Zeszyt Poezja sama w sobie..., Uria

Twoje załzawione oczy
w moją rozpacz wsiąkały
stałem z twarzą
umoczoną w niebie
szarym jak dno
dworcowej popielniczki
z pokutującymi niedopałkami

Tak malowałem każdy poranek
sepią rozpaloną
umbrą zaspaną
twoim ciałem na przekór nocy
rozlanym w pościeli drżeniem
owalnymi snami
pieszczoty
trzepoczącej sinymi skrzydłami
umierał motyl zraniony słowami

O południe nogi wycierałem
w krajobraz ściekający szybami
opierałem twoje rozchylone usta
czytając wydarte gazetom
ogłoszenia przeterminowane

A czas - ? - bo pytałaś...
Przytrzymując mocz
nie mógł spokojnie ustać poddenerwowany.

Znowu moje serce na czyjś widok bije,
Czekam codziennie aż zegar godzinę spotkania wybije.
Codziennie Cię zobaczyć mogę
I nie chcący wchodzić w twoją drogę.
Ten ciepły uśmiech którym mnie obdarzasz,
To zwykłe "cześć" które zawsze powtarzasz...
Po tym wszystkim ma twarz rumieńcem oblana,
Moja cicha odpowiedź, nieśmiała...
Potem me myśli krążą w okół Ciebie,
Potem znów wpadamy na siebie.
I tak jest codziennie, lecz i tak nie żałuję,
Że to coś do Ciebie czuję...

Era strachu, niepokoju i niepewności nastała
Choć to nie wojna, boją się ludzie tak samo
Przysługi wbrew prawu i lądują w kryminałach
Wtedy słabi, czekają tylko na widzenie z Matką

Kłamstwa te same, zdrada nieodzowna
Towarzyszy człowiekowi zawsze od stuleci
Ukochana ukochanego, kiedy kłamie, pozna
Nagle rozpacz, rodziny rozpad w czym gubią się dzieci

Mało wiernych, uczciwych niemalże wcale
Konspiracja - rodzina przeciw rodzinie
Przebiegli robią wszystko, żeby nie oszaleć
Słabe dusze zabłąkane, jedna po drugiej ginie.

Na skrawku nieba... moje jutro
z czasem się boryka
w piersi bezdomnych myśli... znika

rzuca cienie skupienia
goni na złamanie
by stanąć twarzą w twarz
nowym… zakochaniem …

i usta znów w pogoni
kreślą każdą chwilę
dotykiem szeptów budzą
jutra mego… motyle
dreszczem dotykają
nietykalne… jesteś
zakochaniem malują usta
wypełniają moją przestrzeń …

( … moje jutro – oddam Twoim ustom … )

mówię mu o wszystkim,
anemiczne serce na tacy
wykładając
opłakuję jego kruchy los.

pod materac upycham
prośby i marzenia
do serca przypinając
jego cząstkę duszy
— gnijąc
we własnych myślach kącie
proszę o kolejne
miłe spotkanie,
malującym obrazy snem
— kolejne przywitanie.

moje
abstrakcyjne
opętanie

uwielbiam cię za dnia i
każdej nocy,
przepraszając że zapominam
o własnym wytworze boga
z blond czupryną.

Lubię poznawać nowe zakątki
Lubię dowiedzieć się o życiu innych
Lubię gdy mnie coś zaskoczy
albo przytrzyma w napięciu
Lubię gdy wszystko kończy się dobrze
a przynajmniej choć trochę pozytywnie
Lubię przeżyć jakąś przygodę
Lubię...
gdy taka właśnie jest książka

Na prowincji moich snów,
widziałem cień Twój pląsający.
Jak gdyby tańczyłaś,
w ogrodzie marzeń...

Moim ogrodzie Złotokapu pełnym,
spowity zewsząd lasem Świerkowym.
Zapachem Twoim wabiący,
wszystkie powroty i wzloty...

Ja patrzę jak tańczysz,
we śnie moim mistycznym,
zapamiętale próbując pamiętać,
aromatu Twego powabny dzień...

"KOLOROWY"

1.Już więcej nic dzisiaj nie powiem.

Co więcej nie rusza mnie to.

Nie wiesz co dzieje się w mej głowie.

Czasem też myślę sama co?

Bo mam wrażenie , że mnie nie znasz.

Sama mało o sobie wiem.

W myślach układam plan nieszczęścia.

Znowu planuję chorą grę.

Ref:Podaj mi rękę, lub odwróć się.

Nie patrz już więcej , jak staczam się.

Nie pozwól znowu mi ranić cię.

Bo wiem, że mylę się...

2.Potrafię kłamać prosto w oczy.

Nie wiesz kiedy to zwykła gra.

A sobą jestem znowu w nocy.

Lecz każde kłamstwo prawdy szczyptę ma.

Dobrze smakuje zdobyty cel.

Lecz sama nie wiem już czego chcę.

Mam chory umysł, nie ważne już.

To co chcę teraz, pokryje kurz.

Ref: Podaj mi...

3. Najlepiej mi teraz jest zamknąć drzwi.

I wmawiać sobie, że to nie znaczy nic.

Stać pośród innych , wesołą być,

A wracając do domu, ocierać łzy...

Ty kochasz,
bo tak myślisz.
Ja kocham,
bo tak czuję.

I choćbyś nocami,
w poduszkę nie płakała.
I choćbyś dniami,
w twarz mi się śmiała.
I choćbyś zawsze,
mówiła, że jesteś szczęśliwa.

Ja nigdy,
póki świeci słońce
póki chmury płyną
póki kwiaty pachną
póki życie trwa,
nie uwierzę w Twoje szczęście.

Dziadku, zaśpiewaj mi kołysankę i opowiedz mi historię, w końcu znasz ich tak dużo.
Dziadku, naucz mnie jeździć na rowerze, i pokaż, gdzie rosną konwalie.
Dziadku, proszę, zabierz mnie na ryby i zatańcz ze mną w deszczu.
Dziadku, czy mógłbyś mnie przytulić? Tak bardzo boję się ciemności.
Dziadku, po prostu bądź. Dobrze?

Dziadku, zrobiłam Ci laurkę.
Zostawię to tutaj, dobrze?
Przy tym napisie, „ku pamięci”.
Bo chociaż nigdy Cię nie znałam,
To wiem, że jesteś tutaj.
Wciąż Cię widzę.
W moich oczach.

Serce jak prorok
przykute do skały
zostanie tutaj wierne
po ostatnie tchnienie
tylko dusza szalona
nurt potoku niestały
ulatuje wciąż ze mnie
z najlżejszym westchnieniem

Żadnych zaklęć nie słucha
przysięgom nie chce wierzyć
tylko powtarza uparcie
zakazaną melodię
dopowiada sny,
które nie miały się zdarzyć
gdzie tak lekko nam błądzić
i słodko się zapomnieć

Kiedyś przyjdzie obdarta
w twarz mi się zaśmieje
okruchów szczęścia garstkę
pod próg z pogardą rzuci
a gdy roztrwoni w świecie
całą mą nadzieję
bez najmniejszej skruchy
o tak po prostu wróci

Łzy poutyka szczelnie
pod błazeńskim uśmiechem
utkwi we mnie uparcie
oczy jak rozpacz czarne
dobrze wie, że jej szaleństwa
nazwę swoim grzechem
i choćby była nędzarką
zawsze ją przygarnę