Zeszyt Tylko moje., Ravexn

Czasem los zamiast skrzydeł, przypina dobrym ludziom rogi, by przekonać się czy rzeczywiście są aniołami.

Tęsknie trzeci rok. Mówili, że będzie dobrze. Nie jest. Czas miał leczyć rany. Nie leczy. Tęsknie tak samo jak trzy lata wstecz. Dalej boli. Dalej zanoszę się wieczorami płaczem dotykając opuszkami palców zdjęć. Uwiecznionych na zdjęciu najszczęśliwszych chwil. Walczyłam startując z przegranej pozycji. Nie wybaczyłabym sobie braku próby przeciwstawienia się światu. Chciałam odzyskać szczęście. Przepraszam. Przegrałam.

~~
I tu wcale nie chodzi o człowieka...

Potem usiadłam, zamknęłam oczy i pierwszy raz w życiu powiedziałam wszystko co czuję. Każdy strach, ból, radość. Dosłownie wszystko. Dopiero gdy odpowiedziała mi cisza, zadałam sobie pytanie: "Po co?". Przecież i tak nikt mnie nie słyszy.

Stojąc na krawędzi dachu nie myślisz o tym czy masz skoczyć, czy nie. Przecież wiesz dlaczego się tam znajdujesz.
Zastanawiasz się jedynie, kiedy masz to uczynić i czy już jesteś gotowy na ten czyn.

Ażeby szczęście móc spijać i nie myśleć o przyszłości,
wąchać konwalie i umierać z miłości.

Gdy ktoś kogo kochasz najbardziej wbije Ci nóż w serce, chcąc nie chcąc zaczynasz patrzeć na niego innymi oczami.
Widzisz go poprzez ból którego spodziewałeś się od wszystkich, tylko nie od niego.