Zeszyt Nielot, woda_słodzona

Smak Twój wtapia się w usta
Wchłania mój język codziennie
Twój aromat wyczuwam z daleka
I tak bezinteresownie sięgam po Ciebie
Pragnę, aby Twój kolor zabarwił mnie do krwi
Niech unosi się woń, niech ciśnienie mi skoczy
Niech drżę, niech mnie nogi noszą
Choć wstaję wcześnie
Z Tobą mogę dążyć wszędzie
Bo Ty mnie przenikasz i jesteś ze mną stale
Co kilka godzin, wołasz mnie do siebie
Nie oprę się Tobie, nawet jak jesteś nie ode mnie
Ale od innych też, przyjmę Cię w swe ciało
Pozostawisz lekki posmak, pozostawisz godziny bezsenne
Ale gorzej bez Ciebie, jakby z Tobą
I choć dni mi się dłużą i nudzę się bezmiernie
To Ciebie wolę, i przedłużać je chcę w wieczność
Siła ta jest mocna
I przyciągasz mnie do siebie
Z kuchni, docierasz do mnie
I czołgasz się przez korytarze
I pośród innych zapachów
Ciebie dziś zaparzę

siedzę. w więzieniu bez krat
a ty wciąż
jakby na wyciągnięcie

choć przecież prawdziwie
nigdy nie miałem cię. zbyt wiele

przejaśniało już nocy
na tych poduszkach
z betonu

leżących ze mną na plecach. bo tak
tęskni się bardziej.

od ziemi klęczy mi już życie a ty
zamiast raju otwierasz ból

- aż po kości.

Gubisz mnie w labiryncie linii papilarnych. Chowasz pod paznokciami i nieuważnie strącasz gdzieś po drodze.
Łzy wiszą na suficie, zastygając niczym martwe anioły. Cienie na ścianach pustki drą ostatnie kawałki jasności, w której utkwiłem jakikolwiek sens.
Potykają się, upadając bezdźwięcznie uśmierconym marzeniem.

Powracam - ostatnią zapałką rozdartego ciepła, zanim znowu zdmuchnie mnie obojętność Twojego oddechu.

Tlę się.
Trochę jakby bez sensu, trochę jakby na przekór szaleństwu wysychających z bezczynności warg.
Przez i na chwilę.

Wlepiam nos w zimne lustro, by utopić język w jego martwej tafli.
Chłód rozlewa się na krawędzi uśmiechu, szroniąc ignorancją każdą sylabę Twojego imienia.

Wiatr unosi mój ciężki łańcuch, gdy wygrzebuję ostatnie ziarenka sensu ze spopielonych słów. Deszcz ucieka krętymi schodami, byle tylko nie zmyć śladów palców, którymi mnie okaleczyłaś.
Znowu łamię kości o niewidzialną ścianę z bólu. Zaciskam powieki do krwi, by poczuć na skórze mgłę Twojego zapachu.

Mijamy się w ostatniej sekundzie świadomości, gdy maluję tęczę czarnym tuszem, jaki przed chwilą zmyłaś ze swoich rzęs…

mówisz że jestem
szkłem z rozbitej szklanki
zbyt przezroczystym

by cokolwiek zbierać
po omacku

i że przechodzę ci
stopniowo

jak kaszel

więc chyba - jeszcze nie potrafię
przepisać się
na szczęście. i tak

nikt mnie nie odczytuje.

Chciałam byś zrozumiał
jak trudno jest mieć
czerwone paznokcie
i obejmować dłońmi
szklankę coca coli
w pustym barze
o osiemnastej piętnaście.

Barman przygląda się
mojej twarzy,
próbując rozszyfrować
czy na kogoś czekam,
czy tylko przelotem
wstąpiłam do niego.

Śledzi każdy ruch,
jak bym była gwiazdą
z jakiegoś tam porno.
Pod naporem
natarczywego spojrzenia
czuję się naga.
A przecież mam na sobie
zwykły t-shirt
i jeansowe spodnie.

Jest mi mdło
boli mnie głowa,
Zeschły mi wargi
to żaden wiersz.
Po prostu chcę
żebyś wrócił.

podziurawione słowami
a przeszyte bólem
i nitką niepewności

to nowe kreacje
na kolację z tobą

wyślę ci rachunek
tak jak prosiłeś

składamy świadectwo
każda z komórek koi swą siostrę
uśnij gdy przyjdzie zmiana na warcie

racja bytu to racja najwyższa
a sen te pustkowia lekko pogłaszcze

Kąpię się w twojej kawie
niesłodka, niepocukrowana
możesz mnie wziąć duszkiem
lub zamieszać totalnie

i znów
mogę wyjść z cienia
by zaczerpnąć trochę ludzi
wiszących mgłą na wietrze -
tak często splątanych z oddechem
kruchością pajęczych nici
na których tylko śmierć zagra
słodką melodię przemijania

jeszcze pachnę snem
choć krew pod skórą
płynie już nie-wbrew
a powieki rozkwitają
bezbarwną lekkością uniesień

dzielę się milczeniem
bez-powrotnością wynaturzeń
dotykając waszego braku
i przeliczam was
by przekreślić wszystkich

drę pustkę
biel gęstniejącą woskiem
w obumarłych światłościach
gdy bólem zdzieracie gardła
niczym buty na kamieniach z serc.