Nie pozbędziesz się serca
tylko dlatego
że jest na nim plama
uczyniona atramentem życia…

Nie wyprostujesz bruzd
stworzonych przez wiatr
wiejący w oczy
podcinający nogi
zmuszający do upadku…
[...]

Kiedyś usiądę przy tobie
na skraju twojego milczenia
i źrenic pochmurność zahaczę
o piorunochron zbyt cichych myśli

Może wiatr porywisty połączy
rozdarty na pół chmur ocean
może ocalić jeszcze zdołamy
błękit który nie mógł się przyśnić

A może gdybym tak zamknęła umysł przed Tobą.?
Zapłaczesz , czy szczęśliwym staniesz się.?
Pocałunek w czoło nie daje wytchnienia.
Serce na Twój widok, na dotyk, nie bije.
Wiersze nie rymują się.
Może tak lepiej.?
Noc się skończyła.
Idź.
Nie wracaj.
Zapomnij.
Zakochanym nigdy do szczęścia nie wraca.

głos
skrzypiący dławiący się
między zimnymi sercami murów
dotyka górnych progów
samozagłady
to pieśń żałobna - epitafium
myśli końca

ból zakłada szaty liturgiczne i boli
echo niesie prośby
dynamicznych wspomnień
wciąż boli
tylko trochę ciszej
przemykają obrazy

zima
bo zimno otacza cały pokój
pełen grzechów
stoję w oknie i widzę
rozlane postacie machające do mnie
już czas
odchodzę

anioł rozwinął skrzydła
nagły wiatru podmuch
poniósł słowa modlitwy
pierwsze krople deszczu
koloru krwi spadły na pióra
brukając nieskazitelną biel
śmiercią wojen ofiar
policyjnych pałek dyktatorów
zdeptanych ideałów
rewolucji o godny byt

wysłannik niebios
nie wzbił się w górę
schował swe skrzydła
pod znoszony płaszcz
i został by nie zostawić tych
co mają odwagę wierzyć
że jutro nie ma koloru
szkarłatu ...

- Pomyślnych wiatrów…

Rzekł groch do fasoli składając jej życzenia,
z okazji gastrycznej zmiany stanu skupienia.

Soja natomiast wraz z bratem bobem
knują w ciszy nad chytrym sposobem
Jak tu uniknąć losu strączkowej braci
czyli rozwiania tychże w gazowej postaci

Na to bób najbardziej z nich mocarny
Zabrał głos w tonacji bezsilnego skowytu
- taki już nasz strączkowych los jest marny
że nakarmiwszy, kończymy wiatrem z odbytu.

Aby puste w swej wymowie słowa te nie pozostały,
morał wypada sklecić, tworzący myśli zwieńczenie…
Więc bez względu, kim się jest… wielkim czy też małym,
życie inaczej każdego trawi, lecz to samo ma zakończenie.

Widzisz ją
choćbyś oczy snom zawierał
snuje się
pod powieką linią wiotką

tańczy wciąż
choć ucichła już muzyka
tylko wiatr
w jej włosach łzy kołysze

W takt jej kroków
zapisałeś ścieżkę życia
dziś pozwalasz fali gniewu
ją zacierać

gdy odchodzi
księżyc ślady jej całuje

ty nie czekasz
nawet w snach
nie mogąc już jej dotknąć

Szukamy miejsca
Choć w nim dawno jesteśmy
Otumanieni

Wyczerpani i głodni
Usiądźmy przy kominku

Moi Drodzy Państwo
przekaz, który niniejszym do Was kieruję
jest nadawany przez zwykłego człowieka,
płynie prosto z niezbadanych czeluści jego serca...
Człowiek ten jest sam
i już na nic nie czeka
Choć w jego życiu czasem pojawiają się ludzie
on ciągle sam tylko z sobą żyje.
Wciąż zakazuje mu się być sobą
romantyczną, trochę ckliwą osobą
Człowiek ten musi nieustannie się buntować [...]

Kolorowych promieni
Z rąk nie wypuszczę
By stać się okręgiem
Z tęczą w oczach

Użyję szklanej kuli
By zaczarować słońce
W kroplach deszczu odbite
Powietrzem rozsypane...

Cóż mi pozostało – tylko kpić,
całować odciski palców
na wszystkim, co było moje;
aż nagle, rozpaczliwą porą
straciło przynależność.

Wszystko, dzisiaj nic;
tęskne szkice na odwrocie dłoni,
ból w ramieniu, które dźwigało
brzemię szczęścia,
śpiącego w drodze ku
rozstaniu.

Rozwidlenie naszych ścieżek
przyszpila mnie do dna,
lecz po co to mówię,
przecież wiesz.

cel !
tam stoi wróg

człowiek taki jak ty
inni politycy
kazali wziąć broń
krzycząc

cel !
tam stoi wróg
[...]