widzisz
mnie też trzeba świt obcy
odsuwać od powiek
usta wyszeptać w dłonie aż po krańce
w strach składać skrzydła
jak ćma
rozcięta bladym nożem zimy

pamiętać
każdy spacer bez widoku na okna
kiedy z poranionymi stopami
przyklęka się przed kamieniami

a w człowieka tylko wierzy
i patrzy w niebo przez dziury
w jego rękach

(2016)

jeszcze wczoraj
świat cały u stóp
i życie
które miałeś we krwi
a w twoich oczach żywioły
na przemian
ogień i woda

światło którym sam byłeś
drży mi w dłoniach
jak znicz

a dzisiaj
tylko ten krzyż
który cię trzyma w ramionach

nic nie zabieram na drogę ze sobą
prócz twoich wierszy
by je czytać w świetle księżyca

gwiazdy w głębi nocy
mapą niech będą mojego powrotu

nim jednak z trzaskiem coś we mnie pęknie
i tęsknota porani mą duszę

skrzydłem utkanym z błękitu nieba
ulecę w ciszę
po ostatnim uderzeniu serca

nie pamiętam kto mnie uczył odchodzić
ale nie zdołał mnie ostrzec
że każdy krok bólem powraca
i z kolejnym słońca zachodem
na duszy kładzie się cieniem
czasem stopom brakuje odwagi
idę więc gdzie oczy poniosą
choć im dalej od twoich ramion
tym więcej na drodze kamieni

W tym domu jest cisza
I tylko nad ranem
Wciąż słyszę podłogi
Gdy ściany przenikasz
Szeleszczą zwiewne kroki

Przez ciszę przechodzisz
Skąd nie ma otwartych bram
Tutaj mgła tłem pejzażu
Który wieczność trwa

Wiem, że to tylko mój sen
Nic więcej nie mogę ci dać
Nic więcej nie mogę chcieć
Więc przechodź przez mgłę
Nie zgub kluczy do bram

------
Może kiedyś przez roztargnienie
Opowiesz jakie zegary maluje Dali
Na której ulicy śpiewa Edit Piaf
Albo zanucisz piosenkę w snach
Jawiąc pejzaż melodii zza bram.

niech ci się śni

bo wolę zapadać choćby marzeniem
niż żywym być obrazem
w martwej ramie

i wisieć na gwoździu przymierania

od niełaski do łaski spojrzenia

Jest taka kołyska
w której zasypiają
nawet kołysanki

Między gwiazdami
w srebrnym obuwiu
przechadza się księżyc
wystając z przydużego garnituru
wspomnieniem

Jacyś ludzie stoją z kwiatami
dla siebie
nad grobem drze się wrona
tańcząc po ogołoconej z liści gałęzi

zima zaciska
oszronione zęby

kobieta w zielonym kapeluszu
pokryła się rosą wypierając siebie
do samych bezdechów
jakby stanowiły większą część wszechświata
po której można chodzić wte i wewte
bez wątpliwości że zostaną jakieś ślady
gdy ktoś sobie przypomni
szerokość jej oczu

a przecież ból jest pajęczyną
a nawet mapą jeśli chce się dotrzeć

wzbieram rzeką w twoich oczach
występuję z brzegów
rozlewam wokół ramion

nie odrywaj błękitów z mojej twarzy

patrz

to usta
sekretny pocałunek chemii...

Wiem, że jesteś tam
czuję ten dreszcz
jak przemykasz się
między literkami…
a niekiedy nawet w nocy
gdy on śpi
nie bacząc na grzeszność
szukasz tamtych chwil…
w których
liczyliśmy się tylko my
ja i ty
i wieczność…

wiesz

jest w tobie krótki wiersz
co zmierzchem na poduszce się kładzie-
czwarta pięćdziesiąt dziewięć popełniony

najcichszy ze wszystkich poranków-
a jeśli poranek to tylko po to by tęsknić i uczyć się
zapominać

w tobie najcieplejszy styczeń tego roku-
świt dniał gęstym powietrzem

pamiętasz

na piękno czeka się jak na listonosza

w strugach deszczu
zachlapanych butach

przyjdzie

*Łukaszowi. By wciąż trwał.

Wiedząc, co wkrótce nadejdzie
do ostatniego dnia wierzyłem w szczęście.

„Może zro­zumiesz”

Roz­sy­pały się łzy na po­duszkach.
Gdzie szept co szyję mą mus­kał?
Gdzie ra­dość co baj­ki pra­wiła?
Już jej nie ma, a prze­cież była…

Roz­sy­pały mi się perły złote… [...]

Po­lubiłem to mo­je miej­sce
gdzieś tam w os­tatnim rzędzie
na­wet jeśli tyl­ko cza­sem
przechodzę obok

Czy wy­daje się dziw­ne
że myślę wciąż o niej
jak o sa­mot­nej piosen­ce
o ta­jem­ni­cy da­leko uk­ry­tej

Prze­cież nig­dy nie poz­nam [...]