Niekochane kobiety
chodzą pod rękę ze smutkiem
opuszczone głowy
chowają w ramiona
nieśmiało
wdychają
zapach miłości
unoszący się w ulicznych zaułkach
wstydliwie odwracają wzrok
od przelotnych pocałunków
kradną spojrzenia panom [...]

kiedy spadną już dumne godziny
rozpuszczę we włosach gwiazdy
letni wiatr biodra owinie
życzeniem twoich dłoni

i odnajdziemy się na pustej plaży
wstydliwe słowa ubierzemy w dotyk
by ukoić chwile dnia - zmęczone

morska bryza zapachnie grzechem
złoty piasek z nagich piersi zwieje
i zabierzesz mnie w inny wymiar

- w magiczną noc mojej kobiecości…

a nad ranem niebo już lżejsze
zbłękitnieje - pragnieniem…

- nowych chwil beztroskich

zamknięte powieki snu nie przynoszą
na suchych wargach
cicha modlitwa - ta, co zawsze
a za oknem deszcz pada od wczoraj

resztkami wiary… odmierzasz noc
straconym beze mnie - czasem

i nawet słoneczny poranek
nie podnosi kącików ust
choć wyciągasz dłoń z nadzieją

- by nie umarła za wcześnie

i bardzo chcesz całym sobą
bym była w zasięgu ramion
rozedrzeć ciszę spełnieniem

ale…
musisz się nauczyć - kochać…
- raz jeszcze

On... w trudnych chwilach opoką jest.
Otacza swoim boskim ramieniem.
Przytula cierpiących... łzy z oczu wytrze
chroni i jest... wybawieniem.

Wierzę że trwa przy mnie dodając otuchy
i siłę na wszystkie zmartwienia.
Rozwieje problemy i... zawieruchy
głaszcząc po głowie dłonią pocieszenia.

Skąd w Nim tyle mocy drzemie?
Jak znajduje dla mnie czas?
W życie wiarę i nadzieję wnosi
w zamian... o nic mnie nie prosi.

Ja z wdzięczności i wstydu nisko się pokłonię.
Pochylę głowę w modlitwie skupiona
Okażę Mu miłość , wierność i... oddanie.
Okaże skruchę za... szóste przykazanie.

W taki dzień jak dziś
kolejny raz
kroplami łez piszę list
do nieba
by wśród Aniołów odnaleźć
Ciebie...
najpiękniejszą istotę
jaką obdarował mnie kiedyś
Bóg

Mamuniu wiem że... słyszysz [...]

nie chcę być
tylko chwilą, która cieszy
ukojeniem na jedną noc
ani też twoim grzechem
wciśniętym w ramiona doświadczeń

z moich słów…
- chcę zbudować nasz dom

wypełniony miłością po sufit
gdzie łzy nie zdarzą się nigdy
i będziesz tu wracał zawsze

chcę wierzyć, że jeszcze nie raz
śpiew słowika usłyszę o świcie
szczęśliwa widokiem - na jutro

i zobaczę bruzdy naszych przemijań
wyrzeźbione życiem…

- już wkrótce

Tam gdzie sens traci swoje znaczenie
a troski wszelakie prawa głosu nie mają
To kraina cudowna o nazwie Marzenie…
do której drogę, wszystkie myśli znają

Tam azyl dla przemyśleń wyżętych z brudu
Skrypty życzeń błyskiem brokatu kreślone
Miejsce gdzie wiara w spełnienie cudu…
jak tsunami, łzą zabliźnia miejsca ranione.

Tam czas przepastny orbitami jutr wyłącznie kręci
Przeszłość w kronice wspomnień ma zaznaczenie
A jeśli to, co złe było nie wysiedli się z pamięci…
Nic to… póki trwa kraina o nazwie Marzenie.

Otwórz oczy, powstań, wyjdź z domu w poszukiwaniu szczęścia
Walcz o nie z każdym, choćby z dobrym przyjacielem
On za Ciebie nie umrze, nie zobaczy Twego zejścia
Wszyscy wpieramy siebie, choć każdy ma inne cele

Rozsiej strach przed sobą, niech wiedzą kim jesteś
Niech szanują Ciebie, bynajmniej niech się boją
Idąc drogą niech zejdą, kiedy zobaczą cienie
Twój Anioł Stróż i Ty, kroczący jedną drogą

Licz zawsze na siebie, choćby ofiarowali pomoc
Ona nigdy za darmo, zawsze za coś w zamian
Pomimo, iż rzucą uśmiech na odczepnego, dobre słowo
Bądź jednoosobową armią, niebezpiecznym jak Malfas.

z zam­knięty­mi oczami
po­bija­ne słowa
tulą się jeszcze do ścian
mil­cząc aż proszą
by je nazwać
choćby od środ­ka
czekaniem

ko­niec to ta­ki zakręt
na którym każdy jest sam

można zwątpić w siebie
i trwać
ser­ce udźwignie wszystko
kamień od grobu
i krzyż
przecież jest silniejsze od ramion

Dotykam słów szklanej tafli
skaleczonymi ustami
przecięte na pół błyskiem niebo
broczy czerwienią księżyca

Nie ma nic więcej pomiędzy
noc przyszła w kapturze ze snami
i gubiąc łez ortoklazy
słońca czas nieodgadniony
bezlitośnie odlicza
3.05.12

z mozołem unosisz wiarę
w drugiego człowieka
przygięty cieniem osamotnienia
i z nadzieją wypatrujesz moich słów

czekasz…
aż dni rumieńców nabiorą
brzemienne pożądaniem

i uwolnisz księżyc nocą
moje włosy rozczeszesz kwieciście
pragnieniu… pozwolisz zapłonąć
a gdy czas spełnienia nadejdzie

uniesiesz w sen spokojny

by w zasięgu siebie…
śnić wspólną rzeczywistość

Rzeki co biegną ku słońcu
by rozpłynąć się
w pantomimie zachodu
nie wiedzą co je czeka
gdy noc przetnie nieba granice

biegniemy do siebie boso
nie patrząc - mimo bólu - pod nogi

nie czując ran które krwawią
nie troszcząc się o powody
znów poszliśmy zbyt trudną drogą
a może ten szlak to życie...

Nic nie ma w przestrzeni,
w której topię świadomość
kruchości ciała.

Łzy zlewam
z wieczorną kąpielą
by w tajemnicy zachować prawdę.

Nie zdążę usłyszeć
dwóch serc bicia,
gdy jedno pod drugim
wybija rytm życia.

I towarzyszę ciału
co umiera
wbrew myślom i sercu swemu.