Zeszyt Normalny zeszyt, Smutna dziewczyna

Chciałabym mieć kogoś, do kogo mogę powiedzieć Kocham Cię,
Kogoś, dzięki komu kończę dzień z uśmiechem na twarzy,
Kogoś, do kogo zawsze mogę się przytulić i kogoś, kto ma dla mnie czas.
Bo wystarczy tylko jedna chwila, która zmieni całe nasze życie.
Nie przegap jej, bo może nigdy nie wrócić.

Boże co muszę zrobić, aby utrzymać go przy życiu? Skoro On gaśnie każdego dnia.
To nawet nie jest już smutne.

Życie i Śmierć - dwie siostry suki, nie wiesz która gorsza.

Jesień nadchodzi. Co to oznacza? Kolejne smutne, chłodne wieczory. Więcej łez. Więcej przemyśleń. Więcej rzeczy, o których wolałabym zapomnieć, jednak pozostawiły w moim życiu krwawy ślad i kilka blizn, których się nie pozbędę...

Wykasowałam Jego numer telefonu, usunęłam sms-y i wiadomości na gg. Imienia nie kojarzę jedynie z Nim, bo znam kilkunastu chłopaków o tym samym imieniu. W zasadzie mogłabym zatrzeć jakiekolwiek ślady Jego obecności w moim życiu, nie było ich wiele, nikt by nie zauważył. Czy ludzie pojawiają się tylko po to, aby zaraz zniknąć? A On? Nie planował zostać kimś więcej dla mnie niż tylko kolejnym wspomnieniem? To smutne, że dzisiaj wierzy się bardziej w telefon niż we własne serce. Kto taki? Zaraz sprawdzę. Nie, nie mam Jego numeru telefonu. Nigdy się nie poznaliśmy.

To smutne wiedzieć o swojej beznadziejnej samotni i jednocześnie pocieszać innych, mówiąc im, że nikt na świecie nie jest samotny.

Czasem upojona błękitem przeźroczy,
błądzę oczami po niebie.
Chcę zapomnieć o wszystkim i zamykam oczy,
lecz gdy je zamknę widzę tylko Ciebie!

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Nagle po czasie, tak po prostu przypomniał mi się Twój szczery śmiech. Taki śmiech gdy jesteś w 100% sobą..
I tęsknota powróciła.