pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości

dokąd lecicie
bracia moi i siostry - łabędzie
przez lasy ciemne
długie ulice
i myśli daremne

przez dźwięki
fale powietrza
niemoc bez skargi...

inny - w rękach nieśli [...]

błogosławione - wy - dzieciństwa łąki
szlaki ucieczek
i ciemne kryjówki
gdzie kamyk upadły - niczym chłodna gwiazda
cenniejszy był niż złoto

gdzie czterolistne szczęście
niespełnione od lat
i noc która żywi świat - księżycową krwią

wraz z tańcem liści i traw
nokturnem snuł się wiatr
bo skrzypce nasze
z najpiękniejszych drzew

lecz w tedy - tam - nie zatrzymał się czas
i czas się z tym pogodzić

że pośród dróg - widzianych sercem
słońce chyliło się ku nam
w wieczorze świateł
jak Cezar
w purpurze sztyletów

starcom żal - że za krótko żyli
jak drzewa niemogące sięgnąć nieba

lecz choćby w pocałunkach przetrwał smak
wiecznej młodości
życie splecione jest tylko
z nocy i dnia
a w skrzydłach aniołów - ciernie

ból - co uparcie pod skronią moją drga
to wspomnienie
o tych których do syta mi brak
jak chleba

i kiedy z okien patrzę - na wiatr
muzyka świerszczy gra wieczny walc

bo chwiały się mgły nad drogą
gdy szli - bogom podobni - piękni i niemi
w słońce co zachodzi
niczym światło niegasnące
na spotkanie cieni

śnie jedyny wśród nocy tysiąca!
otośmy wybrani
w drodze dalekiej siadać na gruzach
które obaliły wieki

były tu mosty - po których szli ludzie i cienie
czy za odejściem czyim patrzyli
czy za przyjściem...

a dalej - miasto moje rodzinne
gdzie zamiast słońca - postać matczyna
i gdzie duchy gromadzą się święte
na świadectwo biorąc każdą z moich blizn

czy znam coś co jest podobne temu?
spójrz - jeśli cię nie zraża
w kartki wierszy patrzeć
jak w wyraz twarzy

bo wiem pod czyim liście gną się lotem
lecz was już nie ma
we mnie

ni w innych

wiem - jest gdzieś miłość
od mojej silniejsza
i zda się - ktoś stamtąd mnie woła

kto taki?

mon ami! zapłacz - łzami nas wszystkich
którzyśmy trumnę twoją nieśli
a jeślibym zapomniał Polskę twoją - do ostatka drogą
znaczy że ja tam nie kochałem
nikogo
nikogo...

różo! strzeż się dni jesiennych
szron kwiaty uśmierca

wtedy - płyńcie
płyńcie łzy tęsknoty
bo nie z lęku to źródło
wody swe wywiodło - co mnie wskroś ziębi
lecz spod mogił
spod krzyżów

spod serca

nie ufam oczom własnym - bo któż im wierzy
i kto na różańcach pokutnych
dziś się doliczy
ile świtów jeszcze zapieje czerwonym kogutem

jesteś - czuję - przy mnie
mgnienie, widziadło, które puch swój gubi
iż lękam się pomyśleć:
to twoje kroki!

ja tutaj zostałem
tu stoję

nie wrócę śladem co został za nami
bo czego tam szukać - powiedz
i gdzie świeczniki Plejad wiodą
promieniem i smugą...

gwiazdy na pasie Oriona już rozsiadły się jasne
niczym tysiące minionych lat

zbudźcie się - martwi!
byliśmy - mówcie - daleko...

przez sen was wspominam
z aureolą nieba u skroni
niczym kurz
spadły ze słońca

niegdyś tak szumiała Sekwana
słyszycie?
tak niegdyś Paryż wyglądał
widzicie?

gdzie jest drogowskaz
który was kieruje

i któż waszą piękność dźwignie
w godzinie odlotu
wysoko
wyżej od gwieździstego lśnienia?

wieczna niech będzie pamięć
i wieczne odpoczywanie
temu co było

a między skrzydłami - kompas
serce powrotu

nie będę opowiadać Ci o Aniołach
błądzących wśród rzepakowych pól
i tak nie uwierzysz

o świcie znikniesz
szukając raju
w zgiełku szarego miasta

ja zabiję samotność
uśmiechając się do lustra
i zamawiając dwie filiżanki kawy
w przydrożnym barze

nie będę czekać
ani tęsknić
nie mam do tego głowy

odliczę tylko godziny
nim wieczór nastanie
i wrócę na moje żółte pola
mgłą gęstą

Anioły już tańczą...

znów po wszystkich łąkach
wiatr rozesłał losu przędze

i rzekłbyś
że to ptaki posiadły na drzewach
lecz gałęzie obwieszone są skrzydłami aniołów

którzy sycą się
bo miłość ich żywi

w dymach mgieł
jak w dymach świec

ogród co w maju zakwitał
w nim wszystko
wszystko jest modlitwą

i cudowne jest w moim zwierciadle
Twoje podobieństwo

a jednak w żadnym kwiecie

barw Twoich nie ma

biada ptakom
które miłość przywiązuje do miejsca
choćby zabić je
do innych krain nie odlecą

tak ja od wiatru głowę odwracam
by mi z czoła pyłu twych progów nie zgarnął

i rzęsy jak igły
nitkami łez nawlekam

bo choćbym miał serce
krwi pełne po brzegi
lub świat cały odmienił dziś swoje oblicze

widma gwiazd
z których tysiące świateł błyska
nie czynią dniem

moich nocy

matczyna modlitwa zapachem mi była
kwiatów
z drugiego pokoju

zważyła każdą moją łzę
o każdej pamięta

stąd wiem
że stąpać mogę
po sadach przewspaniałych

ponad nieba wzlecieć

lecz ja patrzyłem długo
jak dzień się z nocy odradza

i zraniłem tym spojrzeniem źrenice

bo jeśli czuwanie nasze nie jest pochodnią
skąd światła tyle
na samym krańcu świata

z okien w noc wyglądam
perseida
i jedna
i trzecia

to nam pisano
by wichru łapiąc podmuchy
skrzydła rosły wysokim cieniem

a w migocie rosy
migocie oczu
słońca
liczniejsze niż gwiazdy

dzikiej róży krzew
niegdyś rósł u płotu

lecz wszystko cośmy kochali
spoczywa wśród obcych cmentarzy

niczym ptaki
które już nie pragną lotu

to po was przyjaciele
skrzypek uliczny smutną melodię gra
na placu Pigalle

bo tutaj świtały wschody
naszych pierwszych dni
i słońca ostatnie tu nam zachodziły

wiosno
dawna wiosno
pod iloma leżysz śniegami [...]