To nie tak, że kulturalny człowiek pewnych rzeczy nie robi – robi, tylko po cichu…

Będę jak koszulka odwrócona na lewą stronę. Będę przeciw, na opak i dwa kroki od piekła. Bo mogę. Bo taki jest urok wolności.

Czasem jest się tak szczęśliwym, że nawet przegrana w pasjansa sprawia iż rośnie w nas determinacja by wygrać.

Bowiem człowiek powinien albo kochać, albo myśleć. Kochać i myśleć jednocześnie to jak czekoladę czosnkiem zagryzać.

Dopóki stoimy na linii ognia wiedząc, że nie warto tam trwać, jest dobrze. Dopóki mamy siłę pokazać wrogom środkowy palec i dążyć do tego co naprawdę ważne, jest z nami w porządku.

Czasem uciekamy od przeszłości. Zostawiamy ją za sobą i gnamy przed siebie jak najszybciej w sportowym wozie. Po kilkuset kilometrach nawet zapominamy. Rozluźniamy się i nawet wystawiamy łokieć przez okno.

Gdy nagle usłyszymy za sobą rumor silników odrzutowca, jak ten spada przed nami i wybucha. Ze zniszczonego wraku, w łachmanach i cała we krwi wynurza się Ona z podłym uśmiechem i kieruje się w naszą stronę.

A w ręku trzymać będzie to, co chcieliśmy zapomnieć.

Wszystkie plany, całą przyszłość, której się tak obawiasz, potraktuj jak niezwykłą, fantastyczną wręcz, przygodę. Jak drogę, którą musisz przejść oko w oko z potworami rzeczywistości. Ja będę walczyć zawsze przy Tobie...

Prawdziwe kobiety mają w nosie sukienki, których nie założą i mężczyzn z którymi nie będą. Nie chorują, bo on kocha inną. Nie rozpaczają, gdy ten milczy, a tamten odpisuje zdawkowo. Nie płaczą, gdy są same. Nie słuchają ludzi, w których potęgują kompleksy. Nie spotykają się z tymi, którzy marnują ich czas. Czują, że los zaczął się odmieniać i są w stanie zrobić wszystko. Nie miewają złych humorów. Nie rzucają czym popadnie, gdy dowiedzą się o zdradzie. Nad ranem wyglądają najpiękniej. Potrafią dostosować się do każdej sytuacji. Nie gaszą papierosów w filiżankach po kawie. Świetnie opanowały sztukę udawania. Nie czują złości, gdy zobaczą inną w tej samej kreacji. Tak naprawdę, nie ma prawdziwych kobiet

I życzę Ci, aby nigdy nie zabrakło Tobie czasu, aby powiedzieć, że kochasz.

Są dni, gdy przyłbica myśli uwiera, kopia kruszy się
o błahostki, zbroja nie błyszczy, bo zaśniedziała życiem,
a środek lokomocji to nie piękny rumak tylko zwykły osioł...

I bądź tu bohaterem...