Prawda to odwaga
Choć bywa oczywista
I czasami naga
I tylko ona jest ciekawa –
Bywa nie do zniesienia
Bo często ludzie
W miejscu prawdy budują marzenia.
Bywa tez smutna i trudna
Oraz traumatyczna niczym czarna studnia
Lecz urok tej damy jest znany
Bo jej siłę wszyscy poznali
Ciągną za nią ludzie nauki
Pracy i sumienia
Boją się jej rozpustnicy i łotry
Boją rozliczenia
Prawda też zabija tych co ją poznali
Świadków prawdy przecież często mordowali
Bo prawda to wielka korona
Lecz jako wielka jest też i cierniowa.

W podziekowaniu Naji za inspirację - chyba już drugą.

-Śmierć.

-Czym jest śmierć?

-Jest tęsknotą.

Ciągłym płaczem nocą złotą.

Pustym niebem, końcem drogi

Gdy przekroczysz śmierci progi [...]

Stała na wielkiej agorze
dziewczyna niepewna swego
myślała o każdej porze
ile w niej złego, a ile dobrego.

Ludzie rzucali się błotem
mydlili oczy krytyką
pytali co będzie potem
nie było końca przytykom.

Jedni rozsądni i mądrzy [...]

Człowieki są dziwne - zwierzyła się gwiazda niebu.
Chcieli bym spadła do stóp, a nie umieją wierzyć.

Oni tak zawsze. Tylko chcą. A umieć już nie -westchnęło niebo
i odsłoniło Księżyc - Niech płaczą do niego.

I odtąd płaczemy, nie wiedząc dlaczego.

Cza­sem jeszcze
po­między szep­ta­mi sza­rugi jesiennej
ma­jaczą mil­czące cienie

Wyciągają wiotkie ramiona
i w niemym ruchu ust
zaciskają obręczą słowa

I tylko gra światła
w szklanej czerni okna
zdradza myślami twarz

trudno je namalować

Rysowane w piasku zdjęcie.
Szum fal rozbijających się o wybrzeże.
Zwolnione tętno.
Niema pustka.

Beztrosko zaczynam swój dzień
Pierwszą kawą wypitą zbyt wcześnie
Włączam eskę w słuchawkach lub zet
Radio przecież grać musi koniecznie

I jak każda kobieta przed lustrem
Robię szybko makijaż naprędce
Nie mam czasu by bawić się z tym
Bo tych małych drobiazgów jest więcej

Lubię pracę więc czas szybko mija
Choć z radością odliczam godziny
Żeby szybko do domu powrócić
Mile spędzić swój czas wśród rodziny

Tu zazwyczaj coś zawsze się dzieje
Czasem ciężko jak droga pod górę
Ale więcej jest chwil tych przyjemnych
Gdyż mam bardzo wesołą naturę

I pomiędzy tym wszystkim zwyczajnym
Umiem znaleźć czas tylko dla siebie
By wypełnić go chwilą relaksu
Choćby patrząc w te gwiazdy na niebie.

Jeśli za słodko, to może zbyt gorzko
Ukłony choć proste kolana

Wyją zostawione na ubój psy

Miałem w ręku blask pochodni
Choć spalone wrzaskiem maski
Oświetlały płytkie domy
Swoich zapamiętanych ścieżek

Trzeba było podnieść kamień
Schować przeszłość i przycisnąć

...ktoś się schował w nocy z gracją
Namalował literami mroku
Albo niby dać wskazówkę
Zaprowadził wprost do trumny

Jeśli trzeba z aniołami
Wypijemy z ręki Boga
Ostateczny sąd stworzenia
Popijając jego wiarą...

zawiesiłam w powietrzu dźwięki
rozkołysaniem dzwonu
przeczesałam myśli
zmierzwione obowiązkowym
kontaktem międzyludzkim
pod poszewką teraźniejszości
szukam prochów przeszłości
wszak nawet spokojna
świadomość istnienia
nie bywa bezbolesna

Szare podwórko,
zwalony tynk.
I krzyki-córko!
A w kącie-ty.

Obdarte ciuchy
i parę dziur...
a w koło duchy
prosto z chmur...

W oczach panika, [...]