U bram ciszy

wiesz, że czekam
na słów twoich naręcza

codziennie świeże
układam w ikebany
i chłonę zapachy

moje myśli
wydeptują nowe ścieżki

malują barwne obrazy
tam my objęci
nie odrywamy cynoberowych ust

a ja wieszam je potem
na mojej ścianie w tryptyki łzawe

12.10.2012

ukryłeś się przede mną mój piękny
choć błądzi za Tobą mój wzrok
coraz trudniej wspinać się wzwyż
z sercem ciężkim od grzechów

czasem budzi mnie łopot serca
jakbyś do siebie mnie wzniósł
ale blizny mam zamiast skrzydeł

a o świcie znów widzę niejasno
przez szron i gęstą mgłę
ale kiedyś spotkamy się wzrokiem
rozpoznasz mnie po niepewnym uśmiechu

Przecież nie możesz być aż tak daleko
Gdzieś na wyciągnięcie myśli
Może ciebie też zostawił nawet pies
Może masz psa

W wyobraźni opowiadasz
Że masz
Że leży obok ogniska
Pod nogą

Mówisz też [...]

Istnieją miejsca bez zapomnienia
Gdy wracasz po żmudnej podróży
Gdy serce było w rozsypce
Zagubił się anioł od duszy

Przychodzisz i siadasz w kąciku
Jak w ciepłym przytulnym zapiecku
I grzejesz zziębnięte dłonie
Budzi się radość jak w dziecku

Rozmyślasz o swojej podróży
Powietrze pachnie rumiankiem
A myśl wędruje w te strony
Gdzie noc wita się z rankiem

Strudzony po takiej wędrówce
Gdzie wytyczone nowe szlaki
Odnajdujesz tamto spojrzenie
choć nie kwitną już tamte maki

I.A.Sz.2020

zdarza się
że jestem
lekkością zmierzchu

spaceruję wtedy boso
po łąkach
falowaniem sukienki
kołyszę kwiaty do snu

cichymi zachwytami
budzę pierwsze nocne motyle
obserwuję krąg nowego
niekończącego się
życia

W tylu miejscach
tyle łez dawno zaschłych

ulicami
gdzie latarnie nie palą się wcale
biegną myśli uwięzione

od tygodni ta sama trasa

może lepiej gdyby zostały za kratami
mojej głowy

stoję sama pomiędzy domami z moich kości
pamiętam jak powstały

i pamiętam wydeptywanie dróg, i łzy
na zardzewiałych policzkach

i ten zapach.

dzisiaj wszystko płonie
nigdy nie było tu aż tak zimno

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

bądź jak noc
wgryź się niedopowiedzeniem
napój ciało gorzką kawą
porannego rozkwitu

bądź jak słońce
spłyń dreszczem rozbiegania rąk
zawładnij kształtem spłoszonego spojrzenia
w półśnie zostaw

bądź jak deszcz
spadnij wprost w moje usta
rozchylę je jak kielich kwiatu
na języku słodką przemilcz rozkoszą

Sylwia Pryga

Zagubiona w bezbarwnym świecie
z kruszejącej skały wyryta kobieta
pieści wzrokiem naturę
rozścielającą się pod jej stopami

rysy na twarzy zdradzają pasmo cierpień
wypisane trudami wydeptanej ścieżki
księga otwarta dla uważnych oczu
niszczony życiem majstersztyk

Grażyna Przybylska

nie mam głowy
do nieziemskich spraw
ale możesz oprzeć swój dzień
o moje czoło

nie powstrzymam
rozpędzonych przypadków
ale twój mogę wziąć w dłoń
i czuwać co noc

nie przerobię za ciebie
żadnej karty z kalendarza
ale jestem
tuż o każdy twój krok

nie pytam czy we mnie wierzysz
ja i tak nie mogę być dalej
od ciebie tylko o skroń

zanoszę się na deszcz
burzę

wszystko dookoła

kwitnie
świat wewnętrzny
staje się początkiem
tęczy

niema
słucham
jak płaczą kałuże
w których nie odbija się noc

dwa samotne księżyce
których nigdy nie przygarną
promienie