Zeszyt Najwspanialsze, Złudzenie

„Związek”

Mówisz kochasz , myślisz lubię
Mówisz dam , ale po ślubie

Myśli skrywasz , grasz idiotkę
A ktoś zbiera , słówka słodkie

Potem ślub i dwójka dzieci
A czas leciał i wciąż leci

Czy naprawdę Mars i Wenus
Przysłużyły się tu czemuś

Czyś tu tylko dala ciała ?
Czyś naprawdę tego chciała ?

Czy zaklepać berka sobie
By go inny nie skradł tobie

Jeśli czytasz splot tej zwrotki
Nie bądź taka jak idiotki

Przemyśl nie raz nie dwa może
Tutaj instynkt niech pomoże

Niechaj ogień w sercu plonie
Byś go mogła długo ponieść

Póki zdrowia i ochoty
Nie zabraknie wam na psoty

Janusz Dziewanowski

nie zabraknie mi Ciebie
w najjaśniejszym stanie
niebie
tam z miłości chyba
oszalalala jemy
i świecić będziemy jak słońca promienie
ciepłem miłości obleczeni

staniemy się życiem
wzajemnym dla siebie

głodem biedoty ostrzą swe miecze
sprzedają piekłu życie swych dzieci
kłamstwo z chciwością tańczą w obłędzie
stało się
strach pierwszą krwi kroplę utoczył
legł w gruzach rozum
spłonęły serca
w huku eksplozji świat nie usłyszał cichego
POKÓJ WAM

Czasami przy natłoku myśli znienacka bierze w garść ulotną chwilę,
która nieprzeciętnym pięknem skupia na sobie niejedno spojrzenie...

Złudzenie spełniającego się marzenia, to najgorsze co może być. To coś jak bańka mydlana, unosząca się bezwiednie na wietrze, aż w końcu pryśnie i nie pozostanie po niej ślad, albo szklana kulka, która mieni się tysiącem barw i rozświetla wszystko dokoła, a Ty nie możesz oderwać wzroku i tak bardzo chcesz wziąć ją w dłoń, obracać w palcach, schować do kieszeni i wziąć na własność... I gdy już wyciągasz po nią rękę, nagle ktoś ciska nią o betonową posadzkę, obracając w drobny mak. Rozczarowanie boli wtedy o stokroć mocniej.

` Ta miłość nadal żyje w mojej pamięci,
Żyje wspomnieniami tych chwil,
Kiedy w twoich objęciach mieścił się cały mój świat,
Choć tak malutki, bo byliśmy w nim tylko my,
To dla mnie był wszystkim,
Tym wszystkim wciąż jesteś Ty . . .

` Taki tam wiersz z serwetki. ;D

Stworzę życie,
Mojego szczęścia.
Ułożę puzzle,
Mojej miłości.
Otrę łzę,
Mojego smutku.
Zaszyję dziurę,
Mojej tęsknoty.

Narysuję dzieło,
Twojej miłości.
Napiszę książkę,
Twojego oddania.
Zamknę rozdział,
Twojego uprzedzenia.
Odetchnę powietrzem,
Twojego utrapienia.

Przejdziemy razem,
Mostem przeznaczenia.
Utopimy się,
W rzece powodzenia.
Otworzymy drzwi,
Pokoju przygnębienia.
Wypuścimy wysoko,
Nasze zmartwienia.

Bo już na zawsze mamy być szczęśliwi.