wiem...
lubisz, kiedy do Ciebie przychodzę
nawet wtedy, gdy Cię nie ma
zostawiam ślad ust na poduszce
a potem Ty nie możesz zasnąć

i wracam znów pod obce niebo
i Twoimi oczami patrzą na mnie obce gwiazdy
i z obcej ziemi uciekają nasze cienie...

by zrozumieć
że to ten czas i to miejsce
te usta i te dłonie...

co splatają się nie spiesząc

w czystą miłość

Smutek znów maluje Twoje spojrzenie
zimnem swym chwyta serce-niespodziewany,
usiadł jak cień cicho obejmując Ciebie,
zupełnie przez nikogo niechciany.

Deszczem znów spłynęły Twoje źrenice
w potokach słów niechcianych,
upadasz bezsilnie na krawędziach umysłu
osamotnieniem chwil niezrozumianych.

Jeśli tylko bym mógł ...

Chciałbym skraść całe światło gwiazdom,
wyjątkowy blask Twoim smutnym oczom przywracając,
płynąc na szmaragdowych falach zaufania,
cichym szeptem ponownie w Tobie się rozgaszczając.

Tchnieniem nadziei Twój wielki smutek oswoić,
żal minionych chwil ciepłym dotykiem ugasić.
Z nieskalanych piór anielskich nadziei użyczyć
i niegasnącą jak ramieniem na zawsze otulić.
Dedyk.
~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
21.11.2020

Gdyby smutek można było zakopać pod ziemię
Żal nie zamieszkiwałby duszy i serca
A one nie były tak wierne i stałe

Chmury nie spowijałyby myśli rozedrganych
Krople deszczu nie rozbijały z hukiem o pamięć

Gdyby wiedząc tak wiele, czas można byłoby cofać
Z okruchów uczuć, tęsknot, pragnień
Utkać dobroć, czułość i miłość

Smutek byłby wtedy jeszcze większy
Może jednak łatwiejszy do zniesienia

wiatrem i chłodem
kolorem złota, miedzi
jesień nas raczy

płomień w kominku
długie, ciche wieczory
kot sennie mruczy

stoimy - każdy w swoim oknie
otwartym na obcy świat

świeca kapie woskiem i światłem
gdy codzienne Zdrowaś
skrzydła aniołów trąca

połykamy łzy
zamiast opłakać żałobą
serce wmarznięte w nas

i pamięć zbladłą

lecz tak jak noc
którą świt odbarwia
muzyka brzmieniem strun się rozwiewa

a są pieśni
których nikt nie powtórzy

ciągle jeszcze nad nami krążą
gwiazdy i aniołowie
niczym zimujących ptaków
Ikarowy lot

lecz ileż wieków
ile lat
brak mi wciąż odwagi
by podnieść oczy

i twarz odsłonić bez wstydu
gdy przez skórę mi prześwieca
mglistość księżycowa

bo skądże miałem wiedzieć
dokąd mi odchodzisz

i że nie ma dróg
które prowadzą

byś był mi spowrotem

jakże pięknie
jak daleko - tam
na miejscu rodzinnego domu

gdzie miłość moja najpierwsza

jej kształty
poruszenia

jak cienie kołysane od świec
pełne głosów
dotyków i rąk

na stole leżą skrzypce
a za oknem - mozaika gwiazd
i aniołowie z nieba wychyleni

lecz mój wzrok nie sięgnie
nie doleci dusza

bo roztrwoniłem tę miłość
rozdając jak chleb
- serce

Gdy tak milczysz
Smuci mnie ta cisza
Nie dzielisz się już
swoim zmęczeniem
Nie pozwalasz otrzeć łez
Pozwól mi się nimi zająć
Są przecież dziećmi
Najpiękniejszych oczu
Jakie znam

A tak chciałbym [...]

dawno
a jakby wczoraj

ostatni oddech
życie mi skradł

chmurne obłoki
niebo przepełniły deszczem

i powrotną drogę
zasłoniły mgły

płaczesz

lecz ja niegodny
ani jednej twojej łzy

tej nocy gdy odeszłaś
zabolał gniew
tworzywem przeszłość
prosiłem o sen

Lubię pożegnania, takie tylko nasze
Postrzeganie siebie w próżni lecz bez fikcji
Obietnice skryte nie wypowiedziane
I szczyptę przyjaźni na starcie o zmierzchu

Lubię żłobić łzami uczucia z granitu.
Przeniknąć z oddechem do serca na chwilę
Nie przestawić myśleć, unikać zachwytu
Lubię, mierzyć życie patrząc w tę godzinę

Gdybym karcił siebie za całe zło wokół
Za to że tu jesteś i że ciebie nie ma
Czy w tym rozmyślaniu odnalazł bym spokój
Czy raczej pogłubił w odmętach sumienia

Lubię pożegnanie, Ty w nich się zapiszesz
Uśmiechem i płaczem w potoku mych wspomnień
I już mnie nie znajdziesz i już nie usłyszysz
Choć żyć będziesz blisko - tutaj tuż koło mnie

Na mo­je us­ta upadła kropla
Jed­na z twoich łez
Przez ogień naszych spot­kań
I przez ten wiersz

A ty­siąc naszych słów
Zos­tało w ok­nie
I pro­sisz, A... mów
Nie pozwól um­rzeć sa­mot­nie

Dla siebie jes­teśmy sa­mot­ni
Choć nikt z nas nie jest sam
I może ciut, górnolotni
Szukamy ukrytych Bram

siada zmęczone
lotem mierząc życie

na gałęziach westchnień
nabiera tchu na jutro

jeśli tylko nadejdzie
kwitnienie znaczeń
wiosennym szeptem

znów o poranku przebudzi śpiew
skowronka poety

zanikają dni
między palcami
zaciskanych wspomnień

wszechobecnością dotknięty
w próżni przyjaznych spojrzeń
rozliczam chwile

nie licząc śladów
po palcach

nierówne myśli
zgrzytają grzebieniem
po sumieniu

emocje pełne nacięć
wywołują nasze kształty

przyjdź do mnie powrotną drogą
i spójrz na mnie
błękitem ukochanych oczu

nim w sen zapadnę
jak w ciszę

w gardle więźnie mi zdławione słowo
by krzyku duszy
nie słyszało serce

a nawet w pustce po nim
jesteś