gwiazdy ubrana nie czujesz
jak mija chwila po dłoniach spływa skroplona

pytam
czy potrafię się zatrzymać
swoim nogom zabrać drogę
dłoniom dotyk

i znów
czy potrafię na chwilę umrzeć
bo zabrać to co prawdziwe
to jak zabrać życie

nie odpowiem sobie
ja to wiem

umrzeć można na całe życie

I znów rozmawiam
z nieprzespaną nocą o twarzach
na których gasną słońca

i żebram o litość Twą Panie
- porzuć Krzyż choć na chwilę
i bądź tu
gdzie szepty tracą głos
a ostatnie spojrzenie szuka Twych rąk

powiedz im Panie, że będziesz
gdy smutkiem stanie się piękno
a nad rzeką jeszcze będzie zielono

za każde Twe słowo zapłacę tysiącem zapomnianych spowiedzi
ale bądź

I chodź, chodź ze mną Panie

w sali numer pięć
w podartych płucach cichnie życie
znów

jak kamienie ciążą słowa - które kłamią
lecz są tu jeszcze drzewa
i będą - póki my
jak las który się ścina
na grobowe deski

lub na Krzyż
aż poczujemy w Nim
nasz ból
bo tęsknota - jak pień ścięty

polnej Madonnie pszczoły mód swój
prosto by do ust niosły
lecz Ona głodnym chleb wyprasza
- choć ptaki go zjedzą

matki - w oknach - z czołem u szyb
wypatrują nas
o całe niebo stąd...
bo ojczyzna nasza
znana nam - z niedosłyszenia

i tylko świece w kaplicy - jakby promień
gdzieś daleko wchodzącego słońca

Nie opadły jeszcze dębowe liście
Stróżują dzielnie
Jak najodważniejsi rycerze w i tak przegranej już bitwie
Czekają na śmierć
Niepamięć
Jak bardzo trzeba być wolnym
By dokonywać takich pięknych
Bezsensownych czynów?

Zapomniałem dziś o sobie
Jak drzewo z głową w chmurach [...]

jest rozstanie zawisłe pod zgięciem latarni
jak rybak nakłuty na srebrny hak nieba
i cyrkowa trupa szarpiąca go za kostki - zmarznięta ulewa
jest wilcza sfora tuląca się do ulic - czuwanie stęsknione
a samotność ma usta moje
nic więcej jej nie trzeba