Zeszyt Opowiadania , uduchowiona

Kochała go, a może to nie była miłość? Może tylko jej się zdawało? Za każdym jego gestem, za każdym słowem, za każdym razem gdy trzymała go za jego silne dłonie i myślała " czy ja go jeszcze kocham?" Był tak uderzająco piekny, jasne włosy opadające na czoło, cudownie zielone oczy i ten błysk w oku... był tak bardzo w jej typie a jednak nie mogła poczuć rozpierającego szczęścia. Tak bardzo tego chciała, próbowała, zmuszała się i nic. Nie mogła mu tego powiedzieć, Za każdym razem gdy patrzył na nią swoimi pięknymi oczami, tak bardzo w nią wpatrzonych, takich radosnych. NIe mogła tego zepsuć, nie teraz. Czuła jego miłość, czuła jego silne ramiona i gładką skórę gdy ją przytulał a jednak nie mogła wyprzeć z głowy tej wstrętnej myśli, która nawiezała ją każdego dnia, każdej nocy spędzonej z nim... " Czy ja go jeszcze kocham?" zastanawiała się i cierpiała. a cierpienie powoli zamieniało się w rozpacz, nie słyszalny krzyk, który rozdzierał każdy kawałek jej ciała. Tylko późną nocą gdy zrzucała maskę zobojętnienia i udawanej czułości była naprawdę sobą, marzyła o mężczyźnie, z którym w końcu poczułaby się szczęśliwa.

Siedziała wpatrzona w telefon...
Wciąż miała nadzieje, że on odpowie...
Nagle dostała wiadomość...
Serce zaczęło bić szybciej - "odczytaj" - tak wielkiego rozczarowania nie czuła jeszcze nigdy...
"Jeśli chcesz wygrać samochód to wyślij sms..."
W tej chwili myślała tylko o wygraniu jego miłości...
Czuła, że wiadomość od niego już nie nadejdzie...
Odłożyła telefon...
Wzięła do ręki żyletkę i zrobiła to, co uważała za słuszne...
Usłyszała dźwięk telefonu jednak było już za późno aby odczytać wiadomość...

Kiedy wróciłem tamtego wieczoru do domu, moja żona przygotowywała kolację. Wziąłem ją za rękę, spojrzałem w oczy i powiedziałem: Musimy porozmawiać. Usiadła i po cichu zaczęła jeść posiłek. Po raz kolejny w oczy rzucił mi się ten ból w jej oczach. Nie potrafiłem wycedzić z siebie ani jednego słowa. Ale w końcu musiałem powiedzieć to, o czym tak długo myślałem. Chciałem rozwodu. W końcu to z siebie wyrzuciłem. Ku memu zdziwieniu nie rozpaczała, zamiast tego zapytała o powód.

Starałem się zmienić temat. To ją zdenerwowało. Chlusnęła we mnie wodą ze szklanki i stwierdziła, że nie jestem mężczyzną. Tamtej nocy w ogóle już ze sobą nie rozmawialiśmy. Cały czas płakała. Wiedziałem, że chciała usłyszeć ode mnie co się stała z naszym [...]

Przyjechałem pod adres do klienta, i zatrąbiłem. Po odczekaniu kilku minut, zatrąbiłem ponownie. Miał być to mój ostatni kurs tego wieczoru i pomyślałem że wrócę do "bazy", ale zamiast tego zaparkowałem samochód, podszedłem do drzwi i zapukałem. "Minutkę!", odpowiedział wątły, starszy głos. Usłyszałem odgłos tak jakby coś było ciągnięte po podłodze...

Po długiej przerwie, otworzyły się drzwi. Stała przede mną niska , na oko dziewięćdziesięcioletnia kobieta. Miała na sobie kolorową sukienkę i kapelusz z dopiętym welonem; wyglądała jak ktoś z filmu z lat czterdziestych. U Jej boku była mała nylonowa walizka. Mieszkanie wyglądało tak, jakby nikt nie mieszkał w nim od lat. Wszystkie meble przykryte były płachtami materiału. Nie było zegarów na ścianach, żadnych bibelotów ani naczyń na blacie. W [...]

mamy chore głowy, bo nienawidzimy. chore przez nienawiść do słów: „jesteś piękna, kocham cię". przez nienawiść do dotyku ciepłych dłoni. przez nienawiść do tego, co było przed nami i co wkrótce nastąpi. przez nienawiść do ludzi i życia, które dane raz jest nasze i nikt nie ma prawa o nim decydować. przez nienawiść do siebie i plątaniny pięknych słów, rumieńców i spojrzeń. bo nienawidzimy tego, co prawdziwe i proste, choć może zbyt zwyczajne. bo nienawidzimy swoich czerwonych od mrozu dłoni, swoich skołtunionych przez wiosenny wiatr włosów. bo nienawidzimy upału letniego słońca i kolorów jesiennych dywanów. bo nienawidzimy świata, który kocha nas tak bardzo, że pozwala nam wciąż patrzeć na siebie wzajemnie i uśmiechać się, choć w prawdzie tego nienawidzimy. bo [...]

Widzisz, widzisz... Mówiłam, że nie powinnam była dopuszczać jej do głosu. Jest jak trucizna, która rozprzestrzeniając w organizmie człowieka, niszczy go doszczętnie. Jest niewychowana, niekulturalna, bezczelna, gadatliwa i pali, jak smok! Skądś, Ty Życie, ją wytrzasnął? Czyżbyś naprawdę uważało, że potrzebuje towarzysza na stałe, podczas, gdy wokoło tylu pięknych ludzi chodzi? Przecież ona zupełnie do mnie nie pasuje. Codziennie wychodzi do klubu, upija się do nieprzytomności, a następnie udaje z jakimiś bliżej nieznanym mężczyzną do hotelu, później jęcząc przeraźliwie głośno. Głowa mnie wtedy boli, bo nie mogę w spokoju książki poczytać. A stolik, na którym stoi kubek z herbatą, tak przeraźliwie mocno się trzęsie. Czasami mam ochotę wyjść przez te wielkie, dębowe drzwi i krzyknąć "zamknij się, do cholery", ale [...]

Nie powiedziałam ci jeszcze tylu rzeczy.

Że nadal śpię z misiem.
Że nigdy nie widziałam wschodu słońca.
Że chciałabym zobaczyć Toskanię,
albo tylko wrzosowiska.
Że śmieję się z horrorów,
jednak sama ich nie oglądam.
Że mam chore serce.
Że tęsknię za ciszą.
Że nie wiem zbyt wiele.
Że boję się żab.
Że spaceruję w deszczu
i tańczę bez muzyki.
Że nie piję mleka.
Że płaczę na filmach.
Że czasami kłamię.
Że boję się podróży.
Że tęsknię za tobą.
Że lubię róże, ale tylko herbacianie.
Czerwonych nie trawię.
Że boję się dentysty.
Że brzydko piszę.
Że malować też nie potrafię.
Że mam nudne życie.
Że lubię piwo.
Że zbieram książki,
choć mam ich niewiele.
Że potrzebuję uczuć.
Że śmieję się bez [...]