Ten sobotni wieczór nie zapowiadał się ciekawie. Odprowadziłem ją na autobus i powoli zmierzałem do domu. Dziwne uczucie ściskało mi gardło. Nie chciałem znów zasypiać w pustym łóżku. Spotkanie minęło szybko, za szybko. Chciałem się nią nacieszyć, powiedzieć jej w końcu wszystko co czuję. Ona wie, ale pewne słowa muszą paść głośno. Słońce już zachodziło, ale i tak wciąż przyjemnie przygrzewało. Po kilkunastu minutach spaceru zobaczyłem zieloną bramę posesji, na terenie której mieszkam. Nie chciałem tam [...]

Gdybym miała wybrać świat, w którym bym zamieszkała, to znalazłabym miejsce, gdzie nie byłoby nic prócz nocnego nieba i trawy o miękkich, łaskoczących policzki źdźbłach. Chciałabym też łąkę pełną frezji, bo to najpiękniejsze kwiaty. Ale musiałyby pachnieć jak truskawkowe pole. W moim świecie nie byłoby dnia, ani słońca. Byłby tylko pas Oriona, który spinałby niebo i mówił: „teraz zapadła noc”. Żyłabym w świecie nocy, gdzie dwie pory po zmroku określałaby dumna postać Oriona z wiernymi psami u boku. [...]

Dotykam każdej litery. Każda z nich żłobi kroplą łzy głębokie rany w moich źrenicach. Dziesiątki obcych par oczu patrzą razem ze mną, ale żadne z nich nie pojmują tragedii , jaka ukrywa się pod niepozorną zasłoną tak dobrze znanych znaków… Już nic więcej nie pozostało, prócz tych kilku słów, porozrzucanych na ekranie. Czemu nikt nie widzi? Litery zlewają się w jedną, niczego nie przypominającą plamę. Biorą się za maleńkie rączki i spadają niewyraźnymi kurtynami gdzieś na dno życia. Bezbronne i samotne. [...]

„Zastanowię się.”

Spojrzała na zegarek. Dwudziesta trzecia osiem.
Pozostało jakieś trzynaście minut do podjęcia decyzji, a Joasia nadal nie była pewna czy chciałaby jechać do Krakowa, aby spotkać się z Sebastianem czy nie. Gdyby więc miała podejmować decyzję sama, nie byłaby zdecydowana. Inaczej – nie potrafiłaby się zdecydować co jest lepsze. Czy okłamać Marcina, że jedzie do Radomia, do Krystiana, a pojechać do Krakowa czy udać się z Marcinem na Majorkę, tym samym wybijając sobie pomysł [...]

Miała ogromną ochotę odpisać, iż również tęskni, ale nie zrobiła tego. Była zbyt oddana własnym zasadom i pewna, że postępując tak, przyczynia się do ich szczęścia, mimo iż pragnęła zupełnie czegoś innego.
„Nie chcę z Tobą rozmawiać.”

„Nie musisz ze mną rozmawiać. Chcę tylko, abyś napisała mi, co u Ciebie. Tylko. Proszę.”

„Nie powinno Cię to interesować.”

„Ale interesuje. Proszę.”

Jej upór był niczym zimny prysznic – potrzebny, ale tak boleśnie [...]

Gwiazdy były naprawdę pięknym tworem kosmosu. Niczym diamenty objęte ramionami ciemności, pozwalały podziwiać się niemalże każdej bezchmurnej nocy. Nic dziwnego, że ludzie lubili siadać, zadzierać swe śmieszne noski i wzrokiem śledzić owe punkciki. A przynajmniej Joanna lubiła, gdy wychodziła na taras, siadała na wiklinowym fotelu, przykrywała się kocem i unosiła wzrok na rozgwieżdżone niebo, pogrążając się w zadumie. Zawsze trzymała w dłoniach kubek, przyozdobiony czarnymi różami, z gorącą, zieloną herbatą. [...]

Anna siedzi na sofie w swoim salonie. Jest zimny wieczór, mimo to drzwi balkonowe są otwarte. Cienka, biała zasłona wpuszcza do mieszkania mroźne powietrze. Kobieta siedzi przykryta kocem, rozgrzewając się czerwonym winem. Ciepłe światło lampy stojącej w rogu pokoju, rozświetla mrok. Butelka stoi na stoliku, do połowy opróżniona w towarzystwie kilkunastu zużytych chusteczek higienicznych. W tle gra muzyka. Edith Piaf. Anna uwielbia słuchać jej śpiewu. Uważa, że może porównać się do legendarnej pieśniarki. Jej życie [...]

Ludzie się zmieniają. Tak po prostu.
Czas ich zabija. Zmianie kawałki, przestawia fragmenty, odwraca wszystko do góry nogami. Zdarzenia kształtują ich osobowość. Wystarczy, byśmy na chwilę ich opuścili, a gdy wrócimy - nic już nie będzie takie samo. Nigdy nie jest. Nie może być.
Czas jest bezwzględny. Nie zna słowa "litość", nie rozumie "proszę", nie wzrusza go "błagam". Czas to świat, którego nie interesują nasze problemy, który nie drży razem z nami. Nasze zgarbione ramiona przytłoczone problemami go nie [...]

Na początku to było ekscytujące. Skryte pocałunki, odwiedziny w środku nocy, każdy dotyk, każdy gest i każde słowo, wypowiedziane tylko dla mnie. Twój szept, który delikatnie łaskotał mnie w ucho, kiedy proponowałeś godzinę kolejnego spotkania. Bez żadnych świadków, opinii i osądzania. Byliśmy sami dla siebie. Czas był nieistotny. Potrafiliśmy naginać jego reguły i korzystaliśmy z tego przywileju najczęściej, jak tylko możliwe. Nigdy nie żałowałam żadnej chwili spędzonej z Tobą. A jednak nic nie trwa [...]

Nigdy nie poświęcasz mi czasu. Zawsze gdzieś gnasz, pędzisz przed siebie, a ja nie potrafię dotrzymać ci kroku i zostaję daleko w tyle, desperacko szukając śladów po tobie. Tylko nimi mogę się kierować, drobne wskazówki wypisane na ziemi pozwalają mi odnaleźć cię zanim zdążysz odwrócić wzrok, zdumiona, gdy nie zobaczysz mnie przy sobie. Podejrzewam, że przeraziłabyś się. Nie z powodu tego, że mogłem się zgubić, że na ścieżce, którą wydeptałaś, mogło czekać na mnie niebezpieczeństwo, ale dlatego, że ty [...]

Pomyśl jak często spoglądamy w stronę słońca. Odruchowo go szukamy. Szukamy jego ciepła, jego promieni delikatnie masujących nasze twarze. I nawet wtedy, gdy go nie widzimy, bo akurat chowa się ono za gęstymi chmurami. I wtedy, gdy znika gdzieś tam za horyzontem – my nadal go szukamy.

Nadal wierzymy, że tam jest. Tęsknimy za nim. Jednak bardzo często zdarza się i tak, że słońce wisi nieruchomo przed nami. Jest jakby na wyciągnięcie ręki. Oślepia nas swoim blaskiem. Widzimy je, ale… nie czujemy jego ciepła. To [...]

Wyciąga z szuflady zielone skarpetki w białe kropki, siada na podłodze i zakłada je na, pewnie, zmarznięte stopy. Szybko wstaje – przecież podłoga nie jest zrobiona ze słońca – i biegnie do łóżka, po drodze porywając z biurka książkę. Siada na samym środku dwuosobowego tapczanu, otwiera książkę na zaznaczonej stronie i zaczyna czytać.
Robi to, co wieczór: przebiera się w piżamę i siada na łóżko. Zaraz przypomina sobie o skarpetkach, więc wstaje i je zakłada. Wracając, bierze książkę, siada na środku, by [...]

PSIA DUSZA
To tylko pies, tak mówisz, tylko pies...
A ja ci powiem
Że pies to czasem więcej jest niż człowiek
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie
A kiedy się pożegnać trzeba
I psu czas iść do psiego nieba
To niedaleko pies wyrusza
Przecież przy tobie jest psie niebo
Z tobą zostaje jego dusza.
.

/Barbara Borzymowska

[...]

mamy chore głowy, bo nienawidzimy. chore przez nienawiść do słów: „jesteś piękna, kocham cię". przez nienawiść do dotyku ciepłych dłoni. przez nienawiść do tego, co było przed nami i co wkrótce nastąpi. przez nienawiść do ludzi i życia, które dane raz jest nasze i nikt nie ma prawa o nim decydować. przez nienawiść do siebie i plątaniny pięknych słów, rumieńców i spojrzeń. bo nienawidzimy tego, co prawdziwe i proste, choć może zbyt zwyczajne. bo nienawidzimy swoich czerwonych od mrozu dłoni, swoich [...]