Zeszyt Na tym po­lega ro­la poez­ji: mówić o tym, o czym in­ni milczą. , itmustbechocolate

Drzewa umierają inaczej niż ludzie. Drzewa wyglądają tak, jak gdyby cieszyły się własną śmiercią. Wprawdzie potem będzie wiosna i one odkwitną znowu, ale ty wiesz, że nigdy nie można mieć pewności. No i skąd o tym mają wiedzieć drzewa? Dla nich na pewno każda jesień jest ostatnia.

wtedy zażywa się poetów
jak truciznę w małej fiolce na stoliku

spójrz tylko

co drugi kocha Mozarta

a mówili: była piękna i smutna

a kłamali: to tylko krew
a ona z jego dłoni była
z limfy i osocza bo też tęskniło a mogło jedynie

zakrzepnąć

a szeptali: wieczór uroczy

no chodź
włożę czerwoną sukienkę

i pójdziemy w tę noc
i zmilkniemy

a potem znów spowszedniejemy
o poranku

* temu który nigdy się nie dowie

powita w bezkresnej czerni nocy
hebanowe baty wijących się żmij
spojrzenia gromami jej niemocy
błyskawicą rozdziera łaknąc krwi

mroczna, wredna, ohydna istota
chciałaby umieć kochać, lecz kąsa
uczuć pozytywnych podła niemota
wszędzie w koło wiecznie się dąsa

może poczęta przez czarcie żywota
przeklęta od samego zapłodnienia
do nieznanego jej wielka tęsknota
los głuchy nie ma dla niej sumienia

rzadko wyłania się z ciemności ram
czasem tylko wystawi głodne dłonie
muska klamki szczęścia białych bram
chciałaby ale jednak nie sięga po nie

przyzwyczajona do kruczych skrzydeł
ze strachem zerkająca w obce jasności
przebija co nocy serce za pomocą wideł
cierpienie pochodzi z jej nieświadomości

Otulona niewidzialnym płaszczem
złożyła pocałunek na Jego szyi.
Wystraszył się chłodu,
który ogarnął jego ciało.
Spróbowała jeszcze raz,
delikatniej i wolniej.
Nie zrozumiał jej intencji.
Odszedł.
Ściągnęła okrycie.
Śmierć, która kochała-
Wiedziała, że go zabiła
Choć wcale tego nie chciała.

2008

stałam na polu bitwy pośród aniołów
poległych, o skrzydłach oberwanych z białych piór
umarły, walcząc, a ich dusze
zagubiły się gdzieś w drodze do nieba chmur

pod paznokciami mamy zaschniętą krew
w oczach ból i zgorzknienie
a w naszych sercach wezbrał gniew
gdzieś z oddali słychać było smutny, kruczy śpiew

przegraliśmy bo nie mieliśmy wiary
Ci dobrzy są zawsze pełni wątpliwości
a zło wygrało bo obróciło przeciwko nam
wszystkie nasze skryte słabości

wygrzebałam się z popiołu i powstałam z martwych
ja jedyna przeżyłam ten okrutny dzień
a kontury ciał moich towarzyszy
rzucały na ziemię mroczny, ciemny cień

Tęsknię za tobą
jak liść za delikatną gałązką
spadając samotnie

tęsknię za tobą
jak gruda ziemi za lazurem nieba
jak ścięty kwiat
za wolnością rozkosznego ogrodu

za każdym razem
gdy całujesz moje dzień dobry
szumią tamte fale naszego lata
i piasek dotyka stóp

za wyrazem oczu tęsknie

świtem zbudzone domy
szepcą moją tęsnotę niebu
horyzont wzmacnia echo moich kroków

idę...
naprzekór losowi, idę tam
gdzie noc zamyka mnie w tobie

idę, bo za tobą tęsknię

jestem jednorazowa
wykluta z ciągłych zwątpień
o sens, który ciągle trawi się w nas

nieprzemienna w sobie
nawet gdy egzystencjalna susza
pozwala kiełkować żałośnie lękowi

w ciele zamknięta splotem żył
do rdzawości rozpalonych
odradzam się w szpiku twoich kości

Bezduszna istoto, odejdź.
Pozwól mi się uwolnić od Ciebie.
Pozwól mi odejść.
Twoje szpony wbijające się w moją skórę.
Twój krzyk przenikający moje ciało.
Twój trujący jad dostający się do mojego wnętrza.
Twoje piętno, które wypalasz na mym sercu.
To wszystko tak boli, tak dręczy.
Jesteś kimś zupełnie innym niż kiedyś.
Jesteś bezlitosna, trująca, bezduszna.
Jesteś podła.
Najpierw kusisz, potem zabierasz.
I pytam się: Dlaczego?
Dlaczego jesteś tak okrutna?
O miłości moja, odjedź.

Tak okrutny jesteś
wraku mej pamięci
zupełnie jak ten księżyc
co dziś jak ognista kula świeci
drwi ze mnie
swym blaskiem bijąc w oczy
nic mu z tego, że ja...
nie śpię zawalona wspomnieniami
Męczę się, przewracam, błagam by słońce wstało
w smak mu patrzeć na moje konanie
jego śmiech triumfu
odbija się w uszach niesmacznie
i wiem, że w nocy
znów będzie czekał
przyjdzie by zaznaczyć
iż zapomnieć już się nie da

Zanim na gwiazd nieboskłonie
Zginie moje serce
Niech jeszcze raz zapłonę
i otworzę ręce…

Zanim umrze nadzieja
Sącząca się czule
Zanim wzrokiem wbitym
W twą duszę
Całkiem się otulę

Zatańczmy…
Melodię już serce nuci
I w objęciach namaszczonych
Otul mnie
I w otchłań rzuć
Mą duszę nieczystą
I tak nic więcej bez Ciebie…
Jak noc…
Jak dzień…
Nic nie narodzi się dla mnie
Wszystko fikcją
nie prośbą rzeczywistą

Nim spadnę zapomniany
Wzbij moje serce do nieba
Niech jeszcze raz zapłacze
Niech poczuje, że koniec
Nie taki straszny
Kiedy mi śpiewasz…

Kochana…