Ludzie potrafią rzucać cienie wyglądające jak ptaki, lecz ich ptaki mimo wszystko są przecież tylko cieniami, pomniejszymi sztuczkami z wykorzystaniem światła.

Oczy. Tyle oczu. Mógłbym je namalować, pomyślałem i natychmiast zadrżałem. Niewidoczne twarze, tylko oczy w półmroku. Mógłbym je namalować, ale nikt by nie uwierzył, że są prawdziwe.

Kiedy człowiek przestaje się zmieniać, przestaje czuć, wtedy umiera.

Nie mam nic więcej do powiedzenia, z wyjątkiem tego, że dwa plus dwa to cztery, że światła na niebie to gwiazdy i że krew to krew; dorośli widzą ją tak samo jak dzieci, a martwe dzieci pozostają martwe.

Jakim cudem widzisz tak wiele, a jednocześnie nie widzisz niczego?

Potraktuj lekturę tak jak wyprawę w nieznane. Poruszaj się bez mapy, rysuj za to własną, w miarę jak posuwasz się naprzód.

O trzeciej nad ranem krew płynie w żyłach wolniej niż zwykle, a sen jest wyjątkowo głęboki. Dusza jest wówczas albo pogrążona w błogosławionej nieświadomości, albo miota się rozpaczliwie, rozglądając się z przerażeniem wokół siebie. Nie istnieją żadne stany pośrednie. O trzeciej nad ranem świat, ta stara dziwka, nie ma na twarzy makijażu i widać, że brakuje mu nosa i jednego oka. Wesołość staje się płytka i krucha, jak w zamku Poego otoczonym przez Czerwoną Śmierć. Nie ma grozy, bo zniszczyła ją nuda,a miłość jest tylko snem.

Oto definicja wędrowca, pomyślał Eddie. To ktoś, kto zawsze patrzy na to, co jest dalej.

Długa jest droga do raju skarbie, więc nie przejmuj się drobiazgami.

O trzeciej nad ranem świat, ta stara dziwka, nie ma na twarzy makijażu i widać, ze brakuje mu nosa i jednego oka. Wesołość staje się płytka i krucha, jak w zamku Poego otoczonego przez Czerwoną Śmierć. Nie ma grozy, bo zniszczyła ją nuda, a miłość jest tylko snem.

Nocą myśli mają nieprzyjemny zwyczaj zrywania się ze smyczy...

Chyba właśnie po tym można poznać ludzi naprawdę samotnych... Zawsze wiedzą, co robić w deszczowe dni.