Spójrz na swoją córkę Ojcze
ześlij Jej... spokojne sny.
Sercu przynieś ukojenie
otrzyj z twarzy... słone łzy.

Proszę... ześlij Jej Anioła
Tego co Go stróżem zwą.
W śnieżnej bieli skrzydeł swoich
niechaj wiernie... chroni Ją.

Ojcze spójrz łaskawym okiem.
Ulecz duszę bo... zwątpiła.
Jeśli możesz wskaż Jej drogę
bo się trochę... pogubiła.

Wróć Jej proszę chęć do życia.
Wiary dodaj... siły!
Lecz też nie bądź pobłażliwy
mój Ty... Boże miły...

Dla Ciebie zburzę wszystkie mury.
Tworząc pałace dla Twych stóp.
Dla Ciebie poprzestawiam góry.
W gorącym słońcu dając chłód.

Nawet gdy musząc w brew natury.
Zmienię kierunek toru w rzece.
Przepędzę wszystkie czarne chmury.
Byś mogła płynąć w światła opiece.

Dla Ciebie wszystkie oceany.
Wypiję duszkiem. A co mi tam!
Stercząc służalczo nad Twym łożem.
Wypluję z siłą. Gdzie? Powiedz! Może tam?

Dla Ciebie kosmos zgniotę w garści.
Zatrzymam ziemię a poruszę słońce.
Wszystko w imieniu Twej miłości.
Chcę Ci coś dać i jest gorące.

Koniecznie zajrzyj w moje... progi.
Uchylę okna byś łatwiej dotarło.
Byś dotknął swym blaskiem mej duszy
i serca co wraz z Nią... umarło.

Niech... znów bić zacznie jak zegar
ten dziwny mechanizm na ścianie.
Czas płynie więc proszę nie zwlekaj
chcę znów... poczuć serca tykanie.

I zaproś też wiatr niech... przybędzie.
Niech płuca powietrzem wypełni.
I myśli... wciąż smutne rozwieje.
Choć jedno marzenie niech spełni.

Bo trwam na rozdrożu i... zwlekam.
Gdzie pierwszy mam zrobić krok?
Tyś... światłem po jednej stronie
po drugiej zaś... czai się mrok.

Więc... zajrzyj do mnie koniecznie
wznieć płomień do życia i... chęci.
Wspomnienia... te dobre pozostaw
a resztę? Te... usuń z pamięci...

Życie jak teatr... podsuwa nam role
nierzadko... zakłada nam maskę na twarz .
Ja Cię nauczę aktorstwa... podszkolę a Ty?
Co Ty mi w zamian człowieku dasz?

Ja... wiele serca włożę w Twoją sztukę
w raz z bladym świtem... w górę kurtyna!
Kolejny ranek i maska z uśmiechem
i... dzień znów teatrem się rozpoczyna.

Choć... tak naprawdę nie lubię teatru
do Ciebie jednak... lgnę mimo woli
więc cóż pozostaje? Niewielki mam wybór
choć nie chcę to... uczę się swojej roli.

Nie dla mnie ta sama scena co dnia
choć... ja tutaj główną rolę odgrywam.
Nocą spoglądam w prawdziwą twarz
za dnia choć trudniej to skrzętnie ją skrywam.

I tylko serce nie da się zwieść i... cierpi.
Do oczu... gorzkie cisną się tedy łzy.
Spoglądasz w lustro i stawiasz pytania.
Która prawdziwa?Ta w masce czy... Ty?

I... wcale nie trzeba mi umierać
by ujrzeć raj.
Przyznaj Panie choć trochę racji
i... spójrz okiem stwórcy.
Gdybyś tak poświęcił chwilę
pośród spraw które Cię nurtują
pospacerował w moim towarzystwie
dostrzegłbyś tutaj tyle piękna co ja.
Wiersze które wiją się pnączem słów
niczym... kwiaty rozchylające płatki.
Tu... otwiera się każdy i rozkwita [...]

Kocham Cię Boże…
Pogubiłam się tylko
I szukam tej Twojej drogi...
A powinnam Tobie powierzać
Każdą minutę smutku…
Każdą sprawę...
I życie…
A zapominam.
Szukam na oślep
a nie powinnam…
Kocham Cię Boże...
Pomimo
doświadczeń
i z krzyżem trosk niesionych…
Ciągłe jestem jeszcze…
Nieporadna jak dziecko
zapominam o Tobie za często.
Ale Kocham Cię…
Na pewno!
Pomimo, że takie
moje kochanie Ci nie potrzebne…

Zabierają cię mamo...Dlaczego?!
Czy dlatego,że zębów nie myłam?
Może przez to, że miodu pszczelego
wczoraj z mlekiem znowu nie wypiłam?

Stoję w kącie pokoju cichutko,
gdy za ręce ciągną cię z fotela...
Może sprzątnę zabawki prędziutko?
Żeby tylko nikt cię nie zabierał!

Proszę, błagam, poczekajcie wszyscy!
Jestem grzeczna! Obiad cały zjadam!
Zmyję talerz! Zobaczcie-już czysty!
Tylko proszę, zostawcie ją...błagam...

Nikt nie spojrzał na me łzy dziecinne...
Nie pomogło...jednak cię zabrali...
Podeptali błagania bezsilne,
me serduszko w proszek roztrzaskali...

Wszystko takie... szarobure
jakby świat ktoś zaczarował.
Ubrał w smutek łzami zrosił
a kolory gdzieś... pochował.

Czuję... tylko ciepło słońca.
Złote barwy gdzieś straciło
nawet niebo błękit sukni
na... ponury zamieniło.

Gdzie podziały się kolory?
Ta... soczysta zieleń łąki.
Czerwień maków chabry w zbożu
łubin... fioletowe dzwonki.

Gdzie motylich skrzydeł wzory?
Nawet tęcza jakaś... blada.
Echo w lesie też ucichło
milczy i... nie odpowiada.

Czy świat właśnie tak wygląda
może są to jakieś... czary?
Nie. To radość zdobi w kolor.
Smutek... świat zamienia w szary.

W kącie pustego pokoju,
ze strachem w drzwi wpatrzona,
Siedzi dziewczynka cichutko,
w kochaną lalkę wtulona...

Złe węże przerażenia
ściskają jej ciałko małe...
duszą jej wszystkie marzenia...
dziecięce serce drży całe...

Bezgłośnie krzyczą jej usta:
Nie odchodź ode mnie mamo!
Lecz szafa mamy-już pusta..
I dziecko zostało samo...

Złe węże wiją się, syczą...
łzy dziecka ociera chusta.
Za drzwiami-dorośli krzyczą,
w jej sercu jest tylko pustka...

Została sama z laleczką,
z tym wężem,co wciąż ją dusi...
a była jej małą córeczką...
kochaną córeczką mamusi...

Miłość i strach swą wojnę toczą,
głęboko w dziecięcej duszy...
To przez nie małe oczęta płaczą,
lecz płacz nienawiści nie skruszy...

Dlaczego oczy twoje są złe?
Przecież mnie mamo kochasz...
Pamiętam...ciepłe ramiona twe...
a teraz milczysz,lub szlochasz...

Próbuję dłonie twoje spleść [...]