Zeszyt Lustro weneckie, giulietka

Mimika ust, brak słów i prócz oczu
Wszystko się kłania.
Serce bez ubrania,
Zamglone sny każdej nocy.

Listopadowy wiatr kroczy przez świat,
Sypiąc iskrami ognisk z liści.
Na pewno jutro się przyśni
Zziębnięty wspomnieniem kwiat.

W otwartych dłoniach nic już nie płonie,
Ot, łyżkę utrzymać choć trzeba.
Nie ma się o co gniewać,
Wystarczy ptaki liczyć na futonie.

Czas żwirem chrzęści pod butami,
W tańcu zapomnianych kroków,
Lub stuknie rzucony z boku
Co większy kamień.

Siedzących na ławce poderwą latawce
Na linkach z jedwabnych nici.
W bezlistnym parku głos już nie krzyczy,
Z pluskiem utonął w cienistej sadzawce.

Wtuleni na glebie, obłoki na niebie.
Imiona wytarte jak krople nic nie warte.
Karty z dzienniczka wydarte
W niepotrzebnym gniewie.
Wygodny karcer
Z rąk wytrąca lance,
A uśmiech dziękuje za Ciebie
Płomykiem tlącym się ledwie.

Quid Quidem

gdy budujesz napięcie
próchnieją ramy dźwięków

nie chce rozmawiać
gdy przeciąg

miedzy słowami
kończy listopad

wiatr zrywa
listne suknie drzew

gdybym wiedział
trzymałbym się z dala
od powietrza i płuc

zdzierałbym zęby
by przeżuć własną surowość
nie połykając zieleni świata
z taką zachłannością

porozrzucane szorstkie ściany
szare myśli i ja na wpół cały
i nie ja
wybielony, nigdy biały

a przestrzeń
co we mnie drży
- a człowiek -
nikt, prócz ty

i żyć tak
porozpruwanym
i zaszywać się w nowych miejscach
tak bardzo wcale

jakie to wszystko bywa małe
balkony
wieczory
i ten czas
- tak bardzo nigdy cały -

gdy żałujesz, że kończy się papieros
a w tobie wciąż nic
się jeszcze nie zaczęło

Najbardziej zapadły mi w pamięć te wiersze, o których chciałbym zapomnieć. By przeczytać je znów po raz pierwszy.

ona
introwertyk
sześćdziesiąt siedem kilo
przygnębienia

po czekoladzie nawet siedemdziesiąt
zależy od ciężaru
który stawia na barki

kolekcjonuje smutek
jego wielobarwność
trzyma pod powierzchnią

trzeba mocno w niej pogrzebać
by cokolwiek dostrzec

może ci się wydawać
że znasz ją
z jej słabych punktów
rysujesz szlak drogi mlecznej

a ona?

zaczyna się tam
gdzie ty kończysz

szukać.

W dzieciństwie zdarza się zawsze taka chwila, kiedy otwierają się drzwi, by wpuścić do środka przyszłość.