Wypaliły się
nasze pióra
kruszą się strzępami słów
a kiedy całkiem się spopielą
osuszą to
co pisane sercem

mam tylko dwie dłonie
I nie mnie świat zawrócić
w miłość
oddanie

gdybym mogła
wróciłabym życie
tym co odeszli niesprawiedliwie
łykając oddech trucizny

w żyłach jest życie [...]

wybacz mi
że tak bezmyślnie
kładłam ci na ustach słowa
z których nie mogłam nic stworzyć
tylko światy naznaczone tęsknotą
niewinność jak raj utracona

tyle razy zamykałam Ci niebo
które otwierałeś z zamkniętymi oczami

dziś nim spojrzę Ci w oczy
przeglądam się w oczach Boga
żeby nie kłaść się cieniem
na twoje ramiona

jestem tu jeszcze
ale błądzę myślami
coraz ciszej stąpam po ziemi
uchylając niewidzialne zasłony

a tu tyle spraw niezałatwionych
tyle rzeczy odłożonych na co dzień

stary szalik z troski utkany
rękawiczki wciąż nie do pary
czyjeś nieogrzane dłonie

a Ty coraz niecierpliwiej mnie wołasz

każda noc przybliża spotkanie
jak obietnica złożona w gwiazdach
śmierć to klucz zostawiony pod progiem
a grób to furtka w ogrodzie

W tym miejscu
jakoś łatwiej mi oddychać

błękitna ścieżka
prowadzi do majowego ogrodu
i choć za oknami
listopadowy wieczór
dziś wyjątkowo pachnie bzami

dusza ulatuje na ułamki
sekund,zastyga czas
magia unosi się w powietrzu

anioły trzymają dłoń
kiedy słowami malujesz pejzaż nieba
świetliste metafory,dostają skrzydeł

który zapalasz słońce
w oczach zbitego psa
podnosisz sumienia
jak ważkę z wytartymi skrzydłami

skrywając zmęczony uśmiech
w ramionach świętej Klary
patrzysz na biedny świat

gdy zaciskamy pięści
upychając dziurawe kieszenie
złotym piaskiem neonowych gwiazd

Biedaczyno z Asyżu
módl się za nędzarzami

daj mi Panie jeszcze jeden dzień
bez smutku co gniecie jak żarna
bez pamięci o straconych szansach
bez żalu
i bez uniesień

przyjdź jak wschód słońca
nie bój się wejść
po spróchniałych schodach mej duszy

jeszcze wije się bluszcz po poręczach
a ja stoję w furtce i czekam
przesuwając paciorki jak dni

zatrzepotał Michał skrzydłami
rozwiały się mgły przy kapliczce
zgasły astry i świeczki w oczach
to już chyba kończy się wrzesień

ukryłeś się przede mną mój piękny
choć błądzi za Tobą mój wzrok
coraz trudniej wspinać się wzwyż
z sercem ciężkim od grzechów

czasem budzi mnie łopot serca
jakbyś do siebie mnie wzniósł
ale blizny mam zamiast skrzydeł

a o świcie znów widzę niejasno
przez szron i gęstą mgłę
ale kiedyś spotkamy się wzrokiem
rozpoznasz mnie po niepewnym uśmiechu

Istnieją miejsca bez zapomnienia
Gdy wracasz po żmudnej podróży
Gdy serce było w rozsypce
Zagubił się anioł od duszy

Przychodzisz i siadasz w kąciku
Jak w ciepłym przytulnym zapiecku
I grzejesz zziębnięte dłonie
Budzi się radość jak w dziecku

Rozmyślasz o swojej podróży
Powietrze pachnie rumiankiem
A myśl wędruje w te strony
Gdzie noc wita się z rankiem

Strudzony po takiej wędrówce
Gdzie wytyczone nowe szlaki
Odnajdujesz tamto spojrzenie
choć nie kwitną już tamte maki

I.A.Sz.2020

czekałam na ciebie na skraju świata
ale ty byłeś jego granicą

obiecałeś mi wszystkie poranki
a ja nie mogłam ich udźwignąć
od tej pory gdy słońce wschodzi
przygniata nas ramionami do ziemi

choćby przyszło mi iść na kolanach
nie zapomnę
że nauczyłeś mnie latać

i jeśli się kiedyś zatrzymam
to tylko na progu twych dłoni

potknęłam się o drzazgę w oku
a miałam dosięgnąć gwiazd
przybity moją niewiarą
czekałeś bezwzajemnie

kiedy spadałam na dno
dźwigałeś mnie i mój krzyż

kalecząc palce w ciemności
uparcie pytałam "gdzie jesteś?!"
opłakując rozbite kolano
i lamentując nad cierniem