siedziałem przy stoliku
dosiadały się obce dziewczęta
i nie było takiej
która by mnie nie zabiła

wyszedłem kupić garnitur

gdy będzie ci zimno
okryję cię marynarką

Niekiedy siadam
na wiosennej łące
dywan stokrotek
łasi się do stóp

za plecami panny brzozy
w pończochach z kory...

niepozbierany
jak ostatnie grzyby tego lata
po które sięgnąłby ktoś
z samego rana

i potłuczony
jak niezręczny kufel
o twardym szkle
co unieść próbuje grawitację

i nie wie kiedy spadać [...]

zmieściłbym ci w dłoni wiersz
o zaczarowanym ogrodzie
gdzie gwiazdy nie spadają śmiercią
we włosy
o bajce z tysiąca i jednej jesieni
jak wierny pies
świtającej mgłą u stóp twojego snu

opowiedziałbym ci historię
o dziewczynce z zapałkami
co zamieszkała w baśniowym domu
której nigdy nie zabrakło ramion
do ogrzania

gdybym tylko uwierzył
że jeszcze kiedyś

wszystkim którzy walczą

jej rozwiane włosy
w których zatraca usta lipiec
chwiejący się od woni migdałów
zapachu zbutwiałego drewna
spływający na odsłonięte ramiona
wstążką słońca
w szczupłej dłoni kilka mleczy
zerwanych pośpiesznie
urastających do oczu potokiem lata
jakby można było przygarnąć każde ciepło
choćby na dwa uderzenia serca

zatrzymaj ten kadr
jej włosy rozwiane jak górski spacer
rumiane policzki muśnięte lotem wróbla
gdy trzymasz ją w objęciach
zwiniętą pokonaną
całując bladą głowę całując chustkę

zatrzymaj ten obraz powieś go na ścianie
świadectwo trwania

mamuś ty nie pij
ten świat który pozostawiłaś mi w ramionach
jest ciemniejszy od twoich oczu - tak się go boję
gdy umiera przy łóżku

wiesz?
czekałem na skrzydła zeszłej nocy
ale przyszła tylko przemoczona jesień
i bóg zawiesił płaszcz na moim śnie

mamuś pamiętasz był październik
twój śmiech wypełniający kieszenie
jak świeże kasztany
moje kalosze wilgotne
i tak pełno nas że uginały się ręce

Niekiedy
podróżujemy w wielkiej
tubie pociągu
- przyducha -
jak ryby śnięci
ocieramy zmęczenie z czół
słone
otwieramy usta
do szyb akwarium

To jest wielka droga
nasza
przesolona
ściśnięci jak w konserwie śledzie
na wątłych nogach...

Pływa świt
w nowiu księżyca
jest przed czwartą
i milczy równina

Izera zaplata warkocze
cietrzewi gonitwa miłości
na razie panuje magiczna chwila
świerki na szczytach podmalowało słońce

Lubię to pustkowie
tyle w nim ciszy z rana
górska rzeka gra melodię
na pajęczynie rosa zaspana...

Widziałem odcienie
w których miłość
ma spieczone usta
i pełna pożądania
leży na masce samochodu w pończochach

Milczenie
cieniem dębu
bawi się skrajem sukienki
ocierając o brodawki wzrokiem gałęzi
obłoku szept
i pestka brzoskwini
pulsująca jak wilgotny oddech

Obok stoi anioł
i jak motyl leniwie
porusza skrzydłami z gazet
w palcach ma monetę
którą zwinnie obraca...

Umierając
zostawił ogrody
wierzby spływające włosami
na milczącą ziemię
magnolia jak co roku strojna
ale jego już nie ma
unosi się jak meduza
bezwiednie
w śmierci welonach...

Ta noc
rozchyla skrzydła
z przymrużonych powiek
sączy się sen

Zmęczenie
to sylwetka przed oknem
oparta rękami o żeliwne żebra
za organami kwiatów
odbija się w szybie

Utkany z mroku
pejzaż miasta
mruży światła
usypia w kołysce
ostatnie żyjące mieszkania
zostają uliczne latarnie
i księżyc liżący obłok
z wilgoci poranka...