Zeszyt Serce i rozum skinąwszy głowami., ~TheHorror

Gdzieś w centrum miasta, które tkwi w każdym z nas, leży cmentarz starych miłości. Szczęściarze, zadowoleni ze swojego życia i z tego z kim je dzielą, przeważnie o nim nie pamiętają. Nagrobki są wyblakłe lub powywracane, trawa nieskoszona, wszędzie plenią się jeżyny i dzikie kwiaty. U innych miejsce to wygląda dostojnie i schludnie jak cmentarz wojskowy. Kwiaty podlano i ułożono, wysypane tłuczem ścieżki są starannie zagrabione. Widać ślady częstych odwiedzin.

Cmentarz większości z nas przypomina szachownicę. Niektóre pola są zaniedbane albo wręcz leżą odłogiem. Kto by sobie zawracał głowę nagrobkami – czy też miłościami, które pod nimi spoczywają? Nawet nazwiska zatarły się w pamięci. Inne groby pozostają jednak ważne, choć byśmy niechętnie się do tego przyznawali. Odwiedzamy je często – prawdę mówiąc – zbyt często. Nigdy nie wiadomo, jak się będziemy czuli po wyjściu z cmentarza: czasem będzie nam lżej, czasem ciężej na duszy. Nie sposób przewidzieć w jakim nastroju będziemy wracać do domu teraźniejszości.

Najpiękniejszym obrazem jaki kiedykolwiek dało się zobaczyć jest miłość dwojga ludzi w podeszłym wieku. Widać na ich twarzy ten sam uśmiech sprzed lat, to samo spojrzenie pełne namiętności, a zarazem dziecinności. Splecione dłonie trwające w silnym uścisku podczas spacerów nigdy się nie rozdzieliły, stawiali razem czoła przeciwnościom losu. Wiedząc, że umrą, to i tak miłość ich przetrwa, pokazując ludziom siłę miłości.

Są takie ramiona
w których mogę umrzeć
w rozkoszy
cierpiąc..

Ciepło Twojej skóry ogrzewa moje zziębnięte dłonie
Opieram głowę na Twoim ramieniu, czas nas nie dogoni
Przymykam oczy, by być bardziej świadomą Twojej bliskości
Uśmiecham się gdy lekki wiatr niesie podmuch świeżości
Zmywając ciężar z mojej twarzy nabrzmiałej smutkiem
będącym lat rodzinnych kłótni i przemilczeń skutkiem.
Zapach Twoich perfum uspokaja mnie, wycisza, uzdrawia
widzę Twoje oczy z których ciepło i słodycz przemawia
i świat, który stnął w miejscu, po prostu znika
cichy wietrzyk gra dla nas jak ukochana muzyka...
Zatracam się w Twoich objęciach, nie ma nic więcej
serce bije równo, ale wciąż mocniej i prędzej
a dłonie lekko muskają Twoją skórę, kryją się w Twoich dłoniach
ciepłe, choć blade jak płatki kwitów na młodych jabłoniach.
Tutaj mogę umrzeć, tu nie czuję bólu, tutaj ich nie ma
jest tylko Twój słodki dotyk, lekki, czuły... Szczypta nieba
już mogę umrzeć, ale nie puszczaj, proszę, mojej dłoni
nim dusza ciała w śmiertelnym biegu nie dogoni...

Miłość, która się zmienia nie jest miłością. Miłość jest jak nieusuwalne znamię, przetrwa burze i nigdy nie zadrży. Miłość nie zmienia się z czasem, w ciągu godzin czy tygodni, ale potwierdza się, nawet u progu przeznaczenia.

Doprawdy, nie oczyma kocham cię tak bardzo:
One w tobie tysiące usterek dostrzegą;
Nie, sercem raczej kocham to, czym oczy gardzą,
Wielbię to, w czym nie widzą niczego pięknego.

Miłość to nie staw, w którym można zawsze odnaleźć swój odbicie. Miłość ma swoje przypływy i odpływy. Ma też swoje rozbite okręty, zatopione miasta, ośmiornice, burze i skrzynie złota i pereł. A perły leżą głęboko.