[...] ten, kto kocha posąg, nie kocha gliny ani cegły, ni brązu, tylko zamysł rzeźbiarza.

To ja nadaję sens każdemu aktowi mojego życia, a jeśli pragnę się zmienić, to pozostając sobą, sobą inaczej, a nie kimś innym, niż ja sam.

Paradoksalnie konflikt pokoleń manifestuje się w pełnej zgodzie: dzieci nie chcą mówić, rodzice słuchać.

Czasem o wiele bardziej wzrusza nas powtórne odkrycie miłości niż znalezienie nowej.

Spokój nie oznacza przebywania w miejscu, gdzie nie ma hałasu, kłopotów czy ciężkiej pracy. Spokój to równowaga wewnętrzna w obliczu tego wszystkiego.

Chociaż prawda to piękno, jednakże piękno nie musi być prawdą.

Jestem prawdomówny. Chociaż akceptuję u innych ich wersje rzeczywistości. Myślę, że na tym polega pierwsza i podstawowa wolność: możliwość tworzenia własnej rzeczywistości na podstawie wszelkich dostępnych prawd.

Najważniejsze to traktować przeszkody jak mądrych doradców. To nie jest łatwe, ale możliwe. Bo jak zaczniemy uważać przeszkody za wrogów i zaczniemy się ich bać, to zabijemy motywację i nie pójdziemy do przodu.

Miej tylko tyle, co można zabrać ze sobą: poznaj języki, poznaj obce kraje, poznaj ludzi. Niech pamięć będzie twoją sakwą podróżną. Zapamiętuj! Zapamiętuj! Tylko te gorzkie ziarna może kiedyś wzejdą. Rozejrzyj się dokoła – otaczają cię ludzie. Może któregoś z nich będziesz potem wspominał całe życie i palce gryźć będziesz, żeś go nie wypytał. I mów mniej – a więcej usłyszysz. Między wyspami Archipelagu rozsnute są cienkie nici żywotów ludzkich. Przędą się, stykają ze sobą – choćby w takim półciemnym, turkoczącym wagonie, później znów rozchodzą się na wieki, ty zaś nadstaw ucha na ciche ich brzęczenie i na równy stukot, co dochodzi spod podłogi. To postukuje przecież – wrzeciono życia.

Cogito ergo sum. Myślę, więc jestem - czym? Rozumną istotą? Człowiek nie jest rozumny, tego jednego nauczyło go doświadczenie. Człowiek żyje instynktownie i intuicyjnie, on sam nie należy do wyjątków. Wykształcenie dało mu głównie wyszukane słownictwo. Nie potrafi uleczyć sam siebie, bo sam siebie nie zna. Świadomość jest wszystkim, co się posiada, a i to ulotne zjawisko. Tracimy ją we śnie, zmieniamy za pomocą narkotyków, zakłócamy wskutek emocjonalnych reakcji, zatracamy kompletnie, kiedy jakieś silniejsze moce w nas samych zaczynają nas obezwładniać. Świadomość jest jak tafla szkła w oknie - słabą ochroną przed kłębiącą się na zewnątrz mgłą. A mgła jest tam zawsze, niezmiennie i czeka.