Zeszyt Piekło, Queress

Wiem przyjacielu, zawiodłem cię. Nie mam skrzydeł, mam duże ręce, chciałem zagarnąć cały świat dla siebie, mam aspiracje, chciałem być najważniejszy, moje ego cierpi, gdy jesteś lepszy ode mnie. Mam w sobie zazdrość, dlatego moje duże stopy deptały kwiaty w twoim ogrodzie.
Czy wiesz jak to jest, kiedy na łokciach przylepia się naskórek ludzkich pleców, a dłonie zajęte trzymaniem maski, nie dzierżą lekkiego pióra ?
Przemykam cicho pod twoimi oknami, z kapturem opuszczonym na twarz. Nie, to nie wstyd. Nie znam go. To twoje światło razi moje oczy.

Wypalam się. Wypalam w sobie resztę człowieczeństwa. Czekam na rogu piekła na twoje potknięcia. Przekrwione oczy płoną żądzą zemsty. Głęboko zakorzenione wrogie mi samemu emocje wciąż nie dają mi spokoju. To silniejsze ode mnie. Nie nazwę cię Bożym człowiekiem , dopóki nie uporam się sam z sobą, będziesz dla mnie zwykłym gadem. Chociaż to ja zjadam swój własny ogon, nie przyznam ci się, że zgubiłem swoją duszę.
Nie dawaj mi rozgrzeszenia, chcę się pławić w mojej drwinie, dopóki nie sięgnę stopami dna mojego piekła. Wtedy, przyjdź po mnie, wyciągnij po mnie rękę. I wybacz.