Zeszyt snukraina, Dayana

Zawsze nadzieja, zawsze ta k... w zielonej sukience.

/usłyszane dziś w pociągu, ale idealnie pasuje do mojej sytuacji, więc zapragnęłam się tym z Wami podzielić.

Każdego ranka, po przebudzeniu, otrzymujemy kredyt w wysokości osiemdziesięciu sześciu tysięcy czterystu sekund życia na dany dzień.

Moje jedno serce, dwoje oczu, uszu, usta i nos, 7 litrów krwi, 206 kości, 5 i pół miliona czerwonych krwinek oraz 60 trylionów DNA mówią: TĘSKNIE ZA TOBĄ.

/dziękuję, Atabas.

Nie obiecuj gwiazdki z nieba. Nie potrafię nawet do latarni doskoczyć... Ale zawsze możesz mi zaufać, zawsze ze mną porozmawiać. Bo przecież po to ja tu jestem. A jestem Twoim przyjacielem.

Żadna noc nie może być aż tak czarna, żeby nigdzie nie można było odszukać choć jednej gwiazdy. Pustynia też nie może być aż tak beznadziejna, żeby nie można było odkryć oazy. Pogódź się z życiem, takim jakie ono jest. Zawsze gdzieś czeka jakaś mała radość. Istnieją kwiaty, które kwitną nawet w zimie.

Lubię tę aurę ciemności, która go otacza. Lubię jego twarz, smutne oczy. Jest dziwnie piękny, niczym noc bez gwiazd.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.