Zeszyt Podium, Michał Kościej

Przelotne zdrady, możliwe zamglenia oczu,
a na krańcach wytrzymałości burze. Słońce wyjdzie
na chwilę pachnącą prawdą i życiem.
Sponsorem prognozy pogody jest nadzieja.

Wyglądam przez okno i cóż jest pięknie. Przez zielonożółte liście klonu przebija się słońce. Ślizgając po ich nawilżonej powierzchni przez dopiero co ustępująca mgłę. Obok widzę dumną brzozę. Nie wydaje się przygotowywać do zimy, zielone liści i błyszcząca kora udają pełnie lata. Reszta drzew wolno dopasowywuje się do czasu października. Jesień wolno nabiera kolorów.
Mały skwer, urokliwy, tuż obok budynku urzędu. Z okna na II piętrze widać rozłożyste konary wysokich drzew, w oddali góry i niebieska toń nieba. W dole toczy się codzienność. Ulice, po których pędzą samochody i chodniki, które przemierzają znużeni, smutni ludzie. I ten zakład pogrzebowy umieszczony w narożnej kamienicy, nieustannie przypominający o tej ulotnej chwili jaką jest życie.
Piątek. Wyczekiwany od poniedziałku dzień tygodnia. Właściwie, nie [...]

Zaczęłaś pisać teksty tutaj w dniu moich urodzin, a ja "sierpniowy" napisałem w dniu Twoich urodzin. Są jeszcze inne wskazówki, które jakby każą spoglądać w stronę Przeznaczenia. Tak wiele nas łączy. Umiłowanie do czekolady, do wspólnych długich spacerów, do wspólnych domowych prac, do długich rozmów, do bycia w tych zajęciach poprzez ciszę, spokój, uśmiech i radość, te same piosenki, ten sam portal, wspólnie celebrowane posiłki oraz picie kawy, a zwłaszcza litry wypijanej angielskiej herbaty, no i długie noce z celebrowaniem możliwości jakie daje cielesność człowieka. Pewnie wiele jeszcze wspólnego odkryjemy i dobrze.
Wczorajsze popołudnie, to majstersztyk wspólnoty. Tak. Uwielbiam nosić Cię na rękach, jak w ogóle uwielbiam doznawać Cie poprzez wszystkie pięć dostępnych tu jedynie na ziemi zmysłów. W tą [...]

Nie zawsze trzeba wszystko rozumieć, by w szczery zachwyt duszy popaść. Idąc do galerii sztuki, nie trzeba przy każdym obrazie usilnie szukać skrytego przesłania, dogłębnie penetrować każde odważne posunięcie pędzla by znaleźć moralne prawdy. Można przecież, po prostu p a t r z e ć, dostrzegać drobne aczkolwiek zaskakujące szczegóły, docenić bogatą gamę barw a potem odejść z lekkością. Po cóż to trudzić się tak i dręczyć samego siebie zarzucając niewystarczającą mądrość. Można obejrzeć ciekawy film, ceniony i chwalony. Nie trzeba rozumieć każdej sekundy, nie trzeba wyciągać zawartych przesłań. Można po prostu z o b a c z y ć, by stwierdzić na koniec że mile spędziło się te kilkadziesiąt minut. Nie trzeba znać wszystkich konstelacji by podziwiać gwiazdy, można [...]

Witaj moja znana mi nieznajoma. Napisz proszę, co tam u Ciebie słychać?

W chowanego , lub „ Stary niedźwiedź mocno śpi”, odpowiadałaś.

Tak samo dużo smutku jak i radości dać można innej osobie, dokładnie takim samym zachowaniem jak zawsze.

Człowiek sobie żyje i przeżywa dzień którego nie chce przeżywać w takiej formie jaką właśnie wykonuje, nie wiedząc jaką los mu niespodziankę szykuję, czasami jest to nagroda pocieszenia odrobina, a czasami kara, wodospad przygnębienia.

Moja znana mi nieznajomo, właśnie Ty wiesz to na pewno najlepiej, dlatego nie wiem czemu Ci to w liści piszę?

Przyjaźnie jak kij czasami się kończą w dwojaki sposób.

Czy żałować, czy też nie? Na to odpowiedzi nie ma, oj nie.

Lecz radość po kieszeniach chować i [...]

Mogę być dla ciebie egoistką, kobietą bez serca, ale to właśnie cię we mnie pociąga i możesz się zapierać, że tak nie jest, ale z czasem wyjdzie na jaw sam fakt, że to właśnie jak zwykle ja miałam rację, a ty pozostaniesz na przegranej pozycji z złamanym sercem. I wiesz? Wcale nie będzie mi ciebie żal tak samo jak osób, przez które sama kiedyś wycierpiałam. Ból nas czegoś uczy. Może ja będę twoim nauczycielem.. Nauczę cię jak stać się twardym. Przestaniesz być męską ciotą.

Drogi "M"
Pisze do Ciebie list, aby podtrzymać tradycję. Nie, Nie chodzi o tradycję po prostu łatwiej jest mi to wyrazić, a poza tym można do niego sięgnąć, przeczytać, zastanowić się, przemyśleć. Wtargnąłeś do mojego życia w czwartek o godz. 15.32. Bardzo się bałam Potrzebowałeś mnie, a ja Ciebie, chociaż opierałam się temu. Zgrabnie pozbawiłeś mnie złudzeń, przycisnąłeś do ściany i po sprawie, poczułam jak wiotczeje. Moje zasady i przekonania runęły, albo delikatnie rzecz ujmując zostały nagięte i wkroczyły w XXI wiek. Pozostało jednak ogromne poczucie winy. Z biegiem czasu, prowadząc bez skrępowania niekończące się rozmowy o wszystkim, uświadomiłam sobie, że moja decyzja była słuszna. Ty potrzebujesz mojej siły wewnętrznej, uporu, spokoju, realnego postrzegania świata oraz optymizmu który we mnie [...]

Środa, 7. Około godziny...
różnicy w rzeczywistym czasie,
liter w zbierającym oddechu,
pamięci zawartej we wspomnieniu,
- dla mnie jedenaście po 22.

Drzwi,
ostatnio lubię o nich wspominać, zwłaszcza gdy mogą zawierać skrawki dawnych wspomnień i błądzenia Jego palców po moim jestestwie. Nie chce mnie wypowiadać...
Musi więc (wy)słuchać.

Gdybyś zdarł ze mnie tyle, by dotrzeć do chwil gdy skulona z kawą milczę, widzę, pamiętam. Gdybyś wdarł się pod niepewność z jaką puka tych milion imion. Gdybyś potrafił samym palcem, sunącym po wodzie, spisać wszystkie przystanki mojej autobiografi; nie pomijając tych o jakich zapominam lub nie chcę pamiętać... Gdybyś był; to tak trudne jak rozłożenie parasolki podczas deszczowej nocy. Wtedy walczy "pragnę" z "muszę". Wtedy trzeba wybrać, mając nadal tylko tych dwadzieścia cztery oddechy. Czy zechcesz wstrzymać się choćby na sekundę? Zwłaszcza tą sekundę gdy staniesz pośród świata milczący, mokry, wyobcowany. Gdy obejmie Cię Wiatr, obmyje kropla, otuli spojrzenie...

Zapamiętasz jaką piosenkę, wtedy, będzie nucił świat?
Czy...
zdołasz mi ją zaśpiewać?

- miejsce na wybór, jak zechcesz o mnie milczeć -

PS. Dalej nie umiem tęsknić.
Udaję bardziej ludzką pisząc, pisząc i jeszcze raz pisząc.
Ostatnio, około niedzieli - do Ciebie.
Niedawno, ledwie przedwczoraj - dla Siebie.
Dziś, oddech temu - dla Was.

Są miejsca w których człowiek czuje się wyjątkowo samotnym, ucieka wtedy do krainy marzeń, ucieka wtedy do świata w którym jest mu dobrze.
Dzisiaj wróciłam do rzeczywistości, którą niekoniecznie lubię tak więc zamknęłam się w krainie marzeń i było tak jakby mnie nie było. Tylko wyjść trzeba z Utopii, a zderzenia z rzeczywistością za każdym razem są tak samo bolesne. Samotność, ból istnienia, utrata wiary i zaufania, niespełniona miłość, brak zrozumienia spycha nas na same dno... uważaj żeby czasem się nie utopić! w przeludnionej samotności.

Gdy jesteś samotny nie ma kto Cię zranić, lecz nie ma też dla kogo żyć.

Między grobami czuje się jak śmierć, zza krzyży spoglądam na tych co polegli. Wśród szumu tamtejszych rozrzuconych drzew, nie słychać już grzechów i śmierci tajemnic. Kamienne, drewniane i metalowe krzyże, zarosły zapomniane, skazane na sen i wszystko wydaje się na wpół jeszcze żywe, lecz legło rzucone na bruk i na gniew. Szepty już nigdy nie zechcą zamilknąć, nie zniknie wisząca tuż nad nimi czerń i choć wszyscy inni, tutaj tacy sami i nikt nie wie kiedy drugiego zamilkł dech. Tu deszcz już obumarł, nie zsyła nadziei i wiary, że kiedyś oszukasz ów śmierć, bo każdy za sobą ma dużo niedzieli, a ile jest przed nim, Bóg to jeden wie. Zamilkłeś, zmęczony błędami przeszłości, spocząłeś w popiołach, wśród murów i krat. [...]