są grzechy niedokonane
co osiadają na sercu
jak ćmy w lampiony wtulone
śpiące w pokus ogrodzie

i te których żałujemy
że nie powtórzą się jeszcze

są takie, o których milczymy
bo mówią o nas najwięcej

i te przeciw miłości
najcięższe
solą łez okupione
bo choć
ona wszystko wybaczy
nie wybaczymy ich sobie

Moje osobiste małe
piekiełko
które sam
sobie przygotowałem
zamykane na kłódeczkę samozatrzaskową
do której zgubiłem
kluczyk
jest w stanie
zmieścić
tylko moją niewielką
duszyczkę
nie zasługującą na
niebo.

Moje osobiste małe
piekiełko
nie jest większe
od pudełka zapałek
którymi szatan
odpala swoje kubańskie
cygara.

Melancholia ma piękne oczy
niebieskie
spowite skrzydłami
obumierających w sercu ptaków

Niekiedy unoszą się motyle
ołowiane
przyglądasz się własnym dłoniom
w których umarły linie papilarne

Melancholia to przyjęcie weselne
na którym
znalazłeś się przypadkiem
wszystko coś znaczy
bawią się
ale ty
jesteś z innego świata
w innym czasie...

ten wiersz zamykasz w sobie,
ja wolę by na wpół był otwarty
bez formy względnie krótki
i przy brzegu nagi

niech tak stoi nieubrany w słowa
do czerwoności na twojej twarzy,
ja znam ją na pamięć
gdy mrużysz oczy, bo oddalenie boli
i gdy tak czekasz na ciąg dalszy

*dedykowany

zajrzałam dzisiaj w twój świat
krążąc w jaskrawości księżyca
gdzie źródło poruszeń nieschwytanych
zamknięte w rojach myśli zlęknionych

ty nie uciekaj, kiedy drży prawda
gdy nie jesteś, ciemność zmysły odbiera
i w szarości nijakie gesty marzną
bo bliskość jest za daleka

dla mnie tylko białą nocą zostań
a ja wpadnę w ciebie jak oślepła ćma
(18.10.2011)

Zawiesiłeś w powietrzu
nasze kruche istnienie
wątpliwości bezdechem

Na brzegu bezpłodnych ust
rodzą się przedwcześnie
niechciane pytania

Pęka szklana kula
rozbita losu śmiechem

Tam gdzie
stał marzeń port
została tylko ściana

Nawet z powiekami
złączonymi w upojnym półśnie,
widzę Twą skórę barwy mleka
rozlanego w pościeli.

Mym spóźnionym wargom
na siebie każesz czekać,
złudne nadzieje jak gwiazdy rozwieszasz
na niebie mojego królestwa,
jeszcze blask niejednej z nich
mi w głowie namiesza.

Wzruszasz ramionami
słysząc przelotne echo pytania,
strącając nie twierdzące
z przestrzeni między nami.

Krzyczę z bezsilności,
jak niesprawiedliwe Wy jesteście,
koleje życia błądzące…

*zadedykowałabym...

Pojawia się jak świetlik,
znikając tej samej nocy,
zaplątany w warkocze z sinych żył,
w wilgotne rzęsy, myślowy mętlik.

A w wyobraźni

erotyczna kołysanka wezbrana
w smukłych palcach pianisty,
rozpanoszyła się w duszy,
bardziej niż hałas z ulicy
i wiatr porywisty.

Umieściłam ją w zardzewiałej skrzynce
na wszelkie pożądane listy,
mówiąc Ci o wszystkim, co wycieka
z ram codzienności, gdy tak bezsensownie
milczę…

*dla pewnej osoby.

zdążę przed czernią ostatnie strofy zapisać
bólem bezczasu wgryźć się do pamięci
gdzie w dysonansie myśli
zwątpienie o życie się przelewa

czego dotknąć po drugiej stronie
moje nic w bezsilnej dłoni
na powrót nie szukam rozgrzeszenia
w gąszczu nie twoich rąk

nie martw się
gdy światło pod powiekami oślepnie
znajdziesz mnie w zalęknionych snach

już nie pamiętam świtów z tobą
gdzie kroplą zrzuconą znienacka
budziły się żółte mlecze
i gwiazdy co nie zdążyły zasnąć
falami mgieł ciemniały

nie pamiętam naszych opowieści
snutych delikatnie motylim tańcem
wtedy drżały twoje dłonie
jak za oknem spłoszone ptaki poranne

nie pamiętam, kiedy mgła prysła
a my jak ten łubin za płotem
dojrzeliśmy tak nagle

A Kiedy wrócisz
Z dalekiej podróży
Podam znów Ci
Filiżankę czekolady

Już się nie zasmucisz
Bo już jest po burzy
Opowiesz dokładnie mi
Gdzie zostawiłaś ślady

Razem zaśpiewamy
Naszą piosenkę
Pobiegniemy w dal
Goniąc za słońcem

Znów z losem wygramy
Naszą małą wojenkę
Choćbyśmy o cal
Zdążyli przed końcem

Czekam...

Dla P****

może daleko nam do siebie

nie dzielimy przecież wspólnie stołu
opłatka w wigilijną noc
wgłębienia na szyi

wciąż nie płaczemy razem
bo mgła
i znów nie ma między nami nic

spotkałam dziś człowieka
powiedział mi -

może kropka nie równa się koniec
a osobno nie znaczy oddzielnie

Kołysze się w nas
nieśmiertelność
los przechyla szalę rozpaczy

Od ust do ramion brzegu
rozpływa się w kropli rozkoszy
bólu nieskończoność

Noc chwieje się w nas
w obie strony

I tylko zegar idzie pewnie
swoją drogą
najcichszy dozorca
naszych oddechów policzonych

miałeś rację
mgła bywa ciężka do spłoszenia
z niezaspokojonych pragnień
gdzie noc była i księżyc tak odległy

gdzie przez uchylone okiennice
szeptał wiatr
jesienią, gdy z rozebranych drzew
spadł wstyd

gdzie deszcz strugami
był w nas całych

zostanę
mostem będzie czas
niech słowa będą w milczeniu

podejdź
nocą najlepiej rozbiera się myśli
nadal inaczej

nie przemycaj dnia
tylko nie pozwól mi zwątpić
w treść siebie samej