Jeśli kiedyś upadnę, uczynię to z dala od ludzi… by nie potknęli się o mnie zapatrzeni w swoje niebo.

Nie pytaj, czy przeszkadzasz.
Zapytaj, jak bardzo jesteś potrzebna.

Wyrwij motyle skrzydła i patrz, jak niewiele trzeba, aby kogoś zabić.

Jest lepiej, czasem tylko jeszcze marznę w narzuconej przez ciebie samotności.

Powódź uczuć powstrzymuje wał rozsądku.

Już tak z nami jest, że potrafimy latami ukrywać nasze uczucia, spostrzeżenia. Ukrywać samego siebie. Lecz im dłużej to powstrzymujemy, tym większe prawdopodobieństwo, iż w przyszłości zaleje nas jak cholerne tsunami.

Co zaleje? To już zależy od czego chcemy się powstrzymać.

Być twardym, a nie być z kamienia, postrzegać, a nie tylko spostrzegać, widzieć, nie patrzeć, być otwartym, nie zamkniętym, przeżywać, a nie żyć, śnić, a nie spać, trwać, by nie trwonić, myśleć, by nie zwymyślać, kochać, by się nie odkochać, zrozumieć, a nie tylko poznać, być nauczycielem, nie uczniem, być społecznym, nie społecznościowym, budzić się z czystym sumieniem, nie wzwodem...

... Trudna rzecz!

Są rzeczy, które istnieć nie powinny, myśli, które nie powinny być pomyślane, słowa, które nie miały prawa być wypowiedziane, prawdy pojęte, nadzieje spełnione, ludzie poznani, noce nieprzespane a gesty wykonane.

Ale jakim prawem ktoś ma o tym decydować i pouczać innych, decydować o ich życiu? Poczynanie błędów jest lepsze, niż nie robienie niczego.

by móc siebie odnaleźć
musisz się porzucić
stając się pustynią bólu
tego
co chce pozostać

Wymyślam miliony zajęć. Wszystko po to, by zapomnieć o mackach samotności wijących się w moim sercu. Nagle uświadamiam sobie, że to wszystko na nic. Siadam na łóżku i tak naprawdę czuję, że nie mam nic. Nie mam nic...

* przepraszam nie mam weny, a ta myśl dość przygnębiająca, ale niestety opisuje mój wewnętrzny stan.

Gdybym była szczęśliwa, nie miałabym czasu pisać o szczęściu.

W tłumie można się ukryć, zapomnieć, odciąć od ludzi. Tłum bardziej niż cztery ściany pozwala poczuć się pewnie, o ile nie wyjdziesz poza jego ramy.