Zeszyt Piękne, plaque

*

9 I 2011

Gdybyś tu był, wiedziałbyś jak się czuję. Znowu jestem rozkojarzona, a to wszystko przez niego. Nie rozumiem czy wy faceci naprawdę jesteście aż tak nierozgarnięci? Przecież dziewczynie nie wystarczy posłany uśmieszek. Nie łaska podejść i cokolwiek powiedzieć? Wiem, co powiesz jak zwykle przesadzam. Może i tak.
W związku z twoją piękną Kaliną powinnam powiedzieć „a nie mówiłam”. Wiedziałam, że to się nie może udać. Nie chodzi o ciebie, tylko o nią. Jej styl bycia był zbyt przewidywalny. Znów to samo gadam na nią, a w Rafale nie potrafię tego dostrzec. Póki, co to jest silniejsze ode mnie. Zresztą sam dobrze wiesz. W końcu to nie pierwszy raz, przejdzie mi prawda? A ty pomożesz mi się pozbierać. [...]

Że tak bardzo się staracie
Nasze serca tym ujmując
Dziś dla panów ślę życzenia
Niechaj wiedzą że świętują

Chociaż często zbuntowani
Bo tak czasem wam wygodnie
Lecz wciąż bądźcie zawsze męscy
Wszak to wy nosicie spodnie

Uśmiechacie się codziennie
O kondycję dbacie stale
By się spełnić w męskiej roli
Życie przecież jest wspaniałe

Chociaż często was złościmy
Macie dosyć nas czasami
Ale jednak nas kochacie
My was za to też kochamy.

Imię ojca?
Imię matki?
Dziadka, babki, praprababki?
Imię ciotki?
Imię wuja?
Numer butów?
Długość chuja?
Kiedy stoi?
Kiedy leży?
Pan nie mierzył?
To pan zmierzy!
Jakie brał wynagrodzenie?
Czy karany był więzieniem?
Czy udzielał się publicznie?
Czy był chory wenerycznie?
Czy rodzinę ma za morzem?
Czy na trypla cierpiał może?

Tu podpisać!
Tu opłacić!

Aha, jeszcze numer gaci.

Wszystkie dane rozpatrzymy
No i może... załatwimy.

Gdzieś kiedyś przeczytane, i mniej więcej zapamiętane.

Pilnie studiuj życie.
Nie ma egzaminów wstępnych i szans na egzamin poprawkowy,
a sesja nigdy się nie kończy i nikogo nie obchodzi, że opuściłeś wykłady o uczuciach.

W pełnym balasku wschodzącego słońca, z przepiękną muzyką skradającą zmysły i ułudnym uśmiechem. Tak właśnie odchodzi dusza. Ciało staje się pustą skorupą, przepełnioną jedynie organami niezbędnymi do „życia.” Funkcjonuje jak wcześniej. Z dawną codziennością, czy powtarzalnością. Jednak każdy kolejny, machinalnie odtwarzany ruch kruszy misterne dzieło. Człowiek w pierwszej chwili zapada się w sobie. Zwykliśmy potocznie nazywać ten stan depresją i w większości przypadków unikać o nim rozmów. Później ów człowiek, określany przez wszystkich wokół mianem szaleńca, stara się w panice odzyskać, to, co być może utracił bezpowrotnie. Z różnym skutkiem. Najważniejszym jednak pozostaje pytanie o to, kiedy nadchodzi owa chwila? Chwila stagnacji, moment gaśnięcia najpiękniejszego z kolorów oczu, czas zwykłej szarości.
Kiedy? I czy można to powstrzymać?
A Ty, czy straciłeś już duszę?

jestem znerwicowana
aż do szpiku kości
które łamią się pod każdym ciężarem
a w mej głowie - pełno nieproszonych gości
którzy przyszli bez pukania

mój mózg - jak ameboidalny twór
upleciona sieć z przerażonych myśli
gąszcz wątpliwości niczym leśny bór
gdzie korony drzew przysłaniają światło

oczy - choć pokazują mi obrazy klarowne
ja, dom, kot
dostrzegają tylko to
co powierzchowne
i nie widzą gdzie jest sens

a serce
z przestrachu
czasem aż przestaje bić