Świta już
zapach ambrozji wylewa się z powietrza

nagie sny, opowiedz mi
jak kochasz

weź moją dłoń i prowadź
do serca

ocean przecina wszystko
teraz kąpię się w połowie
czasu
przestrzeni i wyobraźni
macam palcem
dotykam
zezwól mi na komentarz
w każdym kolorze wody
będzie burza
a niebo wciąż milczy

nie żal słów
powołanych do wiersza
gdy myśli marzną w przestrzeni
snem o nieśmiertelności

ta droga choć z wiatrem
wiedzie pod słońce
z sercem na dłoni
zmęczonych oczu

a jedno westchnienie
nad tysiąc oddechów
nadaje im smak

wybacz, że zbyt długo uczyłam się śmierci

- to Twój anioł rozwiał ją skrzydłami
wybacz, że chciałam być tylko chwilą

(nie)radości słońca i snem księżyca
wybacz, że za wcześnie zostawiłam Cię sobie...

i kilka niepewnych drgnięć serca
życie...

i znów kusisz mnie niepokojącym szeptem świtu

gdy budzisz moje sny nad ranem...

nie możesz mnie już
bardziej
jak wtedy, gdy
pierwszą myślą
rosłam w Tobie
a teraz ostanim zdaniem
wchłaniasz całą
stworzoną z powierzchni uczuć

usprawiedliwiasz we mnie nowe życie
ostatecznej doskonałości
tuląc w blasku łagodnego Boga

wolą Twoich dłoni

jestem...

Odwrócił się nagle
żeby ukryć łzy - niech nie patrzy
jego płacz, łagodny i cichy
wychodził z serca
wylewał się jak woda
którą zburzyla tamę
kochał ją, może za bardzo
pragnął za mocno
złamał się jak gałązka
z której odfrunął ptak

Synowi.