Zeszyt Odyseja Północy.., astee

Dotykiem pragnę ci przekazać swoją miłość… błądząc opuszkami palców po dziewiczej krainie twojego ciała doskonałego, gdzie szepty jak płochy lot motyli przeplatać się będą z namiętnościami…uniesieniami i do tchu utraty pocałunkami…

Gdy w przyjaźni jedynym co was różni jest płeć - bądźcie czujni, bo miłość już was obserwuje.

Samotność, przerażające słowo. Jednocześnie w swym znaczeniu ma tak wiele spokoju, ciszy, kojącego poranka. Daje ból, którego nie sposób opisać. Ból odczuć, które chowałam, odrzucałam, broniłam się. Jak opisać samotność, która jest bólem, cierpieniem, podciętymi skrzydłami, niezrozumieniem, odrzuceniem, pustką, rozczarowaniem, tęsknotą? Paletą barw? Numeracją, skalą od do?
Samotność, moja samotność.

Nikogo do niej nie zaproszę.

Sam fakt tęsknoty napędza marzenia i napędza człowieka... Jest paliwem, które powoduje że marzymy. Siedząc w czterech ścianach, tęsknimy do przygód, podróży, przeżyć- a ktoś, kto nie może zatrzymać się nigdy, kto ciągle jest w ruchu, kto o domu już nie pamięta- tęskni do spokoju i własnego, cichego kąta...
Tęsknijmy więc! Do ciemności i do światła, psiakrew, tęsknijmy, taka jest ludzka natura...

Próbowałeś kiedyś stworzyć swój własny, piękny świat, w którym wszystko było proste i piękne? Ja tak. Bolało.

Już dawno zgubiliśmy Naszą przyjaźń, to było z dniem kiedy przypieczętowaliśmy Naszą miłość. A teraz odczuwamy jej brak..

Uczyła się. Także tego, by nie dziwić się za dużo i za dużo nie oczekiwać - bo wtedy rozczarowanie bywa mniej dotkliwe.

Magia, jak żelazny grot z zadziorem, utkwiła w niej. Zraniła głęboko. Bolała. Bolała tym dziwnym rodzajem bólu, który dziwnie kojarzy się z rozkoszą.

Kiedy będziecie pisali moje epitafium, musicie wspomnieć, że byłam najbardziej samotną osobą, jaka żyła na tej ziemi.