Pourquoi cette mélodie

Istnieją miejsca bez zapomnienia
Gdy wracasz po żmudnej podróży
Gdy serce było w rozsypce
Zagubił się anioł od duszy

Przychodzisz i siadasz w kąciku
Jak w ciepłym przytulnym zapiecku
I grzejesz zziębnięte dłonie
Budzi się radość jak w dziecku

Rozmyślasz o swojej podróży
Powietrze pachnie rumiankiem
A myśl wędruje w te strony
Gdzie noc wita się z rankiem

Strudzony po takiej wędrówce
Gdzie wytyczone nowe szlaki
Odnajdujesz tamto spojrzenie
choć nie kwitną już tamte maki

I.A.Sz.2020

czekałam na ciebie na skraju świata
ale ty byłeś jego granicą

obiecałeś mi wszystkie poranki
a ja nie mogłam ich udźwignąć
od tej pory gdy słońce wschodzi
przygniata nas ramionami do ziemi

choćby przyszło mi iść na kolanach
nie zapomnę
że nauczyłeś mnie latać

i jeśli się kiedyś zatrzymam
to tylko na progu twych dłoni

potknęłam się o drzazgę w oku
a miałam dosięgnąć gwiazd
przybity moją niewiarą
czekałeś bezwzajemnie

kiedy spadałam na dno
dźwigałeś mnie i mój krzyż

kalecząc palce w ciemności
uparcie pytałam "gdzie jesteś?!"
opłakując rozbite kolano
i lamentując nad cierniem

bez serca też można żyć
na pochylonych ramionach
dźwigać czyjeś skrzydła jak krzyż

rozmienić swój żal
za twój uśmiech
choć pod żebrami coś gniecie

a nocą odejść na palcach
w bezsenność na jednym bezdechu
zamykając snom okiennice
żebyś ty miał powietrze

zbyt długo w biały dzień
błądziłam wzrokiem w gwiazdach
zagubiona
jak jaskółka we mgle
szukałam miejsca na ziemi

aż jakiś głos mi kazał
odcumować linę
i wypłynąć na głębię

już białe porty miast majaczą w złotej mgle

jeśli zobaczysz stąd
zapaloną na brzegu latarnię
wiedz
że szczęśliwie dotarłam
i czekam na ciebie w bramie

Nie potrzeba nam skrzydeł
lecz dłoni
żeby trzymać kogoś za rękę
nawet jeśli nie zdołają zatrzymać
nikogo
na tym świecie na dłużej

ściskamy życie kurczowo
a ono nas mija
obojętnie

przebiega z prędkością światła
przez nasz ocean smutku
który z gwiazd perspektywy
zdaje się być jedynie kałużą

jest czas na krojenie chleba
i chwile niedosytu
jest pora na modlitwę
i na pierwszy taniec

czas na sadzenie żonkili
i na kłoszenie żyta

nie mów mi więc że go nie masz
serce najlepszą klepsydrą

dano ci czas jak zagadkę
i życie
jej rozwiązanie

Insp. Koh 3,1-11

ten las widać tylko przez sny
i łąkę skoszoną z chabrami
konającymi w sianie

zaraz rozwinie się ścieżka
tylko podniosą się mgły

czyjaś troskliwa dłoń
prowadzi przez ciemny sad
skrzypią drewniane schody
i koronkowa ręka
porusza zasłony czekaniem

to babcia uśmiecha się do mnie
przyrządzając śniadanie
jej twarz jaśniejsza od lampy
choć widzę ją tylko przez łzy
***
tytuł frg piosenki Seweryn Krajewski

utkałeś mnie z łez i powietrza
ukryłeś w szczelinie serca
nosiłeś jak ziarnko piasku
w swojej najgłębszej ranie

dziś jestem drzewem oliwnym
chwiejącym się na wietrze

choć ciężar win mnie przygniata
nie złamiesz trzciny wygiętej
pochylasz się nad moim nieszczęściem
leczysz każde złamanie

dawno już wyblakły litery
na barowych serwetkach
w blasku latarni pisane
wielkie słowa przez małe "k"

ktoś na szybie namalował mi skrzydła
anioły chodzą swoimi drogami

skrzypią schody
kot się łasi pod drzwiami
tej nocy nie padał śnieg
to musiałeś być ty...

deszczowe poranki są dla tych
co usychają tęsknotą
tuląc wystygłe kubki
pomarszczonych dłoni płatkami

pod powiekami klisza
wyblakłych gwiazd negatyw

wchodzę na głęboką wodę
naga zanurzam się w lecie

nim kolejna jesień przekreśli
skrzydła tutejszym aniołom
i znowu będzie więcej
bezkresnych zim między nami

nie lubię zbyt długich zim
i spóźnionych życzeń
dni mam już coraz mniej
i tylko lat coraz więcej

noszę spodnie
i ręce w kieszeni
rozbudzonej kobiecości na przekór
ale głęboko na dnie
żyje cień Esmeraldy

choć w szafie królewski błękit
coraz bardziej płowieje
na ulubionej sukience

kolejny świt
nie tylko we mnie jeszcze słońce nie wzeszło
odbijam się wzrokiem od luster
rozmywa się w oknach świat

coś tam tli się
jak wieczna lampka w ołtarzu
ale drżę o nią
z każdym podmuchem

gdybyś tylko mógł wejść tam na palcach
domknąć cichutko drzwi
byłoby cieplej i jaśniej
i ucichłby we mnie ten wiatr

obrus iskrzy się w bieli jak niedoczekany śnieg
świece ronią łzy woskiem

czas jakby stanął w miejscu
i aż trudno uwierzyć
że to już nasza kolej

a we mnie pełno jest
nakrytych pustych miejsc
dla tych z którymi już więcej nie usiądę przy stole